Bókbindarinn - 01.03.1960, Blaðsíða 15
LATINNA FELAGA MINNZT
f
Gísli R.
Guðmunds-
son
Gísli Ragnar Guðmundsson fæddist 20.
febrúar 1897 í Gamla Gíslholti í Reykja-
vík. Foreldrar: Stefanía Gísladóttir og
Guðmundur Bergþórsson. Móður sína
missti Gísli þegar hann var 7 ára, ólst
hann eftir það upp hjá móðurömmu sinni,
Rannveigu Jónsdóttur og var með henni
þar til að hún lézt árið 1927, en þau
dvöldu á vegum Þorbjargar móðursyst-
ur Gísla og manns hennar Erlends Guð-
mundssonar, en hann lézt árið 1938.
Gísli var elztur fjögurra alsystkina. Þeg-
ar hann var tveggja ára tók hann sjúk-
dóm, sem hann fékk aldrei fulla bót á
og gekk því ekki heill til skógar í þessu
lífi.
Hann hóf nám í bókbandsiðn 15. maí
1915 og lauk því 15. maí 1919, í Fé-
lagsbókbandinu og þar starfaði hann
til ársins 1926, en á þeim árum var oft
lítil og stopul vinna við bókband og varð
Gísli þá, eins og fleiri, að leita sér at-
vinnu við önnur störf. Lengst af þeim
tíma, sem hann vann ekki við bókband,
starfaði hann hjá fyrirtækinu O. John-
son & Kaaber. En árið 1942 hóf hann
aftur vinnu við bókband í Félagsbók-
bandinu og starfaði þar uns yfir lauk.
Gísli var ágætur starfsmaður, vand-
virkur og samvizkusamur og var honum
iðulega falið að binda þær bækur, er sér-
lega átti að vanda til.
Gísli var vandaður maður í orði og
verki og þó að hann væri mjög hlédræg-
ur komst hann ekki hjá því að gegna
trúnaðarstörfum fyrir stéttarfélag sitt,
hann átti um mörg ár sæti í trúnaðar-
mannaráði Bókbindarafélags íslands og
var auk þess trúnaðarmaður félagsins á
vinnustað sínum. Þessi störf eins og önn-
ur, leysti hann af höndum af mestu trú-
mennsku.
Arið 1922 var félagsskapur bókbind-
ara hér í molum, ef svo mætti segja.
Félagið hafði ekki alla starfandi bókbind-
ara innan sinna vébanda og nokkur óein-
ing ríkti meðal þeirra fáu, sem í félaginu
voru; stjórnin hafði hvað eftir annað boð-
að til aðalfundar en svo fáir komu að
ekki varð fundarfært. Stjórn félagsins tók
þá það fangaráð að semja tillögu um að
leggja félagið niður. Þessi tillaga gekk
svo á milli hinna fáu félagsmanna og
skyldu þeir skrifa ,,já“ eða ,,nei“ aftan
við nöfn sín. Það var aðeins einn, sem
skrifaði ,,nei“ við nafn sitt og það var
Gísli R. Guðmundsson, sem þá var að-
eins þriggja ára sveinn í iðninni.
Eg vil ekki kasta steinum að þeim, lífs
eða liðnum, er samþykktu tillöguna, en
reynslan varð sú að kjörum bókbindara
hrakaði eftir að félagið var lagt niður.
Það hefði því verið happasælla að félags-
menn hefðu allir skrifað ,,nei“ eins og
Gísli gerði.
Eg hef getið þessa atviks vegna þess
að mér virðist það lýsa vel trygglyndi
og stefnufestu Gísla. Það fór ekki mikið
fyrir honum, en hann var það sem hann
sýndist og vel það.