Læknablaðið - 01.04.1919, Page 4

LÆKNABLAÐIÐ
50
lega aö vera gæddir flestum þeim hæfileikum og kosturn, er menn mega
prýöa. En sannleikurinn er sá, aö allur þorri manna er, eins og gefur aö
skilja, takmarkaöur; þaö má því heita, aö það sé nokkurn veginn algild
regla, að mestu námsmennirnir reynist liðléttingar á öðrum sviöum. En
það er engin regla án undantekningar, og G. M. er ein slík undantekning.
Vér íslendingar erum aö líkindum j)að á eftir öörum þjóðum, aö oss
hættir þjóöa mest til þess, að hefja afburða námsmennina til skýjanna,
og gáum ekki aö því, aö þeir menn, sem er sýnt um að tileinka sér þaö,
sem aðrir hafa hugsað, eru ef til vill að eins andleg jaröstirni, sem lýsa
einungis meö þeirri birtu, sem hinir, sem sjálflýsandi eru, hafa á þá
varpað.
Þaö voru þvi allmiklar likur til þess, aö ahnenningur gæti oröið fyrir
vonbrigðum, er G. M. tók viö kennarastarfinu, og þaö því fremur, sem
hann tók viö því af Schierbeck, sem var, eins og kunnugt er, í miklu áliti.
En þeir sem þektu hann, vissu þaö fyrir, aö hann myndi leysa þaö vanda-
verk vel af hendi, því aö mannkostir hans voru ekki síöri gáfunum. Hann
er maður fríöur sýnum, kurteis og býður af sér góöan þokka. En þaö er
sitthvaö aö koma prúömannlega fram á strætum og gatnamótum, eöa
gegna lýjandi störfum ár eftir ár. En G. M. hefir ekki fremur brugöist
vonum manna sem hversdagsmaður, en læknir og kennari. Álit hans hefir
aldrei strandað á vonbrigðaskerinu, þaö hefir oröið vel reiðfara í höfn
aldarfjóröungsins. Og það mun ekki ofmælt, þótt sagt sé, aö álit hans
hafi farið sívaxandi, þ r á 11 fyrir þaö, aö almenningur og vinir hans
höföu gert sér þegar fyrifram hinar glæsilegustu vonir um hann.
Hann gerðist þá þegar kennari i handlækningafræði, bæöi almennri
og sérstakri; sömuleiðis kendi hann sjúkdómafræöi og lífeðlisfræði. Og
allar þessar kenslugreinar hefir hann kent mestallan tímann. Þetta er þó,
eins og læknar vita, yfirgripsmiklar kenslugreinar, og er alstaðar fyrir
löngu erlendis skift á milli eins margra prófessora og þær eru margar.
G. M. hefir kent allar þessar fræðigreinar frábærlega vel og rækilega,
enda er þekking hans ágæt í þeim öllum. Þó er hitt mest unr vert, aö
allir lærisveinar hans hafa lesiö og lesa allar þær fræöigreinar, sem hann
kennir meö undarlegum sameiginlegum áhuga. Þaö er gáta, sem er ekki
auðráðin, hvernig honum hefir tekist aö vekja áhuga hjá öllum lærisvein-
um sinum, sem hafa verið, eins og gefur að skilja, margir hverir gagn-
ólíkir.
Þegar læknanemendurnir komu fyrst í læknaskólann úr latinuskólanum,
fanst þeim sem þeir kæmu inn í alveg nýjan heim. Þar ríkti sem sé alt
annar andi en þeir höföu átt aö venjast. G. M. var þeim ekki aö eins sem
kennari, heldur alveg eins sem nærgætinn samverkamaöur, eöa öllu heldur
sem umhyggjusamur, góöur vinur. Honum var vissulega ekki nóg að
gera aö eins skyldu sína, heldur reyndi hann æfinlega til þess, aö hafa
sí og æ vekjandi áhrif á lærisveina sína.
Þaö má óhætt telja G. M. meö hinum langbestu kennurum þessa lands
og ber margt til þess. Hann hefir til dæmis eitthvert kynjalag á því aö
komast æfinlega aö-því, hvar lærisveinar hans eru veikir á svellinu, og
veita þeim þá rækilegustu fræöslu í þeim atriöum, sem þeim er hættast
við aö leggja minni rækt viö en skyldi.