Unga Ísland - 01.02.1938, Blaðsíða 13

UNGA ISLAND
23
liggja oftast niðri í lækjarfarvegin-
um, svo að þessi litli maður fór þarna
oftast í hvarfi við bæinn. Hann óð í
fæturna, því að grasið á götubökkun-
um var svo vott. Langnefjaður og há-
fættur spói læddist yfir götuslóðana
nokkrum sinnum og flaug síðan burtu.
Það hafði verið skúraveður þennan
dag, en birti alltaf upp á milli, svo að
til sólar sá. Fullorðna fólkið kallaði
það útsynning. Nú voru skúrirnar
hættar og það var að mestu logn. Sól-
ar naut nú ekki, hún faldi sig á bak við
skýin. Yfir hálsunum beggja megin
dalsins, hvíldi rólyndisleg þoka. Full-
orðna fólkið sagði, að nú kæmi hann
bráðum á norðan. Skúli Bjartmar
hugsaði ekki um það. Á eyrunum nið-
ur við ána og í móunum út frá lækn-
um, þar sem heiðlóan átti stundum
hreiður, voru hrossin frá Hamri á beit
og þegar Skúli nálgaðist þau, hafði
hann allt í einu gleymt reiði sinni og
sorg, út af fætinum á Siggu. Hrossin
voru vinir hans. Víð þau var hann
ekki hræddur. Þarna var hún Bleik
hennar Gunnsu frænku, með litla fol-
aldinu sínu. Hann gekk til hennar og
settist á þúfu rétt hjá henni. Hún hætti
snöggvast að bíta og leit á hann. Augu
hennar voru dökk og djúp og næstum
hulin af þykkum ennistoppnum. Síðan
fór hún að bíta aftur og bleikur flip-
inn hennar gekk fram og aftur yfir
græna þúfuna.
Folaldið hennar horfði forvitnis-
augum á þennan skrítna gest og þótt-
ist geta bitið gras, eins og fullorðið
hross. Það smánálgaðist þúsuna þar
sem Skúli sat, en vildi auðsjáanlega
ekki láta á því bera. Svo sperrti það
fram eyrun og fór heilan hring í kring
um Skúla í hæfilegri fjarlægð, og að
lokum stóðst það ekki mátið lengur
og kom alveg til Skúla. Hann rétti
fram hendina og vildi klappa því á
snoppuna. En þesskonar gæði kunni
það ekki að meta og stökk burtu.
Þennan leik lék það nokkrum sinn-
um og hin hrossin horfðu á. Þau eldri
og reyndari í lífinu höfðu ekki neinn
áhuga fyrir þessu. Þau undu við þúf-
una sína. Síðan gengu þau lítinn spöl,
slógu til taglinu og frísuðu ósköpin öll
og kroppuðu svo næstu þúfu.
Tveir gamlir klárar stóðu hvor við
annars hlið og klóruðu hvor öðrum
með tönnunum. Þeir bitu hvor annan,
svo að small í og Skúli vissi að þetta
hét að kljást. Síðan hristu þeir höf-
uðin og makkana og fóru því næst að
bíta. Folaldið var orðið leitt á Skúla
og var nú að fá sér mjólkursopa. Skúli
skreið á fjórum fótum til að geta séð
það sjúga. Það var svo gaman að sjá
hvernig litla, slétta tungan þess lagð-
ist utanum spenann, meðan það teyg-
aði móðurmjólkina. Bleik virtist vera
.rnjög ánægð meðan á þes.u stóð. Hún
hætti að bíta og horfði dreymandi
augum út í bláinn. Framh.
Anna var að koma úr afmælis-
veislu vinstúlku sinnar og mamma
hennar spurði hana meðal annars
hvernig hún hefði hagað sér. „Ég
hegðaði mér vel“, sagði hún. „Ein
stúlkan datt af stólnum og allar hlógu
að henni nema ég“. „Það var fallega
gert af þér“, sagði mamma hennar,
„en hver var þessi litla stúlka, sem datt
af stólnum?“ „Ó, það var ég“, svaraði
Anna.