Kyndill - 01.01.1954, Blaðsíða 9

9
KYND I L L
Nú or þcssi dásainlogi staður horfinn i
í jþoirri inynd sem áöur vaiy o'g eklcortj
liofir kcmiö i staðinn* Negar upp-
greftri úr höfninni var ekiö liér inn
moð bökkunums var skilin'eftir- 'smá
laut, sem átti aö iagfæra.og koma í
stað t j arnarinnar 0 Þetta-' var vel
hugsaö af þeim mönnum, sem áttu jþá
hugmynd, Hugsað var aö stoypa þarna
botn og veggis og síöan aö veita vatn
i í jþegar frost væru, og nota svo
svæöiö til skautaíbrottar. En .því mið
ur hefir þessu máli ekki verið hreyft
enn þá, og benda líkur til aö þessi
staður sem slfkur sd ár sögunni,vegna
þess að sjdrinn er aö grafa sig gegn-
um haftiö, sem var á milli fjörunnar
og fyrgreindrar lautar* M<5r finnst að
veita ætti á ári hverju nokkro. fjár-
upphæö til skautatjarnar, því bæjar-
buar mýndu aö sjálfsögöu vinna aö
þessu nauösynjamáli i sjálfboöávinnu,
og gleöja meö þvi börn og aörao
í þ _ r 6 t t a s v æ Ö i_
Eyrir nokkrum árun kom Þorsteinn .
Einarsson íþróttafulltrái rfkisins
hingaö til þess aö athuga möguloika á
staö, þar som koma mætti upp:fuþlkomn
um íþráttavellin Leizt honum einna
bezt á svæöiö fyrir neðan svo kallað
Máakotstún. Var þaö sföan' mælt út og
settir niöur hælart Þarna er freka.r
gott svæöi, sláttlendi, en svolítiö
mýrkennt^ Er hægöarleikur aö laga þaö
meö jaröýtu, og vcita vatni frác.’
Hreppsnefndinni ber aÖ festa kaup
á landi þessu, þvx þaö hefir drogist
ár frá ári, og er svo komiö ná, aö
mæling D'-þrdttafulltráans er ónýt, þar
sem hælarnir eru horfnir, og litlar
lilcur til að svæöi þ.o.ssu veröi breytt
i iþróttasvæði, nema þvi aðeins að
hreppsfólagið eignist land þettac
ÞaÖ er von min og margra annara,að
hin væntanlega hreppsnefnd athugi
þetta sem fyrst og lá.ti þetta nauð-
synjamál ekki bíöa lengur.
Undirstaöa allra ungnennasantálca
cr sá, aö skilyröi til íþrótta-.og
annara f ólagssantalca ,sóu fyrir-hendi.
fíg ætlast ekki til aö hroppssjóöur
grcioi allt þaö' fó, sen svæði þetta
myndi kosta, holdur ynnu mcölinir
íþróttafólagsins Harðar aö þessu i
sjálfboöavinnu oftir föngun.
ÞaÖ scn kcnur nór til aö slcrifa un
þotta mál er það, að eg tel aö æska
þessa bæjar veröi aö fá aöstööu til
aö eflast í andlegri og likanlegri
rækt og verða aö hraustu og lifsglööu
fólki", sen ber tryggð til byggöarlags
ins o'g kapplcostar aö veröa
aö góöum og nýtun borgurun. Taki þátt
i aö slcápa hór heilbrigt fólagslif,en
á þvi er nokkur skofture
Aö lokun óska óg þess, aö viö verö
un öll ánægð noö þa hrcppsnefnd, sen
situr hórnæstu fjögur árin og aö i
hana..veljist nenn,- sen vinna verk sin
vol og dyggiléga, meö hag fólksins og
tyggöarlagsins fyrir brjósti, en.láti
ekki stjórnnálaloga hagsnuni sina '
eina ráöa gjöröun sinum og hlaupa neö
sig frá þein nálun, sen þein er faliö
ao leysaaf hendi.
Jón Arason.
, -E I T T A E M Ö. R G U
UndirstaÖa sannrar velmegunar i ser
hverju þjóðfélagi er menntun og menn-
ingarástand ibáanna. Garnalt orötak
segir: "Ekki veröur bókvitiö í askana
látiöo" Þetta er nú oröiö úrelt spak-
mæli og afsannað fyrir löngu, enda a.T'
likindum uppfundiö af einliverjum, sem
taldi manninum eölilegast aö lifa að
hætti dýra merkurinnar og hugsa aþeins
um aö seöja hungur sitt. En sem betur
fór voru eklci ■ allir meö þessu marki
brenndir og þeim eigum viö aö þaklca
allar framfarir mannlcynsinse ÞaÖ. voru
menn, sem þráöu aulcna þelckingu á öll-
um sviöum tilverunnar, og rnátu þaö
meira aö aulca þekkingu sina og miöla
henni til annara, en fylla magarúm
sitt>. Svo heit var sannleiksast þess-
ara manna og svo miki.ll trúnaöur
þeirra viö mehntagyöjuna, aö þeir
guldu meö lifi simu
Islendingar hafa löngum gortaö af
fróðleiksþórsta sínum og áhuga allra,
æöri sem.lægri, fyrir aukinni mennt-
un sinni. Þetta mun aö nokkru leyti
rótt, en þrátt fyrir þaö standa ís-
lendingar" öörun menningarþjóöum langt
aö baki hvaö sanna "menningu" snert-