Unga Ísland - 01.11.1911, Blaðsíða 17

UNGA ÍSLAND
97
hverntíma á ný niður til jarðarinnar tíl
þess að hjálpa til að Iýsa og dreifa gleði
út um okkar dimmu veröld,
Nú ætla eg að reyna að segja söguna
hér um bil eins og Art Macarthur sagði
mér hana sjálfur. En eftir þvf, er hann
sjálfur sagði mér, skildi hann eigi alt með
sama. Með aldrinum féll alt af ný og
skærari birta yfir sýn þá, er honum birt-
ist á bernsku aldri, og dýpri skilningur
? henm þroskaðist sjálfkrafa hjá honum,
er honum jókst vit og aldur. Honum
var þannig farið sem blóminu, er fær
eigi fuilkomið litskraut og ilm fyr en
með fullum þroska.
Og nú skuluð þér fá að heyra, það
sem Art Macarthur sagði mér:
»Oft og tíðum virðist niér það altsaman
vera draumur. Oft og tíðum reyni eg
að rifja upp aftur fyrir mér bernskustundir
mínar, þá er þetta skeði. Og stundum
er eg eigi alveg viss um, hvort þetta er
að eins fagur skáldskapur runninn rótum
úr sálu minni, eða það er viðburður,
sem í raun og veru hefir fyrir mig
komið.
En þá er eg reyni að festa endurminn
ingar þessar í huga mínum, er sem þær
smjúgi frá mér og geri mig enn óvissari
en áður. En Ijósbjarmi stafar af endur-
minningum þessum, er lýsir kringum mig
alla æfi. Og aldrei dofnar bjarmi þesssi
í huga mér, fyr en grasvörðurinn byrgir
sýn mína.
Beisk eru barnstárin. Öll sú sorg, er
vér fullorðnu láium í Ijósi með orðum
tómum, felst í barnsgrátinum.
Eg fann til þess þunga þann daginn.
Eg var úti í skóginum, eins og eg var
vanur, en kannaðist ekki almennilega við
mig þar. Vindurinn hvein í trjátoppun-
um, og litli fossinn dundi drungalega.
Eg fann alt í einu til hræðslu og fanst
eg vera svo einmana. Það var eins og
glóandi augu sætu um mig í skugganum.
Og bráðum var komið sólsetur, og þá
varð aldimt í skóginum. Skóg-hræðslan
greip mig. Og eg grét sáran. »Ætlaði
þá mamma aldrei að koma?
Alt í einu hætti eg að gráta, því eg
heyrði fótatak. Gagntekinn af hræðslu
leit eg upp til að sjá, hver væri að koma.
Það vtr þá hnr og gratinur maður, þreytu-
legur og slitinn, og hékk hárið sítt og
Ijóst niður um axlirnar. Hann var bleik-
ur sem mánaskiiisrönd ? myrkri jörð, og
málrómur hans var mjúkur og blíður.
Er eg leit framan í hann, hvarf alt í
einu af mér öll hræðsla. Blíðara og
ástúðlegra hafði eigi tillit móður minnar
getað verið.
»Nei, ert það þá þú, Art litli?« sagði
hann og beygði sig niður og tók mig
upp á handlegg sér.
Nú var eg ekki vitund hræddur fram-
ar. Allur grátur var horfinn mér langar
leiðir.
»Eftir hverju ertu að hlusta núna, snáð-
inn minn litli?« hvíslaði hann, því hann
sá, að eg var að hlusta eftir einhverju.
Eg veit ekki almennilega», svaraði eg,
»en mér virðist eg heyra svo undurfagra
hljóma langt inn í skóginum«.
Og nú heyrði eg það enn þá betur.
Það vóru ínndælir hljómar, eins og mýkstu
íiðlutónar. Callum Dall, fiðlari, hefði eigi
getað leikið nánda nærri eins vel, og lék
hann þó svo vel, að öllum, er heyrðu
vöknaði um augu, því Callum var sunnu-’
dagsbarn og sjöundi sonur, og hafði lært
list sína af sjálfum fossbúanum.
»Viltu vera hjá mér í kvöld, Art lit!i«,
spurði maðurinn og kysti mig á ennið.
Og þá fanst méreg verða svorólegur og
þreytulaus, eins og eg sæti í fanginu henn-
ar móður minnar.
»Já það vil eg gjarna«, sagði eg. Og
svo sofnaði eg..
Er eg vaknaði aftur, vórum við í litl-
um veiðimannakofa Iangt inni í Skugga-
dalnum. Þar vóru langborð og bekkir
inni. Á borðinu stóðu bollar og stór
mjólkurkanna og stór diskur með bygg-
kökum og annar með hafrabrauði.