Læknablaðið - 01.06.1915, Blaðsíða 7

LÆKNABLAÐIÐ
85
og uppgangur aS mun og henni leiö yfirleitt betur næstu mánuöina á eftir,
en er lungaö þandist út aftur, sótti i sama horf og áöur, og garnatæringin
magnaöist. Hún fór burtu af hælinu rúmu iý-j ári eftir aö pn. tilraunin
var gerö og dó nokkrum mánuöum síöar.
Við 3 aðra sjúklinga var tilraunin einnig gerö solaminis causa.
Tveir af þeim (nr. 9 og 22) höföu pneumonia caseosa í öðru lunganu
öllu, og hinumegin foci disseminati og þar aö auki garnatæringu. Báöir
sjúkl. voru ákaflega magrir og máttfarnir, og gátu tæpast setið óstuddir
í rúminu. Tilraunin var gerö eftir beiðni þeirra. Aö vísu varö hitinn lægri
og hóstinn minni, en líðanin annars lík, og var meöferöinni hætt eftir
einn og tvo mánuði. Dóu sjúkl. báöir slcömmu síðar. Hjá öðrum þeirra
kom litilfjörlegur vökvi í pleura, sem ekki fanst á ööru við steth. en
succussio Hippocratis.
Hjá þriöja sjúklingnum (nr. 16) var sýkin einnig í öllu ööru lunganu.
Hinu megin infiltratio apicis og nokkrir foci aö neðan. Hún haföi legið
síðasta misserið meö miklum hita, haft mikinn blóöuppgang og auk
þess ákafan hósta nótt og dag, sem þjáöi hana mjög. Viö meðferðina,
sem haldið var áfram í 6 mánuöi, minkaöi hóstinn stórum, hitinn hvarf
skjótt, og hélzt þaö í 5 mánuði, en síöan versnaöi henni aftur, fékk degen.
amyloid. og dó 2 mánuðum eftir aö meðferðinni var hætt. Hér kom
einnig vökvi í pleura, en lítill.
Þá koma 3 sjúkl (nr. 10, 15, 24), sem meðferðin var reynd á, allir á
3. stigi, með óvanalega hraðfara berklaveiki. En hún virtist ekki hafa
nein áhrif á framsókn veikinnar, hvorki til góös né ills, og var meðferö-
inni hætt eftir 1—4 mánuði. Exudat koin hjá einum þeirra, en hvarf skjótt
aftur. Tveir þessara þriggja eru dánir.
Meðferðin hefir því ekki veitt þessum 7 sjúkl. neinn varanlegan bata,
edna var ekki við því að búast, er tekið er tillit til þess, hvernig hagur
þeirra var, er á henni var byrjað. Þó virtist mér meöferðin bæta líðan,
aö minsta kosti fjögra þeirra. Að vísu varö vart viö ofurlítinn vökva í
pleuraholinu hjá 3 þeirra, en ekki virtist hann hafa nein óþægindi í för
meö sér.
Þá eru eftir 11 sjúklingar, og skal hér sett stutt ágrip af sjúkdómssögu
þeirra.
Nr. I. — B. J. 24 ára, ókv. sjóm. Sjúkd. byrjaði fyrir 2 mánuÖum með blóöuppgangi,
síðan öðru hverju blóð i hráka. Stöðugt hiti. Harður hósti, en lítill uppgangur.
Kom 24. ágúst 1911. Hæð 171 ctm. Þyngd 67 kg. Fölur. T. B. 4-, Steth,*: H: Dl—
cl. og sp.-7-hrhl. V: D2—C2 og sp., Di—C6 og yá sc. Til C3 og 54 sc. br. resp, og
talsv. hrhl., fn. og sn. nokkur hrhl.
Til 25. júlí 1912 hafði hann þráfaldlega mikinn blóðuppgang, stundum mjög mikinn,
marga daga i röð, og þar á milli stundum stöðugt blóð í hráka vikum saman. Oftast
febril eða subfebril og rúmlægur. Við og við á fótum fáa daga í senn. Hósti frem-
ur lítill. Uppg. 100—200 ctm. Máttur þverrandi, megraðist. Steth. 25. júlí: H: eins
V: talsverð blaut og hálfrök hrhl. yfir öllu lunganu. Sama dag og daginn eftir mikill
’) Skanistafanir: H = hægra lunga. V = vinstra lunga. — = til. fn = að framan
og neðan. Sn = í siðu að neðan. bn = á baki að neðan. Di = litil deyfa. Di =
meðal deyfa. Di mikil deyfa. vkl. = veikluð. br ='bronchiul. hrhl = hrygluhljóð.
C = costa. Sp. = spina scap. */j sc = * miðri infra scap. T.B. = bacill. tuberc.