Unga Ísland - 01.09.1916, Blaðsíða 7

UNGA iSLAND.
71
Það voru gildar áslæður fyrir þvi,
að yfirforinginn mátti ekki vila neitt
um það fyr er í næsta mánuði. Og
þessi lilli ormur var nú þegar búinn
að fá að vila alt of mikið. »Eg sá
ykkur«, sagði Villi Vinkí, »en fylgdar-
maðurinn sá það ekki af því eg sagði
honum að fara«. bÞú hafðir þó vit á
því, snáðinn þinn«, muldraði Rauð-
kollur hálfglaður og liálfreiður í senn.
»Og hvað mörgum hefurðu svo sagt
frá þessu?« »Bara sjálfum mér. Þú
kornst ekki upp um mig þegar hesl-
urinn minn var hallur og eg var að
leika mér að því að ríða á svarta
naulinu. »Villi Vinkí«, sagði Rauð-
kollur ákafur og tók í hönd hans,
»þú ert þá áreiðanlega besli félaginn.
rú gelur nú kanske varla skilið þetla
— en sjáðu nú til — eg ælla mér
bráðum að giflast ungfrú Aldísi og
þá verður hún konan mín — en ef
þér nú finst það ljótt, að kyssa full-
orðna stúlku, þá máltu segja honum
föður þínum frá þessu«. »En hvað
verður þá?« spurði ViIIi Vinkí. »Eg
kemst bara i vandræði«, sagði Rauð-
kollur og leit dálítið ísmeygilega á
Villa Vinkí. »Þá ælla eg ekki að segja
það«, sagði Villi Vinkí slultlega. »En
hann pabbi hefir sagt, að það væri
kveifarlegt að vera altaf að kyssa, og
eg hélt að þú mundir aldrei gera
það«. »Eg er nú lieldur ekki æfin-
lega að kyssa, gamli hrekkjarlómur,
það er bara svona við og við, og
þegar þú ert orðinn slór, þá er eg
viss um að þú gerir það líka. Hann
pabbi þinn meinti visl að það væri
ekki gott fyrir litla drengi. »Já, svo«,
sagði Villi Vinkí og fór nú að skilja.
»Það er alveg eins og með skegg-
burstann«. »Já, það er einmitt það«,
sagði Rauðkollur alvarlegur. »En«,
sagði Villi Vinkí, »eg held samt að
eg hali aldrei neilt gaman af því að
kyssa fullorðna slúlku, né nokkurn,
nema hana mömmu, því eg má til,
eins og þú veisl«. Báðir þögðu um
stund. (Frh.)
Eldspíturnar.
IJað er ekki lengra en 84 ár síðan
eldspíturnar voru fundnar upp. Sá
sem fyrstur bjó þær lil var þýskur
maður, Cammerer að nafni. Hann bjó
til ofurlitlar spítur, selli hnúð á ann-
an endann á þeim úr einhverju efni,
svo kviknaði á honnm ef honum var
núið við eillhvað hart.
Þelta var ofur auðvelt, og vildum
vér nú gefa mikið lil að missa ekki
eldspíturnar, svo ómissandi eru þær
og handhægar, þegar kveikja þarf
ljós eða tendra eld.
En það fór fyrir Cammerer eins og
svo mörgum öðrum uppfundninga- og
velgerðamönnum fyr á tímum. Hann
var fyrirlitinn af öllum og bláfátækur,
og uppskar hvorki heiður eða auð af
þessari þörfu uppfundning sinni. þýska
stjórnin áleit sem sé að eldspílurnar
væru slór-liættulegar, og bannaði að
nota þær.
Cammerer reyndi nú að liafa gagn
af uppfundning sinni í úllöndum, og
fór til Englands, en þar dóu vonir
hans fyrir full og all. Menn fóru að
smiða eldspítur og líkja eftir hans
spítum, og reyndu með öllu móli að
færa sér í nyt uppfundning hans.
Jafnvel lyfsali einn á Englandi þóltist
eiga heiðurinn af því að hafa fundið
þær fyrslur upp. þegar þýska stjórnin
sá, að Englendingar vorn ekki liræddir
við brunahættu af eldspílunum, aftur-
kallaði liún bannið. En það var því
miður of seinl fyrir Cammerer. Heilsa
hans og kraflar voru þrotnir. Mót-
lælið, og ýmiskonar andstreymi, hafði