Læknablaðið - 01.11.1947, Page 16

108
LÆKNABLAÐIÐ
hyrningarsteinn heilsunnar,
livar og hvernig þeim væri fyr-
ir komið, væri meginatriði i
þéttbýli og bæjum, vatnsból og
frárennsli að heita má jafn
þýðingarmikið og liurðir og
glnggar. Formaðurinn í Al-
þjóðasambandi hibýla- og
skipulagsmála sagðist liafa
orðið meira en lítið liissa, er
liann kom hingað og hitti Guð-
mund Hannesson: . Það kom
upp úr dúrnum, að ísland átti
heima hjá scr mann, sem kunni
svo frábærlega skil á öllum
þeim mörgu viðfangsefnum og
vandamálum sem eru á dag-
skrá á þessu sviði, svo einstak-
lcga áhugasaman, svo sjálf-
stæðan i skoðunum, að eg hafði
vndi af liverri stund sem eg var
samvistum við þennan liljóð-
láta heimspeking .... Þekking
lians stóð svo viða fótum, að
furðulegt mátti heita. Alltaf
liafði hann augun opin fyrir
nýju ljósi, reynslu og skoðun-
um annarra”.
Annað stórvirki á sviði
heilsufræðinnar voru Ileil-
brigðisskýrslurnar scm hann
hófst handa um að semja og
gefa út á meðan hann, jafn-
framt Háskólastörfunum, var
settur landlæknir frá 1. okl.
’21—1. april ’22, fyrst vfir ár-
in 1911—’20 og síðan áfram-
hald til 1929. Setli hann þar
það form á „Heilbrigðisskýrsl-
ur fslands“ sem síðan hefir
vcrið, og þannig að þær bera
af heilbrigðisskýrslum allra
landa sem ég þekki til og er
oft hrósað fyrir, er um þær
er getið i erlendum læknarit-
um.
Hann var tvívegis rektor Ilá-
skóla fslands og har Iiag skól-
ans alla tið mjög fyrir hrjósti.
Er óhætt að segja það, að það
var honum metnaðarmál að
tilveruréttur Háskóla fslands
væri viðurkendur út á við, ekki
síður en inn á við. Þó að Há-
skólinn þyrfti að vera embætt-
ismannaskóli fvrir íslendinga,
|)á þyrfti hann ekki siður að
vera sá viti, sem varpaði Ijósi
íslenzks anda um nútíð og
framtíð, sem réttlætti tilveru
okkar mcðal þjóðanna. Þó við
þyrftum yfirleitt að sniða okk-
ur stakk eftir vexti og stund-
um herða sultarólina, þá ætli
Háskólinn að vera yfir allt
þras hafinn. Það olli honum
beinlínis sársauka að þurfa
stundum að lelja úr samkenn-
uruin sínum að biðja um kjara-
bætur eða að sannfæra þá um
að þeir vrðu að una við silt,
jafnvel l)ó þeir hefðu „búk-
sorgir". En hann trúði því, að
allt myndi þelta lagast, ef
menn hefðu þolinmæði og sætu
um réttu augnablikin.
Hann var auðvitað i bygg-
ingarnefnd Háskólans. Og þó
hann væri hættur störfum við
Háskólann er hús hans var
vígt, var það honum svo mik-
ið gleðiefni, að þá var hann