Unga Ísland - 01.11.1911, Blaðsíða 14

04
UNGA ÍSLAND
En hún gleymdi samt ekki að vera góð
og greiðvikin við alla þá, er hún átti
eitthvað sanian við að sælda.
Er hún var 14 ára, hafði hún lært alt
það er kent var í barnaskólum. Gat hún
þá eigi gengið í æðri skóla sökum fjár-
skorts. Sagði hún þá við sjálfa sig, að
nú vildi hún vera kenslukona.
»Jæja, en stúlkur af góðum ættum tak-
ast aldrei neitt fyrir hendur,® sögðu skyld-
menni hennar. Soffía liorfði alvarlega á
þá, en svaraði þessu engu. Daginn eftir
festi hún á húsvegg móður sinnar miða
með orðum þessum á:
* Dagskóli fyrir smátelpur. Kr. 1,50 um
mánuðinn«.
Áður en árið var liðið, haföi húm 20
nemendur. Þær vóru svo námfúsar,
að hún varð að búa sig vel undir á hverj-
um degi, því hún varð þó að »vera á
undan þeim«. Er hún Iiafði starfað á
þenna hátt í 2 ár, komst hún á kennara-
skóla. Þar átti hún að borga fyrir sig á
þann hátt að kenna nokkurar stundir á
dag í neðstu deikl skólans.
Þá er hún hafði haft dagskóla sinn í
4 ár, varð hún að útvega sjer stærra hús-
næði. Fáeinum dögum eflir, að hún var
flutt þangað, barði tötralega klæddur
drengur að dyrum, tók ofan hattræfilinn
og spurði:
Eruð þér kensIukonan?«
»Já«, svaraði hún.
»Eg var með dýrasýninga-óg loddara-
félagi, sem strandaði skamt héðan. Eg
var 4ínudansari«. En nú er það búið.
Gæti eg nú aðems riáð prófi, þá skal eg
vera maður til að fá mér eitthvað að
gera hjá póststjórninni. Eg sé að vísu,
að á spjaldinu stendur, að þetta sé telpu-
skóli; en eg vona, að þér getið kent mér
eitthvað Iíka«, sagði drengræfillinn.
Kenslukonan litla studdi sig fram á
hækju sína og hugsaði sig um. Svo leit
hún upp, brosti og sagði:
»Þú verður þá að koma inn, svo get-
um við byrjað þegar í kvöld.« — —
Þetta var upphaf að ókeypis kvöldskól-
anum, sem hún hefir haldið nú í 26 ár.
Alla þá, er hafa viljað ganga í skólann,
liefir hún spurt þessum tveim spurning-
um:
»Þarftu að vinna fyrir þér sjálfur?«
>Hefirðu efni á að borga skólagöngu
þína?«
Ef þeir höfðu það, fengu þeir ekki
inngöngu í skólann. Oft komu feður
með sonum sínum í skólann. Þeim þótti
skömm, að börnin sín skyldu kunna meira
en þeir sjálfir. Kvöldskólinn »stækkaði«
alveg eins fljótt og dagskólinn
Svo tók Soffía að berjast fyrir að koma
á fót hæli handa bækluðum og örkumla
börnum, er eigi áttu sér neina batavon.
Og eftir mikla baráttu og þrautir var
hælið albúið. Því næst vildi hún koma
á fót hæli handa kryplum og bækluðum,
er von var um að gætu náð lieilsu, ef
þeir nytu góðrar læknishjálpar. Þetta
tókst lienni einnig.
Nú liðn fram stundir. Þá kom »gula
veikin« (»gulfeber«) hræðilega. Öllum
skólum var lokað. Soffía Wright og
kenslukonurnar, sem hún hafði fengið til
aðstoðar sér við báða skólana sína stóru,
þær skiftu nú um verk og urðu hjúkr-
unarkonur.
Þess var líka þörf. Öll sjúkrahús vóru
troðfull af veiku fólki og dauðvona, og
fjöldinn allur var sjómenn. Það var voða-
legt sumár! Margi fölna enn þann dag
í dag, er þeir minnast þess.
Allir biðu kuldaus með óþreyju. En
hann lætur oft bíða lengi eftir sér þar
suður við Mexikóflóann. Seint og um
síðir kom hann þó sígandi inn yfir borg-
ina og landið. »Gula veikin« varð þá
að lokum að láta undan síga.
En nú mætti litla kenslukonan heilsu-
lausa hættulegum óvin af öðru tagi. —
Það var afar hátt veðsetningarbréf í skól-
anum hennar, sem einnig var heimili
þeirra mæðgnanna. — Láninu var sagt
upp. Og nú leið að gjalddaga. Lánar-