Unga Ísland - 01.05.1938, Blaðsíða 8

66
UNGA ÍSLAND
flutti þá á reiðingshestum neðst niður
í dalinn. Þar var ullin svo látin í hest-
vagna og síðan flutt niður á Tanga, sem
var verslunarstaður Stardælinga. Enn-
þá var enginn vagnvegur um Starardal,
en bændur dalsins voru sem óðast að
undirbúa lagningu hans.
Þegar Ólafur kom aftur úr kaup-
staðnum, hafði hann meðferðis mjög
mikið af allskonar vörum, svo sem kaffi,
sykur, rúgmjöl og hveiti og margt,
margt fleira .
Hann hafði komið heim undir morg-
un og með honum kaupamaður og
kaupakona, bæði úr Reykjavík.
Skúli fór snemma á fætur og sá all-
an varninginn á hlaðinu. Á stéttinni
framan við skemmudyrnar lágu reiðirig-
arnir, tveir hnakkar og einn söðull.
þarna voru einnig ný orf, hrífur og
hrífusköft, Ijáir og ljábakkar, sykur-
kassi, mjölpokar, harðfiskur og hertir
þorskhausar. öllu þessu fylgdu svo heill-
andi og framandi ilmur, eins og öllu, er.
úr kaupstaðnum kom.
Austan við túnið voru hestarnir, sem
höfðu verið í ferðinni. Þeir voru nú að
jafna sig eftir ferðina. Sumir lágu, aðr-
ir voru að kroppa græna grasið, og það
stirndi á svitastorkio balc þeirra þar sem
reiðingur eða hnakkur hafði verið.
Skúli Bjartmar horfði á þetta allt og
það var eins og þessir hlutir, sem iégu
þarna svona langt að komnir, toguðu
hug þessa sex ára manns eitthvað
burtu. Eitthvað út til hins óþekkta, út
fyrir dalinn hans, þangað sem ókunnir
menn lifðu og störfuðu. En þó átti þessl
hugur ekkert form eða orð, það var að-
eins óljós kend, eins og tilhlökkun sú er
fer um brjóst okkar, þegar eitthvað ó-
venju æfintýrilegt er í vændum. Það var
fögnuður þessa unga rnanns, er stóð
þarna á stéttinni þennan júlímorgun, yf-
ir fegurð lífsins og til'nlökkunarblandin
þrá eftir því að verða stór, sterkur og
víðförull maður. En svo leið þessi dag-
ur, eins og allir aðrir.
Slátturinn hófst og græna grasið, sem
áður teygði sig svo frjálslega móti sól-
aiijósinu og vaggaði í vorblænum, söln-
aði og visnaði í flekkjum á túninu og
sterkan áfengan ilm lagði frá því að
vitum manns. Nú beið það þess að verða
bundið og látið inn í heygarð.
Það var einhvern daginn í byrjun
sláttar, í ágætu veðri, að fólkið á Iiamri
var að koma út frá hádegiskaffinu og
ætlaði að fara að snúa heyinu. Þá kem-
ur Hildur gamla í Holti í hlaðið og með
henni hnubbaralegur strákur, klæddur í
grá sportföt,. Rauður var hann í kinn-
um, svolítið freknóttur og með söðul-
bakað nef.
— Góðan daginn gott fólk, sagði
Hildur.
— Góðan daginn, sagði fólkið.
— Þetla mun vera sonarsonurinn ?
sagði Ólaíur.
— Ójá, það er nú hann, ræfilsskinn-
ið. Hann er nú úr henni Reykjavík
garmurinn. — Heilsaðu fólkinu góði!
Þau heilsuðu fólkinu. Hildur hélt áfram:
— Ég hélt að það færi eins vel um
hann hjá mér, ræfilinn, úr því svona er
komið. Það er nú reyndar úti mín makt,
en eitthvað ætti þó að vera til í gogginn
á honum.
— Ætli það ekki, Hildur mín, sagði
Ólafur. Jæja, gerðu nú svo vel og settu
þig innfyrir. Við vorum að enda við
kaffið.
— Já, takk, ætli mér sé ekki leiðin
kunn. Komdu með mér, snáðinn.
Hún togaði stráksa með sér inn í bæ-
inn.