Læknablaðið - 01.03.1921, Blaðsíða 13

LÆKNABLAÐIÐ
43
stupor). ÁSur en sjúkl. útskrifuSust prófuSum viö ætíð saur ogf þvagf
i—2 sinnum. Nokkra tyfussýkilbera höfum við einnig haft, ein kona
af Jaörinum, sem haföi stráö út taugaveiki og oröiö mörgum aö bana, var
gerö á henni cholecystektomi.
Hefir nokkuð veriö gert hjá okkur til aö fin'na sýklaberana? Þaö er þó
mál sem ekki er alveg þýöingarlaust, og þaö þarf nákvæmni og þolin-
mæði til að finna þá.
Af difteritis höfðum við allra mesta sæg og gekk vel með hana, en
furðulegt þótti mér, hve seint sumir sjúkl. komu hér úr bæríum, og höföu
þó læknarnir verið hjá þeim hvað eftir annað.
Serum-skamtar frá 2—20.000 I. E. í fyrsta skifti, og svo í slæmurn
tilfellum fleiri skamtar. Við hjartaparalysis morfín og adrenalin.
The Lancet:
Albuminuria er engan veginn ætíð sprottin af nephritis. Hugh Maclean
fann við rannsókn á 60.000 hermönnum aö 5% höföu eggjahv. í þvagi.
Einkum kemur þetta fyrir á ungum mörínum og sérstaklega er þeir starída
fattir eða teinréttir (alb. orthostatica). Danskar rannsóknir benda á, að
þessi albuminuri stafi af því, að ureter þrýsti á v. renalis sin. því eggjahv.
kom að eins frá v. nýra. Til leiðbeiningar við greinirígu er þetta: Einföld
albuminuri á ungum mörínum, alb. lítiö og ekki yfir 1%, lítið eða ekkert,
eftir nóttina aö morgni dags. Blóðþrýst. venjul. lágur. — Engir cylindri,
hvorki blóð né levcocytae, bjúgur, höfuðverkur eða hypertr. cordis. Pro-
gnósis góð þó sumir losni seint við kvillann eða aldrei til fulls. (15. jan.).
Bólusetningu við taugaveiki í Jena 1915 lýsir próf. Abel vandlega í
„Öffentliche Gesundheitsplege 1917. Taugaveikisfaraldur gaus þar upp
og var afráðið að bólusetja alla sem fúsir væru til þess, erí enginn var
skyldugur til þess að lögum. Blööin fluttu greiríar um málið og um 4500
komu til bólusetningar, eflaust einkum frá heimilum sem hætta vofði yfir.
— Bóluefnið var 24 klst. agarkultur, þynnt hæfilega með saltvatni og
sýklar drepnir við 55—56°. 6 sýklastofnar voru ræktaðir samarí. Bólu-
efninu var dælt undir húðina í reg. subclavicularis, jmisvar sinnum með
viku millibilum. Húðin var hreinsuö með 60% alkohol, nál soöin fyrir
hverrí mann, en ekki sjálf dælan. Yfir stunguna var lagfður hreinn bóm-
ullarlagöur og annað ekki. Ekki vanst tímii til þess að rannsaka heilbrigði
þeirra sem bólusettir voru, en kom þó ekki að sök. Vanfærar konur þola
bólusetn. vel, en börn yrigri en 3. ára voru ekki bólusett. Um 61% höföu
engin óþægindi af bólusetn., reactio á stungustaðnum fengu 28%, en al-
merinan lasleika 11%. Enginn sýktist svo að kvæði. Af bólusettum sýktufit
2, og var það hálfu minna en gerðist af óbólusettum á sama tíma.
Bólusetning og blóðvatnslækningar. Sífelt flytja læknablöðin marg'vís-
legar frásagnir um þessar lækríingaaðferðir, og er satt að segja erfitt
að gera sér grein fyrir, hverju trúa megi og hverju ekki. Það er því
vel tilfallið, að læknafél. Bandaríkjanna hefir gefið út stutt yfirlit yfir
þetta, eftir sína ffóðustu menn í þessum greinum. (J. of Am. med. Ass.
1. jan.). Er hér tilfært hið helsta úr greirium þessum:
Blóðvatn og bóluefni gegn streptococci. — Blóð-
vatnslækning hefir reynst miður vel, og ekki ástæða til að nota hana að