Læknablaðið - 01.01.1915, Blaðsíða 9

LÆKNABLAÐIÐ
3
læknastéttarinnar a5 hún sty5ji þaö, svo þaö geti bæöi oröiö oss til gagns
og sóma. Það eru héraöslæknar landsins, sem ráða mestu um afdrif þess,
en ekki ritstjórnin.
íslenzkt læknafélag.
Fyrir hér um bil 16 árurn var reynt aö stofna allsherjarfélag meöal ís-
lenzkra lækna, þaö var nefnt „íslenzkt læknafélag“. Lög voru samin og
reglur um bróðurlega samvinnu milli lækna (Codex ethicus).
Tilgangur félagsins var aö „efla samlyndi og bróðerni, samvinnu og
persónulega viökynningu milli islenskra lækna, aö annast öll sameigin-
leg áhugamál læknastéttarinar, halda uppi lieiöri hennar í öllu og vernda
íslenzka læknareynslu frá gleymsku."
Þá átti félagið aö sjá um aö haldnir væru 1 æ k n a f u n d i r, eigi
sjaldnar en annaöhvort ár og gefa út alþýðlegt tímarit um heil-
brigðismál.
Félagiö varð lítiö annað en nafnið eins og kunnugt er. Reynslan varö
sú aö ókleyft var aö halda læknafundi. Tímaritið komst á fót (,,Eir“)
en félagið haföi ekkert meö útgáfu þess að gera. Eftir tvö ár féll það
niður vegna þess aö útgáfan svaraði ekki kostnaði.
Svo fór um sjóferð þá.
*
* *
Nokkur vorkunn var það, þó ekki tækist betur til í þetta sinn. Það var
vissulega ókleyft að halda uppi almennum læknafundum og alþýölegt
timarit, sem bóksali gaf út, tók lítt til læknastéttarinnar. Þá skifti það
ekki minstu máli, að íslenskir læknar höfðu nálega ekkert að segja af
s a m k e p n i, en samkepnin er það framar öllu ööru, sem knúö hefir
lækna erlendis til þess aö hafa fastan félagsskap og reglur um fram
komu alla innbyröis. Þá gætti hver læknir síns héraðs og fæstir sjúkling-
ar leituðu til annara lækna. Meðan þannig stendur er ekki vandlifað og
flestar reglur óþarfar.
Tímarnir breytast. Til skamms tíma hefir verið tilfinnanlegur lækna-
skortur. Nú eru hér fleiri læknar en embætti eru til, og eftir fáein át
verða sennilega embættislausir læknar víðsvegar um land. Vér rekum
oss þá á samkepnina, kosti hennar og lesti. Það verður vandlifaðra en
áður og sama nauðsyn hér sem annarsstaðar aö fylgja föstum reglum í
allri framkomu.
Mér þykir ekki ólíklegt að nú væri kominn tími til þess að stofna á
ný „íslenzkt læknafélag“. Tilgangur þess yröi þá sem fyr, að e f 1 a s a m-
vinnu og bróöerni milli lækna og auk þess að gef a ú t
blað eða tímarit fyrir lækna eingöngu. Alþýðlegt tímarit og
læknarit fer ekki saman. Ef læknafélagiö heföi gefiö út læknarit, væri
ekki óhugsandi að þaö heföi orðið langlifara.