Læknablaðið - 31.12.1941, Blaðsíða 13

LÆICNAB LAÐIÐ
ýmsum opinberum störfum, átti t.
d. sæti i atvinnubótanefnd ríkisins
'93°—:932’ sat í bæjarstjórn
Reykjavíkur og bæjarráöi og í
Barnarverndarnefnd allan tímann
frá þvi hún var skipuö áriS 1932.
— Hann mun og hafa veriS einn
af aSalhvatamönnum aS stofnun
LæknablaSsins og í fyrstu rit-
stjórn þess 1915—1917.
Af þessu má nokkuS sjá, hve
hann var jafnan störfum hlaSinn,
enda stundaSi hann öll sín störf af
hinni mestu alúS og gaumgæfni og
var meS afbrigðum samvinnuþýS-
ur og tillögugóSur og vel látinn af
samstarfsmönnunj sinum.
Eg get allra manna Ijezt boriS
um þetta, þar sem viS unnum sam-
an i stjórn Læknafélags íslands á
annan áratug, en hann var gjald-
keri þess félags frá 1930. Tillögu-
Letri, ábyggilegri og samvinnu-
þýSari starfsfélaga hefSi eg ekki
getaS kosiS og á þetta félag og þá
öll læknastéttin honum miklar
þakkir aS gjalda fyrir ágætt og
óeigingjarnt starf í hennar þágu.
Eg sakna Magga þvi mikiS, ekki
einungis sem ágæts samverka-
manns, heldur og sem góSs og
tryggs vinar og ágæts drengs, og
svo mun vera um alla, bæði stétt-
arbræSur og aSra, sem áttu því
láni aS fagna, a.6 kynnast honum
aS mun.
Magnús kunni manna bezt aS
taka þátt í kjörum annarra og ekki
sízt aS gleSjast meS glöSum og
var jafnan hinn skemmtilegasti í
góSra manna hóp, enda gestrisinn
og skemmtilegur heim aS sækja.
Magnús dó alltof ungur og nærri
því aS segja alveg aö óvörum. ViS
höfSum vænzt þess, aS fá enn
lengi aS njóta starfskrafta lians,
dugnaSar og ósérplægni. Þó kann-
ske megi segja, aS maSur komi
jafnan í manns staS, þá bætist oss
151
cldri mönnunum ekki missir félag-
ans, vinarins og samferSamanns-
ins.
Maggi Magnús var tvíkvæntur.
Atti fyrst danska konu, en síSar
Þórhildi Eiríksdóttur frá Blöndu-
dalshólum i Húnavatnssýslu,
glæsilega ágætiskonu. Áttu þau
einn son. M. P.
IN MEMORIAM.
ÞaS er ekki laust viS, aS eg sé
ragur viS, að minnast látins vinar
míns, M. Júl. Magnús læknis, á
prenti. ViS slik tækifæri er svo
vanalegt aS hlaSa lofköstu miklu
hærri en efni standa til, aS svo
kallaS ,,líkræSuIof“ er ekki orSiS
í háu gengi. Samt ætla eg aS eiga
þaS á hættu, þótt mér sé Ijóst, aS
sutnir þeir, er ekki þekktu hann,
kunni aS halda, aS eg beri á hann
oflof. en öSrym, er þekktu hann,
þyki ekki nógu djúpt tekiS í ár-
inni. Eg mun segja þaS eitt, er eg
þekkti sjálfur til hans og veit, aS
er satt.
Og þekkt hef eg til hans lengur
en flestir vandalausir, því aS hann
var ekki nema 2 nátta, er eg kom
til dvalar á heimili foreldra hans,
hinna kunnu merkishjóna, Júlíusar
Halldórssonar læknis, er andaSist
1924, úr hinum sama sjúkdómi, er
nú varS syni hans aS aldurtila, og
frú Ingibjargar Magnúsdóttur, er
enn lifir háöldruS hjá dóttur sinni
og tengdasyni á Svarfhóli í Soga-
mvri. Var eg honum samtíSa fyrstu
árin 4 og síSan á suinrum til alda-
móta. Veturinn 1S97—98 sagSi eg
honum til í latínu, og tók hann inn-
tökupróf í lærSa skólann þá um
voriS, ekki fullra 12 ára aS aldri.
Vorum viS samtíða llér í Reykja-
vík þá og næstu vetur til alda-
móta. þótt ekki væri á sama