Læknablaðið - 01.10.1968, Blaðsíða 80

234
LÆKNABLAÐIÐ
röntgenlækna leyst allt að 90—95% þeirra vandamála, sem reka fólk
á fund lækna. Hvort og hvenær læknir á að vísa sjúklingi til annars
læknis, verður aldrei ákveðið með reglugerð. Slíkt verður að ráðast af
heiðarleika læknanna og vera háð mati þeirra á eigin kunnáttu og til-
finningu fyrir hagsmunum sjúklinganna.
Frekari sérhœfing (subspecialisering) lœkna á ekki að vera bund-
in reglugerðarákvæðum stjórnmálamanna. Hún þarf að geta þróazt
óháð löggjafa- og ríkisvaldi að því marki, sem æskilegt er hverju sinni,
miðað við læknisfræðilega þróun og þjóðfélagslegar aðstæður á hverj-
um tíma. Þannig myndi skapast betri grundvöllur til samfelldrar þró-
unar. Sérhæfing hérlendis hlýtur fyrst og fremst að fara eftir þeim
verkefnum, sem íslenzkir læknar þurfa að leysa. Því fjölmennari sem
þjóðin verður og því lengra sem læknisfræðileg tækni nær, þeim mun
margslungnari verður sérhæfingin.
Á myndinni eru sýndar nokkrar undirsérgreinar, sem hafa þegar
náð fótfestu hér á landi. Sérfræðingar í meltingarsjúkdómum, barna-
lækningum, hjartasjúkdómum, geðlækningum og kvensjúkdómum eru
orðnir allmargir og hafa jafnvel myndað sérgreinafélög. Hins vegar
er skortur á læknum með framhaldsmenntun í öðrum greinum, til
dæmis ellisjúkdómum.
Undirsérgreining á að vera einkamál lækna og þarf hreint ekki
að vera á vitorði almennings. Þegar sérgreinaprófi er náð, geta laun
verið í réttu hlutfalli við ábyrgð og starfsaldur. Það ætti hins vegar að
vera næg viðurkenning á afburðakunnáttu, að læknir vísar sjúklingi
til starfsbróður. Einnig gæti það verið vegsauki að verða tækur í sér-
greinafélag, sem setur viss hæfnisskilyrði. Félagar í sérgreinafélögum
nálægra menningarlanda hljóta að geta orðið félagar í íslenzku sér-
greinafélagi hindrunarlaust. Fyrir þá, sem vilja meiri frama, stendur
leiðin opin til doktorsprófs og vísindalegra afreka.
Lokaorð Þær breytingatillögur, sem felast í þessu spjalli, eru í aðal-
atriðum eftirfarandi:
1. Fyrstu sex námsárunum sé varið til alhliða undirbúningsnáms, er
veiti réttindi til lækningastarfsemi með vissum takmörkunum.
2. Eftir kerfisbundið framhaldsnám í þrjú ár með takmarkað lækn-
ingaleyfi í einhverri aðalsérgrein fáist löggilt leyfi til sjálfstæðr-
ar starfsemi í hlutaðeigandi grein. Slíkt leyfi fæst þannig í fyrsta
lagi níu árum eftir, að læknisnám hefst.
3. Undirsérhæfing verði ekki háð reglugerðum stjórnmálamanna,
heldur sé einungis á vitorði lækna sjálfra og háð reglum, sem þeir
setja í samræmi við það, er þeir telja æskilegast á hverjum tíma.
4. Fastanefnd verði komið á fót til þess að vaka yfir námsskipan í
læknisfræði.
Heimildir:
1. Den fremtida utbildningen av medicinska specialister och forskare i
Norden. Rapport frán det Andra Nordiska Medicinska Undervisnings-
mötet i Göteborg den 7.—9. okt. 1966.