Unga Ísland - 01.02.1936, Qupperneq 13

23
UNGA ÍSLAND
eins einn grútarlampi logaði þar á
vegg. Þarna voru dvergarnir að verki,
sveipaðir huliðsblæjum. —
„Hvað veldur þessu, eldur“, muldr-
aði skessan.
í sama bili greip Ásta drenginn
sinn og hljóp með hann út úr hvelf-
ingunni, en dvergarnir réðust á
skessuna og strákana, og hentu dufti
í augu þeirra, síðan hlupu þeir sem
mest þeir máttu á eftir Ástu og huldu-
meyjunni, og allur hópurinn hraðaði
sér í ofboði fram göngin. Gomsagemsa
var ekki sein að átta sig á því, sem
gerst hafði, en hana sársveið í augun
góða stund og gat því ekki annað en
nuggað þau með handarbakinu, eins
og rellinn krakki og ekki voru synir
hennar í betra ástandi: Þeir glenntu
upp hvoftana og hrinu og hrinu eins
og allt ætlaði af göflum að ganga.
„Lokist dyr! Lokist dyr“, orgaði
nú skessan og sló saman hnefum í
heiftaræði.
Þá féll þung járnhurð fyrir göngin,
fótmáli framan við huldumeyna og
hennar fylgdarlið. En hún var ekki
aldeilis ráðalaus yfir svona löguðum
&jörningum, heldur tók hún upp
töfrasprota, drap honum við hurðina,
og hún laukst óðar upp og þau héldu
viðstöðulaust áfram. — Þegar þau
loksins stóðu öll í Gapahelli, þá var
Gomsagemsa heldur betur á ferðinni
fram göngin, og Skrönglinskrangli og
Skrípikló á eftir henni.
En þá sló huldumærin sprota sínum
við gangopið og sagði:
„Hrynji, hrynji bergið brátt,
brytjist tröllin öll í smátt“.
Og þá hrundu göngin saman með
ógurlegum gný og braki og brestum.
Og þarna fórst Gomsagemsa ásamt
báðum peyjum sínum og hefir aldrei
orðið vart við hana síðan. En enn í
dag má sjá úr Gapa op gangsins, er
lá inn í hvelfinguna miklu, þar sem
óvættin deyddi börn áður fyrr, kyrj-
aði ljótar vísur á niðadimmum haust-
kvöldum og þuldi ramma galdra. —
Framh.
Saga án orSa.
Kaupendur eru vinsamlega beðnir að af-
saka þann drátt, er orðið hefir á útkomu
janúar-heftisins, er stafaði m. a. af ónógri
raforku, vegna forstanna.
Þeir útsölumenn, sem enn hafa ekki gert
grein fyrir sölu síðastliðins árs, eru alvar-
lega áminntir um að gera það þegar í stað.