Dagfari - 15.04.2003, Side 8

Vagga barnsins.
f vöggu sinni brosir barnið rótt
er blær af suðri andar milt og hljótt.
Móðirin syngur ein hjá sínum draumi.
Faðirinn kemur heim er kvöldar að
kátur og hlýr frá sínum vinnustað.
Víst er hér ró í veraldarinnar glaumi.
Á heimsins dýrð þau horfa bæði saman
og heimurinn er bjartur, lífið gaman.
Hvert andartak er ljóð í lífsins straumi.
En harmur leynist undir heitri döggu:
Er helsprengja geymd undir barnsins vöggu?
Ó verndi okkur guð og blærinn blíði.
Hvílík náð og hvílík gleði og gæfa
gætum við haturseldana reynt að svæfa
og fengið lausn frá lífsins grimmd og níði.
Og barnanna vöggur brenndar aldrei í stríði...
Jón frá Pálmholti þýddi.
Goran (sem þýðir bóndi) er skáldanafn Abdulla Suléman f. 1904 eða 1905 og
látinn í pólitískri útlegð í Moskvu 1962 eða 1963. Ártölin virðast ekki á hreinu.
Goran fæddist í bænum Solimanyja í írak og ólst þar upp. Hann missti föður sinn
ungur og varð þá að gerast fyrirvinna fjölskyldunnar. Gorán hlaut þó vanalega
undirstöðumenntun og gerðist kennari og blaðamaður í heimabæ sínum. Á seinni
stríðsárunum var hann fréttamaður við útvarpsstöð i Jaffa í Palestínu, þarsem
haldið var úti áróðri gegn nasisma.
Goran var Kúrdi og talinn eitt af höfuðskáldum þeirra í írak og víðar. Ljóð hans
eru enn sungin í þraut og gleði líkt ljóð þjóðskálda okkar fyrrum. Goran var líka
kommúnisti og flúði til Moskvu á efri árum. Þar fékk hann pláss á sjúkrahúsi
veikur af krabbameini. Hann lést þar á heilsuhæli,sem áður segir.
Ljóðið er það síðasta sem Goran orti svo vitað sé. Það er tekið úr bókinni List og
tár, sem Bókaútgáfan Hringskuggar gaf út árið 1991.