Dagfari - 15.04.2003, Blaðsíða 11

Það er óbærilegt að horfa upp á þetta yfir þveran hnöttinn og geta engu
breytt.
Enn óbærilegra er þó að horfa upp á næsta stríðstölvuleik í smíðum. Enn
falla sprengjur í írak og enn falla sprengjur í Afganistan þegar sjónum
heimsins er fyrirvaralaust beint til Sýrlands.
Skyldu þeir ekki eiga gereyðingarvopn?
Skyldu þeir ekki skjóta skjólshúsi yfir hryðjuverkamenn?
Hvorugt fundu þeir að vísu í frak en leitinni skal haldið áfram.
En hversu lengi, spyrjum við. Hversu lengi?
Þær milljónir ferðamanna sem heimsækja Aþenuborg á hverju ári leggja leið
sína á Akropolis-hæð, þar sem helgustu minjar frá tímum Fom-Grikkja
standa enn. Raunar ekki óskemmdar, og mestum skemmdum ollu
fallbyssukúlur Tyrkja í frelsisstríði Grikkja á 19. öld.
Skömm Tyrkja - fyrir að hafa eyðilagt það sem veðrun þúsunda ára hafði
hlíft - verður aldrei afmáð.
Það sama má segja um minjarnar í írak. Skömm Bandaríkjamanna fyrir að
hafa ekki staðið vörð um elstu menjar mannkynsins um menningu,
samskipti og vit - mun aldrei gleymast. Það eina sem mögulega getur dregið
úr henni væri að þeir sýndu sjálfir af sér menningu, vit og vilja til samskipta
- hlustuðu á sífellt háværari raddir friðarsinna um allan heim sem æpa á
friðsæla, vitræna lausn á þeim vanda sem blasir við - en legðu ekki upp í
enn einn stríðsleikinn. Stríðsleik sem minnir mest á óvitrænan tölvuleik þar
sem ekkert er í húfi.
Einnig þetta var gert í nafni íslands. En að okkur forspurðum og gegn vilja
okkar og því segjuin við:
EKKI í OKKAR NAFNI!
Sigþrúður Gunnarsdóttir