Unga Ísland - 01.01.1933, Blaðsíða 10

6
UNGA ÍSLAND
TRYGGÐIN
HENNAR HYRNU.
Ég ólst upp á Æsustöðum í Eyjafirði.
Þegar ég var unglingsstúlka hjá for-
eldrum mínum, nýlega fermd, kom ég
eitt sinn að máli við móður mína og bað
hana að leyfa mér að fara út að Hrís-
um, og panta næsta kálfinn hennar
Baugu. Móðir mín leyfði mér þetta. Sótti
ég nú hest, söðlaði hann og lagði af stað.
Þetta var um vor og veður inndælt. Á
leiðinni var ég að hugsa um, hvað það
væri nú gaman að fá kálfinn undan
Baugu. En hún var fræg um Framfjörð-
inn. Mjólkaði hún 18—20 merkur í mál
og hélt því vel á sér, og svo var mjólk-
in góð eftir því.
Mér var tekið mjög vel á Hrísum. Var
þá enginn búinn að panta næsta kálf
Baugu, enda var nú nærri því missiri,
þangað til hún átti að bera. Og var mér
lofað kálfinum.
Um sumarið var ég oft að hugsa um
kálfinn. Var mér sagt, að margir hefðu
beðið um hann, því að víða fór frægð-
arorð af Baugu.
Um haustið fékk ég boð um að nú
væri Bauga borin, og hefði átt svart-
huppótta kvígu, efnilega, og skyldi ég
nú sækja hana. Ég sótti hest; og nú
lagði ég þófa á, til þess að eiga hægra
með flutninginn. Þegar ég kom að Hrís-
um, flýtti ég mér í fjós. Þótti mér kvíg-
an hin gæfulegasta. Þreifaði ég á kolli
hennar. Mótaði fyrir vænum hníflum og
skírði ég kýrefnið, og nefndi hana
Hyrnu. Ég borgaði fjórar krónur fyrir
hana, það var þá gangverð á nýfæddum
kálfi. Ég hafði með mér gæruskinn og
poka. Skinnið braut ég saman og lagði
á þófann framanverðan, svo að mjúkt
yrði að hvíla sig þar, en pokanum vafði
ég um Hyrnu litlu, fór svo á bak og lét
rétta mér reifastrangann. Ég reiddi
hana þversum fyrir framan mig og lét
hestinn lötra, og gekk ferðin vel.
Ég fóstraði Hyrnu, gaf henni mjólk á
málum, og varð hún mjög elsk að mér.
Hélst það á uppvaxtarárum hennar og
fullorðinsárum meðan við vorum saman.
Hyrna reyndist fyllilega jafnoki móð-
ur sinnar. Þóttust menn ekki hafa þekkt
jafngóða mjólk og úr henni. Þégar hún
var sett, eins og þá var siður, áður en
skilvindur þekktust, þá kom fljótt þykk-
ur rjómi ofan á hana. Mátti hæglega
þrýsta flötum lófa ofan á hana, án þess
að hann vöknaði.
Alltaf var Hyrna jafn hænd að mér.
Kallaði ég oft til hennar og sagði: „Kerl-
ingin mín“; þá kom hún til mín og
lagði höfuðið á öxlina á mér og undir
vanga minn.
Ég var' ekki lítið stolt af því, bæði að
hafa fengið þennan bjargvætt í búið, og
alið upp, og eins af því, að Hyrna skyldi
sýna mér einni svona mikla tryggð og
vináttu.
Þegar Hyrna hafði mjólkað vel í mörg
ár, kom að því, að foreldrar mínir
brugðu búi. Fluttist þá Hyrna að Litla-
Hóli, en þar bjó uppeldissonur móður
minnar. Leið svo heilt ár, að ég sá aldrei
Hyrnu, því að ég var þá á Akureyri að