Heimilisritið - 01.02.1945, Blaðsíða 22

„Það hlýtur að vera ógleyman-
leg stund, þegar þér hafið horfst
í augu við tígrisdýr“.
„Já“, svaraði Lowe. „Vissu-
lega“.
„Hafið þér orðið hræddur?“
„Mjög oft“.
„Hefur tígrisdýr sært yður?“
„Einu sinni“.
„Þér þurfið að vera varkár“.
Hún stakk sígarettu milli vara
sinna. Lowe flýtti sér að kveikja
á eldspýtu og bjóða henni eld.
„Eg er smeykur um að tígris-
dýraveiðar mínar séu á enda“,
sagði hann hlægjandi og slökkti
á eldspýtunni. „Eg get þó að
minnsta kosti gefið öðrum heil-
ræði“, bætti hann við. „Ef til vill
væri rétt að geta þess, að það
það hefur sínar orsakir að ég er
hér“.
Hin gulu augu hennar stækk-
uðu.
„Er einhver hér, sem óskar
eftir ráðleggingum viðvíkjandi
tígrisveiðum ?“ spurði hún.
„Hann var hér“, svaraði hann.
„Hver?“
„Maðurinn yðar“.
Það varð vandræðaleg þögn.
Svo rauf Lowe sjálfur þögnina.
„Já“, sagði hann, eins og ekk-
ert væri um að vera. „Anthony
Strahane skrifaði mér furðulegt
bréf fyrir örfáum dögum. Hann
virðist hafa verið haldinn ákafri
hræðslu við tígrisdýr, eða öllu
heldur eitt tígrisdýr. Hann spurði
mig hvort möguleikar gætu verið
fyrir því, að sál tígrisdýrs gæti
tekið sér bólfestu í mannlegum
líkama, eða jafnvel líkamnast.
Þetta veit fólkið í frumskógun-
um, auðvitað, að getur gerst og
sálfræðingum eru slík fyrirbrigði
kunnug. En í bréfi sínu heldur
Strahane því fram, að hann óttist
að tígrisdýr drepi sig þá og þeg-
ar. Það var þess vegna sem ég
ákvað að koma og leggja fram
bréfið við rannsókn málsins“.
„Hafið þér gert það?“ spurði
Sir John.
„Nei, ekki enn. Eg ætla að hug-
leiða það betur og taka afstöðu
um hvað gera skal, strax í fyrra-
málið“.
Nú stóð frú Strahane upp.
„Eg verð að biðja ykkur um
að hafa mig afsakaða", sagði
hún. „Eg er mjög þreytt og ég
veit að dagurinn á morgun
verður erfiður“.
Við sögðumst skilja hana vel,
stóðum upp og horfðum á eftir
henni. Hún gekk út úr herberg-
inu léttstíg, hrífandi í vexti og
með mýkt í hverri hreyfingu.
Letts læknir varð fyrstur til að
opna munninn.
,Ja, það er furðulegt að 'nugsa
sér hvað þessi kona hefur orðið
að reyna — og geta þó haft svo
mikið vald yfir sér að sitja hér
og tala við okkur um brúðkaups-
förina. Hún var alveg mógnuð!“
„Alveg mögnuð“, endurtók;
Lowe.
„Jæja, ég var að hugsa um
að fara upp í herbergið mitt“,
sagði Lett. „Eg er hvíldar þurfi.
20
HEIMILISRITIÐ