Unga Ísland - 01.06.1935, Blaðsíða 15

UNGA ÍSLAND
97
Hugrekki.
Einu sinni voru þrír bræður, sem
hétu Ari, Árni og Einar. Bræðurnir
áttu bát með tveimur árum í. Einu
sinni fengu bræðurnir að fara á bátn-
um út á stórt vatn, sem var þar
skammt frá, en var svo djúpt, að þaö
var meira en ein mannhæð.
Drengirnir tóku nú færin sín og
hlupu niður að vatninu og ýttu út
bátnum og stukku upp í hann. Ari
og Árni þrifu árarnar, en Einar sett-
ist við stýrið. Ari og Árni réru nú
af öllum kröftum, en gættu ekki að
því, að alltaf rann vatnið inn í bát-
inn. Allt í einu hljóðaði Einar upp
yfir sig, því að hann var orðinn renn-
andi blautur í fæturna. Þá tóku þeir
eftir því, að báturinn var nærri hálf-
ur af vatni. Nú fóru þeir að kafa
með hendurnar ofan í vatnið og
fundu gat. Ari hélt hendinni fyrir
gatið á meðan að Einar og Árni fóru
að vita hvort ekki væri einhver tuska
í bátnum, sem þeir gætu troðið í gat-
ið, en það var ekki. Þá datt Ara
nokkuð í hug. „Þið skuluð taka húf-
una mína og rista hana með sjálf-
skeiðung-num mínum, af því að hún
er of stór í gatið“, og þetta fannst
hinum ágætt ráð og nú tóku þeir
húfuna af Ara og ristu hana með
sjálfskeiðungnum og tróðu í gatið.
En nú var vatnið orðið svo mikið, að
Ari, sem lá á þóftunni, var orðinn
gegn blautur, og nú ætluðu þeir að
fara að ausa, en höfðu þá gleymt
austurstroginu í landi.
Nú voru þeir í vanda staddir, en
Ari var aldrei ráðalaus. Hann sagði
að þeir gætu tekið húfur sínar og
ausið með þeim og að þeir gætu ver-
ið berhöfðaðir eins og hann. Þeir
fóru nú að ráðum Ara og fóru að
ausa með húfunum, en það dugði
ekki, því að það hækkaði ort í bátn-
um og nú var hann alveg að sökkva.
En það var svo djúpt þarna, sem þeir
voru, að það hefir verið meira en
mannhæð. En s,em betur fór var Ein-
ar syndur og hann var líka elstur.
Hann sagði hinum drengjunum að
hanga ísér og að hann ætlaði að
reyna að synda með þá, en það gat
verið hættu spil.
Það var hólmi í vatninu og það
var styttra til hans en í land. Og nú
komst Einar með þá að hólmanum.
En þegar hann komst upp í hólm-
ann, þá hné hann niður af þreytu.
En hann vildi ekki gefast upp við svo
búið, því að hann vissi, að ef þeir
væru lengi úti í hólma, gætu þeir
orðið innkulsa og orðið mikið veik-
ir. Hann sagði þeim, að hann ætlaði
að reyna að synda í land og að þeir
ættu að bíða og reyna að halda á sér
hita. Að svo búnu signdi hann sig,
og steypti sér í vatnið. En bræður
hans horfðu á með tárin í augunum,
því að þeir vissu, að það gat farið
svo, að Einar gæfist upp á leiðinni,
af því að það var svo langt í land
og Einar var ekki nema 13ára.
En nú er að segja frá Einari. —
Hann synti fyrst af öllum kröftum,
en þegar hann var svona rúmlega
hálfnaður, þá voru kraftar hans að
þrotum komnir. En hann bað guð að
hjálpa sér í íand, til þess að geta
hjálpað bræðrum sínum, og hjálp
hans brást ekki.
Hann fann, að hann gat haldið
áfram og hann synti að landi, en