Prentarinn - 01.02.1998, Page 21

á því að viðhalda og bæta við færni
sína og setti fram spurningarnar:
Finnst þér þú standa á krossgötum?
Finnst þér tíminn vera að renna út?
Ætlar þú að lenda í úreldingu? Hún
lagði mikla áherslu á frumkvæði
einstaklingsins og ábyrgð varðandi
endurhæfingu og símenntun og
nefndi starfsmanna- og jafnréttis-
áætlun Reykjavíkurborgar, sem
skjalfesta viljayfirlýsingu sem verið
væri að vinna eftir hægt og sígandi,
en framfarir reyna á þolinmæði, líkt
því að flytja fjöll.
Lilja Olafsdóttir forstjóri, talaði
um mismunandi stjórnunarstíl
kvenna og karla. Hún ræddi ímynd
tiltekinna starfsheita í hugum fólks
eins og deildarstjóri, verkstjóri,
framkvæmdastjóri og forstjóri,
hvaða inyndir kalla þessi starfsheiti
fram? Hún velti upp algengum
alhæfingum um þá eiginleika sem
aðgreina kynin, t.d. þegar karl er
áræðinn er kona hikandi, hann er
harður í horn að taka meðan hún er
blíðlynd og fórnfús, hann er yfirveg-
aður en hún vanstillt. Hann er
fylginn sér en hún gengur of langt,
hann er sveigjanlegur en hún stefnu-
laus. Karlinn er framagjarn en
konan valdasjúk. Þetta eru dærni um
skilgreiningar sem heyra fortíðinni
til skulum við vona, en einmitt það
að konur beita hógværð í tjáningu
veldur því að þær virðast ekki vissar
í sinni sök. Konur virðast einfald-
lega tregari til að viðurkenna
hæfileika sína en karlar. Nútíma
stjórnunarstíll virðist þó henta
konum vel, þar sem áherslur eru
lagðar á virkjun hæfileika í stað
hlýðni við reglur, hópvinnu í stað
stéttaskiptingar, sveiganleika í stað
formfestu. Stefna og markmið eru
skoðuð í stað þess að yfirstjórn leggi
línurnar. Það má því segja að nútíma
opinn stjórnunarstíll krefjist
kvenlegs innsæis og yfirsýnar.
Síðust, undir hádegið, reis upp
ritstjóri Vinnunnar, Brynhildur
Þórarinsdóttir. Hún fjallaði um
konur í verkalýðshreyfingunni. Hin
mikla atvinnuþátttaka kvenna, nær
helmingur vinnuaflsins í landinu,
segir okkur að verkalýðshreyfingin
þarf að höfða til kvenna og fá þær til
starfa innan sinna vébanda ef hún
ætlar að halda völdum og áhrifum á
vinnumarkaði sem og í samfélaginu.
Þátttaka kvenna í starfi verkalýðs-
hreyfmgarinnar er frumskilyrði þess
að jafnréttismálin fái forgang og að
ákvarðanir sem leknar eru komi
jafnt konum sem körlum til góða.
En hvað veldur því að svo erfitt er
að fá konur til starfa í verkalýðs-
hreyfingunni? Hvaða ímynd hefur ■
fólk af verkalýðsforkólfi? Er það
ekki miðaldra karl íjakkafötum sem
lækkar röddina um eina áttund þegar
hann karpar um kaup og kjör?
Svokallaður „verkalýðsbassi".
Það virðist alla vega ljóst að verka-
lýðshreyfingin er ekki aðlaðandi
starfsvettvangur fyrir konur, hann
virkar eins og skrímsli, fráhrindandi
og hættulegt! Hvað er þá til ráða?
Jú, það þarf að afskrímsla hreyfmg-
una til að gera hana hæfari til að
takast á við þau verkefni sem hún er
stofnuð til. Hreyfingin verður að
mennta sitt fólk, auka fræðslu og
upplýsingaflæði og bæta ímynd
sína.
Eftir hádegi var skipt um gír.
Þórkatla Aðalsteinsdóttir sálfræð-
ingur, var með fyrirlestur um sam-
skipti og það að kunna að setja mörk
í þeim. Þessi fyrirlestur var alveg
hreint frábær og væri að bera í
bakkafullan lækinn að ætla endur-
segja hann að öðru leyti en því að
þeir sem töldu sig fullnuma í sjálfs-
þekkingu og samskiptum við aðra
nutu þess að hlæja og skemmta sér
undir stórkostlegu erindi Þórkötlu,
ég mæli með þessu fyrir strákana
okkar líka.
Nátustefnan var í heild mjög
hvetjandi og uppbyggjandi fyrir
okkur FBM konur og styrkti okkur í
þeirri trú að Kvennaráðið sé sá
vettvangur sem honum er ætlað,
þ.e. að halda uppi merkjum
jafnréttisumræðu, styrkja persónuleg
tengsl og hafa áhrif til hins betra
fyrir alla, konur OG kalla. ■
100 ára afmæli félagsins. Sýningin var haldin
í Ráðhúsi Reykjavíkur og voru til sýnis ýmsir gamlir
munir úr prentsögunni.
Meðal tækja og tóla á sýningunni var fyrsta offset-
prentvélin sem kom til landsins en í sumar, nánar tiltekið
12. maí, eru sextíu ár liðin frá þeim tímamótum. Það var
við hæfi að Þorgrímur Einarsson offsetprentari, sonur
Einars Þorgrímssonar fyrsta eiganda vélarinnar, prentaði
á hana fyrir gesti og gangandi. Honum til aðstoðar var
Jón Snæbjörnsson offsetprentari, sem var sfðasti eigandi
vélarinnar og gaf hana Arbæjarsafni til varðveislu.
Fleiri þúsund manns sóttu sýninguna og í dagbækur
sem sérstaklega voru útbúnar fyrir sýninguna eru um
4000 nöfn rituð. Eins og nærri má geta vakti sýningin
mikla athygli. ■

il ll 1 IJÍI
F.v. Jón Snœbjömsson og Þorgrímur Einarsson ojfset-
prentarar sýndu handbragðið á fyrstu ofjsetprentvélina sem
kom til landsins !2. maí 1938.
PRENTARINN ■ 2 1