Heimilisritið - 01.02.1945, Side 26

á hana glæpinn. Þegar ég minnt-
ist á lyfjabúðina í Lugano, brá
henni í brún, enda hefur húr.
áreiðanlega fengið eiturtöflumar
þar. Anthony Strahane vissi að
kona hans sóttist eftir lífi hans.
En hann gat ekki grunað að hún
undirbyggi morðið svo sniðug-
lega, að hann dræpi sig sjálfur
— sem hún gerði alveg áreiðan-
lega. Hann hélt að hann væri
að taka inn sitt venjulega svefn-
meðal, en í stað þess var það
banvænt eitur“.
Hin deyjandi kona lyfti höfð-
inu frá gólfinu. Gul augu hennar
voru starandi.
„Lævísi refurinn þinn“, hvíslaði
hún á milli tannanna og svipur
reiðs týgrisdýrs kom yfir andlit
hennar. Svo reis hún með erfiðis-
V
munum upp við dogg. „Fyrir-
gefðu mér, Albert, ég elska þig“.
Svo valt hún útaf dauð. ...
Eg hafði lokið við að skrifa
sögu mína fyrir blaðið. Það^Var
góð saga að mínu áliti. Eg var í
þann veginn áð hringja til frétta-
ritstjórans, en hikaði.
„Segðu mér eitt“, sagði ég við
Lowe, sem hallaði sér aftur á
bak í djúpum hægindastól í bóka-
herbergi Sir Johns, „hvers vegna
datt yður í hug að Strahane
hefði verið byrlað eitur? Vakti
Letts læknir athygli yðar á því?“
Jonathan Lowe hristi höfuðið.
„Letts rétt leit á líkið og full-
yrti svo að Strahane hefði dáið
af ofstórum skammti af svefn-
lyfi. Nei, en héraðslæknirinn gaf
mér hugmyndina. Hann var mjög
samviskusamur. Hann hafði
aldrei verið kallaður út af sams-
konar tilfelli áður og lagði sig
því fram við að rannsaka það.
Hann tók eftir því, að svo virtist
sem dauði Strahanes hefði orsak-
ast af sterku, bráðdrepandi eitri“.
„Og það, að viðbættu bréfinu,
sem þér fenguð frá Strahane um
tígrisdýrin, hefur orðið til þess
að þér grunuðuð konuna, ha?“
„Það var ekki um neitt bréf
að ræða“, sagði Lowe. „Eg hef
aldrei fengið bréf frá honum
um ævina. Eg er ansi hrædur um
að ég hafi skrökvað meira en
lítið að frú Strahane við kvöld-
borðið. Eg þurfti að egna hana,
og ég gerði það með því að búa
til söguna um bréfið. Frú Stra-
hane sá í hendi sér að slíkt bréf
gæti orðið henni hættulegt, ef
það yrði lesið upp við rannsókn
málsins. Hún fann að hún yrði
að komast yfir það og eyðileggja
það. Jæja, sem sakamálafrétta-
ritari ættuð þér að vita, að morð-
ingi fer undantekningarlítið
alltaf eins að, þegar hann drýgir
morð. Ýmsir morðingjar, sem
hafa drepið fjölda manns, hafa
staðfest þá reglu. Frú Strahane
notaði klóna — dæluna“.
„Svo að þér hafið fundið það
á yður að mestu leyti, hvemig
öllu var varið?“ spurði ég.
„Já, það er eðlishvötin, sem
frumskógamir ala upp í manni“,
sagði Lowe brosandi.
Eg flýtti mér að símanum.
24
HEIMILISRITIÐ