Heimilisritið - 01.02.1945, Qupperneq 17

— nú en húsið í Sussex átti eft-
ir að afhjúpa margt undarlegt.
Hið glottandi, hvíta andlit reynd-
ist vera á Blanko, hvíta apanum
hans Jonathan Lowes. Eigandi
hans kom sjálfur í Ijós strax á
eftir, velbúin með fulla körfu af
ávöxtum.
„Eg var að gefa dýrunum
mínum úti í garði. Eg vona að
ég hafi ekki valdið yður ónæði“,
sagði hann.
Eg hristi höfuðið. Eg gat ekki
hugsað um annað en hin nýju
tíðindi.
„Segið þér mér eitt, Lowe“,
sagði ég, „hvaða álit höfðuð þér
í raun og sannleika á frú Ant-
hony Strahane, konunni sem við
sáum í dýragarðinum?“.
Það kom glampi í augu hans.
„Tígrisdýrin væru ekki nálægt
því eins hættuleg og hún“, svar-
aði hann. „En því spyrjið þér?“
„Af því að ég var að frétta“,
sagði ég hægmæltur, „að maður-
inn hennar hefði fundist dauður
í rúminu sínu í morgun. Senni-
lega hefur hann hellt í sig eitri,
því að það fannst eiturflaska
við hlið hans“.
Litla stund var steinhljóð.
Hvíti apinn stökk upp á öxl hús-
bónda síns og Lowe strauk hon-
um blíðlega.
„En frú Strahane?" spurði
hann svo.
„Hún var hérna í borginni í
nótt. En hún er farin til Sussex
þar sem maður hennar dvaldi. Og
þangað verð ég að fara líka“.
„Mér þætti mikið varið í að
mega koma með“, sagði Lowe.
„Þetta virðist bara vera venju-
legt sjálfsmorð“, sagði ég.
„Satt er það“, sagði hann. „En
konan er að minnsta kosti ó-
venjuleg. Og ég hefði gaman af
að sjá hana aftur í Sussex
eftir að hafa séð hana á meðal
tígrisdýranna".
„Eg hafði ánægju af samfylgd
yðar“, sagði ég og flýtti mér svo
inn í herbergi mitt til að klæða
mig.
KUKKUTÍMA síðar sátum við
í lestinni. Eg reyndi að fá Lowe
til að tala um hina einkennilegu
konu, sem hafði hlegið til tígris-
dýrsins, en það tókst ekki. Hann
spurði aðeins tveggja spurninga.
„Hvað var Anthony Strahane
gamall?“
„Fjörutíu og níu“, svaraði ég.
„En konan hans?“
Eg ypti öxlum. „Hver getur
sagt um það? Blöðin verða að á-
líta hana hálfþrítuga. Eg býst
við að hún sé rúmlega þrítug.
Hún er ungleg og fögur. Eg
myndi ekki vilja spyrja hana um
aldur hennar. Fréttaritstjórinn
vill álíta hana tuttugu og fimm
og fá mynd af henni þar sem
hún lítur út fyrir að vera sautján
ára“.
Jonathan Lowe kinkaði kolli og
fór að lesa í heljarmikilli og
snjáðri skruddu, ég held eitthvað
viðkomandi frumskógunum.
Þegar við stigum út úr lest-
HEIMILISRITIÐ
15