Unga Ísland - 01.02.1938, Blaðsíða 12

22
UNGA ÍSLAND
Svona er tíminn fljótur að líða, þeg-
ar lesið er um hann í bók. Skúli Bjart-
mar var orðinn sex ára. Og gætum við
nú hugsað okkur, að við einn vordag
fyrir sex árum frá fæðingu hans, vær-
um komin upp að Hamri, mundum við
sjá lítinn strákhnokka í hvítri ullar-
peysu og bláum buxum. Nef hans er
stutt og söðulbakað, kinnarnar bústn-
ar og rauðar, augun blá og hárið ljóst
og hrokkið. Hann er reyndar í spari-
fötunum sínum og labbar all-áhyggju-
fullur austur túnið, austur hjá fjár-
húsunum, framhjá réttinni og síðan
götuslóðann niður ásinn. Foreldrar
hans höfðu farið til kirkju þennan
sunnudag og Sigga systir átti að gæta
hans. 1
Svo höfðu þau reiðst, vegna þess,
að hann sagði, að hún hefði rangt við
í feluleiknum.
— Þú „kíkir alltaf“, sagði hann.
— Það er ekki satt, þú ert bara
svo mikill klaufi að fela þig, að ég
finn þig strax, sagði hún.
Honum fannst þetta ekki satt, hann,
sem hafði falið sig svo vel. Hann hafði
falið sig í heygarðinum, en ekki gætt
þess, að það sá á bakið á honum og
svo læddist hún að honum og kleip
hann í ,,bossann“.
Það var svo sem von, að hann reidd-
ist.
— Sko, litla ræfilinn, sem ekki kann
að fela sig, sagði hún.
Honum fannst hún vond.
Hann tók upp pottbrot, sem lá þar
rétt hjá, og henti því í bræði sinni í
fótlegg hennar, rétt ofan við öklann.
Hún hljóðaði af sársauka:
— Æ, æ, æ, æ. Ertu vitlaus strákur!
Veistu að þú braust fótinn á mér? •—
Hvað heldurðu að pabbi geri, þegar
hann kemur heim?
— Þú varst að stríða! Þetta var þér
að kenna! öskraði Skúli Bjartmar, en
var þó ekki alveg viss um sakleysi sitt,
innst inni.
— Þú ert Ijóti strákurinn! Ég skal
aldrei leika mér við þig framar. Sigga
haltraði inn í bæinn, en um leið og hún
fór inn úr dyrunum sneri hún sér við
og hrópaði: — Þetta skaltu fá borg-
aö, ótuktin þín. Það fossar blóðið úr
fætinum á mér.
Hann stóð eftir á hlaðinu, hnubb-
aralegur strákur í hvítri peysu. Hann
var bara sex ára.
Hann þorði ekki að bíða; hann þorði
ekki að bíða eftir að Gunna frænka
kæmi út og færði honum fréttirnar af
því, hvernig komið væri fyrir Siggu.
Hann sá í huga sér alblóðugan fótinn
á henni. Fótbrot! Það hlaut að vera
eitthvað voðalegt. Eitthvað hræðilega
skelfilegt; líklega yrði hún hölt alla
æfi og svo var það hans sök. Hann
tók á rás austur túnið og hugsaði þá
einu hugsun, að komast eitthvað í
burtu.
Ef til vill ætlaði hann að fela sig í
fjárhúsunum? En svo fór hann fram
hjá fjárhúsunum. Ef til vill ætlaði
hann niður að ánni? Stundum var svo
gaman að sjá silungana, sem skutust
fram og aftur um árhyljina, ef maður
stappaði í bakkana. Eitt var víst, heira
ætlaði hann ekki að koma strax. —-
Heima ætlaði hann ekki að vera, þeg-
ar pabbi og mamma kæmu heim. Það
skyldu aðrir verða til þess að segja
þeim fréttirnar.
Hann fór götuslóðana meðfram
læknum, austan við Hamarstúnið, þeir