Dagfari - 15.04.2003, Blaðsíða 3

sem þá verður mest mannfall meðal óbreyttra borgara og níu af hverjum tíu
sem deyja verða úr hópi þeirra. Og nú sem þá, í landi einu í inörg þúsund
kílómetra fjarlægð eru menn sem róa öllum árum að því að réttlæta þetta
stríð. Þeir fara hörðum orðum um þá sem eru ekki sammála. Þessir menn eru
íslenskir þingmenn, þeir eru íslenskir ráðherrar, þeir eru ritstjórar
Morgunblaðsins.
Þessir menn eru hinir sörnu enn í dag þó nöfnin hafi breyst. Þótt níu af
hverjum tíu sem munu deyja verði börn, konur, karlar, afar, ömmur, barna-
börnin sem ekkert, ekkert hafa gert á þeirra hlut. Þeir halda áfram að leggja
til að bandarísk ungmenni verði notuð í verkið. Nú skal drepið í þágu mál-
staðar sem er svo fráleitur að málsvarar hans hafa skipað sér á bekk með
firrtustu mönnum sögunnar. Það sem þeir nú fjalla um sín á milli og á síðum
blaðsins eru árásir sem gerðar eru á „skotmörk" (sjá fjölmargar fyrirsagnir
og fréttir í Mbl. síðustu daga) og það er rétt og það er gott vegna þess að
íslendingar og allur heimurinn er í hættu. Af öllum þeim manngerðum sem
búa á þessari jörð er þetta sú huglausasta og griinmasta. í stað þess að for-
dæma skipulögð dráp á þúsundum óbreyttra borgara þá taka þeir sér stöðu
gegn lífinu og með dauðanum. í hæfilegri fjarlægð. Ekki nóg með það. I stað
þess að ganga fram sjálfir og senda sína eigin styðja þeir að ungmennum
annarra landa verði fórnað. Fremur þægilegt, ekki satt.
Bleyður á ráðherrastólum
Það eru vandfundnir aumari menn en þær bleyður sem nú sitja á ráðherra-
stólum, á þingmannastólum, á ritstjórastólum og styðja þetta stríð, að ekki
sé nú talað um þá stuðningsmenn sem sitja heima í stofu á sínum sjálfvirku
„Letiblóðsstólum“ og fylgjast með þessum harmleik af tæknilegum áhuga.
Þeir hafa aldrei og munu aldrei reka höfuðið upp úr sandinum og viðurkenna
viðbjóðinn. Þeir hafa aldrei kynnst af eigin raun þeim mönnum sem dóu.
Þeir hafa aldrei kynnst þeim sem snéru aftur með slík ör á sálinni að aldrei
bættist skaðinn, ör sem með tímanum sviptu þá fjölskyldunni, vinunum,
vitinu og oft lífinu. Slík ör bera allir eftirlifendur stríða hvort sem um er að
ræða „sigurvegara“ eða „sigraða”. Þetta eru að sjálfsögðu ekki frekar en
börnin, „skotmörkin“ í fyrirsögnum og fréttum Morgunblaðsins, heldur
óþægileg staðreynd sem best er að þegja um.
Stríðið sem nú geisar er eins og önnur stríð, stríð milli góðs og ills, milli