Læknablaðið - 01.06.1920, Blaðsíða 5

LÆKNABLAÐIÐ
83
Bannlögunum yrSi þá snúiS upp í þaS, aS læknar og lyfsalar
h e f 'S u e i n k a s ö 1 u á v í n i. Menn heföu fulla ástæSu til aS spyrja,
hvers vegna þyrfti aS kaupa ávísun af lækni, þó maSur vildi fá sér áfengis-
stau.p í kulda eSa kvefi. Og ef vín er sjúkurn mönnum holt, því skyldi
þaS jiá ekki geta veriS hressandi fyrir heilbrigSa? Þessar og þvílikar
spurningar eru réttmætar og mætti þetta leiSa til flokkadrátta, sem leiddu
aftur ofan í áfengishyldýpiS (the wet abyss).“
Próf. Faustus kemst aS þessari niSurstöSu: Læknastéttin hefir fulla
ástæSu til þess aS gleSjast yfir samjjykt bannlaganna. Áfengi, sem Jrarf
lil Ivfja og lækninga, má nálega ætí'S blanda svo, aS JraS sé ekki hæft
til drykkjar. Til lækninga ættu læknar aS nota áfengi svo varlega, aS
enginn minsti grunur gæti á jrá falliS um misbrúkun. ÞaS ætti aS vera
liægur galdur fyrir yfirvöldin, aS jjekkja sundur læknana, sem ávísa áfengi
bona fide og mala fide. G. H.
Team-work.
ÞaS er meS JrjóSirnar eins og mennina, aS hver hefir sín sérkenni,
kosti og lesti, upplag og hugsunarhátt. ÞaS er einmitt þetta, sem mælir
stórlega meS sjálfstæSi hverrar þjóSar, því heildin verSur ólíku auSugri
viS alla jiessa fjölbreytni og sér alt írá fleirum hliSum en ella. í öllum
liinum mikla hljóSfæraflokk menningarinnar leikur í raun og veru hver
j-jóSin á sitt hljóSfæri og engin gæti gengáS í annarar staS.
Vér Jrurfum ekki lengra aS fara til jress aS sjá alt |)etta, en í læknis-
bækur vorar og tímarit. Vér sjáurn óþreytandi ÞjóSverjann draga saman
allan heimsins fróSleik í tröllauknar alviskubækur og sérfræSistímarit,
chlutdrægan, sannorSaú en allajafna j)uran og strembinn. Vér sjáum ein-
rænan Bretann fara sinar óljósu koppagötur, án j)ess aS spyrja svo mjög
um annara leiSir. Oftast segir liann ljóst og skemtilega frá, hefir sitt
farsæla búmannsvit (common sense) og dettur ])ó, er minst vonum var-
ir, eitthvaS verulega gott í hug og frumlegt. Frakkar eru á alt annan veg
en báSir hinir. OrShepnir, listfengir og hugmyndaríkir stikla J)eir á j)ví
sem merkast er, segja sjaldnast nema hálfa söguna, en oft ógleymanlega
])aS, sem sagt er. NorSurlandabúar eru aS sumu leyti einskonar blending-
ur af öllum hinum, en sverja sig ])ó mest í germanska kyniS. Því miSur höf-
um vér litiS aS segja af hinuni NorSurálfulöndunum, og má j)ó geta nærri
aS margt er gott hjá Rússum, ítölum, Spánverjum o. fl.
En hvaS hefir svo Ameríka, eSa öllu heldur j)au miklu Bandaríki til
sins ágætis? Einn stéttarbróSir (Ól. Ó. Lár.) gat ])ess eitt sinn í bréfi
til mín, aS amerískar læknabækur væru bestar allra.
' Eftir minni reynslu hafa Bandarikjamenn lært alla vísindaaSferS og
sundurliSun af ÞjóSverjum, en halda jafnframt ljósu, ensku framsetning-
unni og sameina ])annig, er best lætur, aSalkosti ÞjóSverja og Breta.
ÞaS er því ekki ástæSulaust þó Ól. Ó. Lár. telji bækur þeirra bestar. Nú
bætist þaS viS, aS ])eir hafa úr fádæma auS aS spila, geisilegum mann-