Unga Ísland - 01.09.1916, Page 5

UNGA ÍSLAND
69
væri eitt af þeim, sem undra-gæsin i
æfmtý'rinu var vön að verpa, en Midas
konungur var sú eina gullgæs, sem
fjallað hafði um þelta egg.
»Mikil dauðans vandræðk, sagði
Midas konungur. Hann hallaði sér
aftur á bak í stólnum og horfði
nærri því öfundaraugum á Gullbrá
litlu, sem var nú að borða brauðið
og mjólkina með beslu matarlyst.
»Að hafa þvílíkan morgunmal fyrir
framan sig, og geta einkis notið«,
sagði hann við sjálfan sig.
Honum hugkvæmdist nú að með
nógu miklu snarræði mundi hann ef
til vill geta halt sig úl úr þessum
vandræðum. Midas konungur greip
nú logheita karlöllu, tróð henni upp
í sig og reyndi að gleypa hana í
skyndi, en breytingin varð fljótari en
hann varði. Hann fann að uppi i
honum var ekki kartafla, heldur gull-
klumpur, sem logbrendi hann í lung-
una. Hann orgaði upp yfir sig og
hentist fram á gólfið, barði niður fól-
unum og æddi, bæði af kvölinni og
óltanum sem liafði gripið hann.
»Elsku pabbi minn«, sagði Gull-
brá litla, »brendirðu munninn á þér
svona mikið?«
»Æ, barnið milt«, andvarpaði hann
raunalega. »Eg veit ekki hvernig er
að fara fyrir vesalings föður þínum«.
Þvílík hörmung, börnin góð. Hafið
þið nokkurn tíma heyrt gelið um
þvílíkan sorgar-viðburð. Hér var bók-
staflega sá ríkmannlegasti morgun-
malur, sem hægt va.r að bera kon-
ungi, en einmitt af því að hann var
svona ríkmannlegur, þá var hann
alveg ónýtur.
Fátækasti verkamaður, sem sat að
brauðskorpum og vatni mundi liafa
verið betur farinn en Midas konung-
ur, sem sat að krásum, sem vorn
verðar jafnvægis af gulli. En hvað
átti að gera? Midas var orðinn
hungraður nú þegar, livað þá um
miðdegi. Ógurleg hlaut matarlyst lians
að verða, þegar hann setlist að kvöld-
verði, sem auðvilað hlaut að vera
sömu óætu réttirnir, sem hann hafði
nú fram undan sér. Hvað marga daga
haldið þið að hann liafi lifað þessu
rikmannlega lífi? (Frh.)
Villi ^illlií.
Eftir R. Kipling.
(B. Á. þýddi lauslega).
Sagan gerist á Indlandi.
Fullu nafni hét hann Parsifal Vil-
hjálmur Vilhjálmsson, en liitt nafnið
liafði liann séð í barnabók sinni og
þá var úti um skírnarnafnið. Fóslran
lians kallaði hann altaf litla Villa,
cn þar sem hann virti ávalt að vett-
ugi það sem hún sagði, þá var það
lil einkis. Faðir hans var yfirforingi
195. hersveitarinnar og hann setti son
sinn undir lieragann þegar liann varð
nógu gamall til þess að skilja, hvað
heragi var. Öðru vísi varð engu tauti
við hann komið. Ef liann gat setið
á slrák sínum heilan dag, þá fckk
hann merkispjald fyrir góða hegðun
og var það fest á brjósl hans, og
bryti hann svo aítur var hann svifl-
ur því, og oftasl nær var hann líka
án þess.
Börnum er sjaldan gjarnt til vin-
áltu við ókunnuga og Villi Vinkí var
líka mjög vandur að vinum. IJó varð
liann fijólt vinur Brands undirforingja
í 195. herdeildinni. Brandur sal við
tedrykkju lijá yfirforingjanum og Villi
Vinkí kom inn í stofuna og bar þá
heiðursmerkið, sem hann hafði nú
fengið fyrir það, að hann gal stilt
sig um að elta hænsnin niðri i garð-
inum. Hann horfði lengi á Brand og