Unga Ísland - 01.01.1933, Blaðsíða 9

UNGA ÍSLAND
5
RJÚPAN. j£l
__ Sönn saga. _
Þegar ég var á níunda árinu, rak ég
einu sinni, sem oftar kýr með öðrum
dreng, sem var orðinn 14 ára oghét Páll.
Nú ber ekkert til tíðinda, fyr en við er-
um komnir á leiðina heim, þá sáum við,
hvar valur og rjúpa koma fljúgandi, og
var rjúpan auðsjáanlega komin að nið-
urfalli af lúa, enda náði valurinn henni
fljótt og sló hana og féll hún niður
skammt frá okkur. Valurinn styng-
ur sér eins og örskot niður að bráð sinni,
og ætlar að grípa hana með klónum, en
í því rákum við upp ógurlegt öskur, til
þess að hræða valinn. Þetta bragð tókst
líka vel, því að valurinn þorði ekki að
hremma rjúpuna, og flaug nú frá okk-
ur í stórum boga. Gengur nú Páll að
rjúpunni og tekur hana upp, og sáum
við, að hún var lifandi, og skoðum við
hana gætilega og fundum ,að eins eina
litla flumbru, eða fleiður öðrum megin á
brjósti hennar. Við þorðum ekki að
sleppa henni aftur fyrir valnum og bár-
um hana því heím, og alltaf fylgdi val-
urinn okkur eftir og flaug í stórum bog-
um og hringjum, sýnilega óánægður
með að verða að sleppa svo gefinni veiði,
og ekki flaug hann burtu, fyr en við vor-
um horfnir inn um dyrnar á bænum, þar
sem að við áttum heima.
Við fórum með rjúpuna upp á loft,
sem var uppi yfir dyrunum og bjuggum
um rjúpuna í kassa, sem við létum dún
í, og hlúðum vel að henni. Síðan bárum
við áburð í sárið, og fórum svo frá
henni. En stundu seinna komum við aft-
ur til hennar, og lá hún þá alveg kyr í
kassanum, og hreyfði sig ekki, þó að við
strykjum hendinni yfir bakið á henni.
Nú datt okkur í hug, að reyna að fá
hana til að bórða, en það gekk ekki
greiðlega, því að henni líkaði víst ekki
sú fæða, sem við buðum henni. Þá datt
mér ráð í hug. Ég hljóp upp í holt, sem
var þar fyrir ofan bæinn og fór að tína
rjúpnalauf í húfuna mína, því að ég
hafði oft séð þau í sarpinum á dauðum
rjúpum.
Þegar ég þóttist vera búinn að tína
nóg af laufum, fór ég heim með þau
og lét þau í kassann hjá rjúpunni. Síð-
an gengum við inn og fórum við oft að
vitja um hana þann dag. Morguninn
eftir var það okkar fyrsta verk,, að
gæta að rjúpunni, og var hún þá farin
að vappa um gólfið, og orðin brött. Við
sáum, að það hafði minnkað töluvert í
húfunni, og tókum við nú rjúpuna og
fórum með hana út á hlað og slepptum
henni. Varð hún auðsjáanlega fegin
frelsinu, en við Páll horfðum á eftir
henni, þar til hún hvarf okkur út í ó-
endanlegan geyminn.
Egill S. Bjarnason.
Ofætlun.
Prófastur (í húsvitjun): Veistu.hvar norð-
urskautið er, Jón litli?
Jón: Nei, það veit ég ekki.
Prófastur: Mikil skönnn er að vita ekki ann-
að eins og ])etta.
Jón: Það er svo sem engin von að ég geti
]>að, því að John Pranklín og Andre
gátu aldrei fundið það.
* * *
Meðmæli.
Þessi auglýsing stóð í einu blaði:
„Eldhússtúlku vantar. Afbragðs útsýni úr
eldhúsglugganum út yfir fjölfarna götu með
ös og árekstrum og allskonar smáslysum allan
daginn og f’leira skemmtilegu“.