Árbók VFÍ - 01.01.1995, Side 285

Hámarkadreifing fyrir sólarhringsúrkomu 283
Mynd 1 Úrkomuhágildi frá strandhéruðum Washingtonfylkis.
Mynd 1 er mjög dæmigerð fyrir þá niðurstöðu sem fæst þegar EVl er prófuð á hágildi úrkomu
sem kvörðuð eru með meðaltali og staðalfráviki. Efstu punktarnir lenda ofar en BDF sem er
bein lína. Sú hegðun samræmist algjörlega TDF, og þeir punktar eru svo fáir (tæplega 50 af
rúmlega 5000) að BDF dugar í venjulegu tölfræðilegu mati.
Kvörðunin tryggir meðaltal 0 og
staðalfrávik 1 fyrir punktasafn hverr- Gögn 1/a b Athugasemd
ar veðurstöðvar þannig að allar stöðv- WA 1 - 2* 1.295 0.578 Allir 5885 punktar
ar tilheyra sama safni ef á annað borð WA 1-2 1.290 0.577 5835 lægstu
er hægt að lýsa því með dreifingu WA 3 - 5** 1.295 0.578 Allir 5615 punktar
sem hefur aðeins tvo stika eins og WA3-5 1.282 0.573 5565 lægstu
BDF hefur. Þegar meðaltal er 0 og Island 1,273 0,575 660 punktar
staðalfrávik 1 er hin fræðilega stærð DK 94-1 1,280 0,577 1252 punktar
þeirra þekkt og hægt að bera niður- EV1, BDF 1.282 0.577 10000 punktar
stöður saman, sjá töflu 1. * Eyðimörkin ** Strandhéruðin
Sjá má að BDF kemur hvarvetna vel fram. Eftir stendur að finna hvort Tafla 1 Stikar BDF.
stuðlarnir, sem koma til viðbótar þessum stikum í TDF, k og hafi landfræðilega dreif-
ingu. Þetta hefur ekki reynst unnt að athuga á þessu stigi málsins, en hægt er að einangra yUm
úr niðurstöðum FSR 1975 (Jónas Elíasson 1994) og með því að nota CDF er komist hjá því
að meta k.
Hér hefur svokölluð stöðvarársaðferð (Station Year Method) verið notuð til að finna
dreifinguna (Clarke-Hafstad 1942, Schaefer 1990, Shuy og Chang 1993). Þessi aðferð er
oftast notuð þannig að einungis er kvarðað með meðalgildi, en ekki meðalgildi og staðal-
fráviki. Aðrar aðferðir eru einnig notaðar en þeirra verður ekki nánar getið hér, sjá t.d.