Læknablaðið - 01.11.1947, Síða 11

LÆKNABLAfi.IÐ
inu, og var öllum ljóst, að fc
þetta var veitt fvrst og fremst
í viðurkenningarskvni við GuS-
mund Hannesson. Var sjúkra-
húsið að öllu gert eftir fyrir-
sögn hans. Til þess að sjúkra-
húsiö gæti sem bezt nolið krafta
Guðmundar, var honuni þegar
á öðru ári þess veittur stvrk-
ur til þess að launa aðstoðar-
kekni. Má af þessu nokkuð
marka, hver brautryðjandi G.
H. var í sjúkrabúsmálum
landsins.
En jafnframt gaf liann sér
líma til þess að skipta sér af
fjölmörgum öðrum málum,
sem öll miðuðu fyrst og fremst
að því að fræða almenning og
lækna. í þrjú ár liéll liann út
fjölrituðu læknablaði, aðallega
fyrir lækna á Norður- og Aust-
urlandi. En auk þess ritaði
lumn hverja greinina á fætur
annarri i Norðurland, lijarka
og ísland. Hann ritaði um
lækningar og trúmál, bók-
menntir, skáldskap og bygging-
arlist, aðbúð sjómanna á skip-
um og fólksins í landi. Samt
liafði lnmn miklum störfum að
sinna sem læknir og var ávallt
reiðubúinn til j)ess að revna
að lijálpa liverjum sem var,
Rann lionuin mjög til rifja, livc
illur hagur almennings væri og
fór að brjóta það mál til mergj-
ar. Skrifaði hann mikið um
stjórnmál um þetta leyti og
bauð sig fram lit þingmennsku
við aukakosningu á Akureyri
io:í
1904, en náði ekki kjöri. Haust-
ið 1906 gaf hann út bók um
sjálfstæðismál íslands — „í
afturelding“ — og var hún lil-
einkuð æskulýðnum. Varð
mönnum mjög tíðrætt um rit-
gerð þessa, en i henni er því
haldið fram, að ísland ætti
þegar að skilja við Danmörku
í bróðerni og verða sjálfstælt
riki. Einn andstæðingur bug-
myndarinnar sagði um bókina,
að hún væri „vel og fjörlega
rituð og gotl væri að einhver
reyndi að luigsa þetta mál lil
enda. En þött bökin liafi vakið
mikið umtal, ])á cr sú aðallmgs-
un, sem þar kemur fram, alls
ekkert nýmæli. Hún liefir rekið
uj)j) höfuðið áður og það livað
eftir annað, ])ött ekki hafi lnin
fyrr verið selt fram nema í
brotum.“ En G.H. liafði einmitt
hæfileikann til þess að taka allt
málið saman í eina heild og
leggja það fram, hugsað lil
enda. Og hann liafði gaman
af þeim smávegis hnútum og
árásum sem hann varð fvrir
út af þessu, sannfærður um
að andstæðingarnir myndu eiga
eftir að snúast og fallast á meg-
in-atriðin í því sem hann og
aðrir skvldir segðu. „.... Eg
er í engum efa um það, að ó-
hreinskilnin, hugsanaþokan og
fáfærðin verða að lúta í lægra
haldi, er til lengdar lætur,
tiversu sem þessi hjú reigjast
og rembast um stundarsakir.“
(N.land, 8.9. ’06). Dönum þótti