Læknablaðið - 15.01.1983, Síða 27

LÆKNABLAÐID
17
dánartíðni (tafla IV). Ekki hafði pað marktæk
áhrif á dánartíðni hvort sjúklingur er staddur
innan eða utan sjúkrahúss þegar skyndidauði á
sér stað (tafla V). Aftur á móti virðist það hafa
veruleg áhrif á horfur með tilliti til vinnugetu.
Þeir fimm sjúklingar, er hlutu alvarlegan og
varanlegan heilaskaða, fengu allir fyrstu hjálp
utan spítalans.
Sleglaflökt greindist hjá 41 sjúklingi, og eru
23 á lífi. Fimm sjúklingar greindust með
asystolu, og er einn peirra á lífi. Þrír sjúklingar
fengu raflost áður en tími vannst til að taka
hjartarafrit (tafla VI). Af þeim 29 endurlífgun-
um, sem gerðar voru eftir innlögn á spítalann,
voru 14 innan sólarhrings frá komu (tafla VII).
Af 26 sjúklingum, sem voru á lífi árið 1980,
reyndust 10 lausir við hjartaeinkenni við
skoðun. Fjórtán sjúklingar höfðu væg áreynslu-
bundin einkenni. Einn fékk einkenni við minni-
háttar áreynslu og einn var að meira eða
minna leyti rúmfastur vegna hjartabilunar
(tafla VIII).
Fjórtán sjúklingar urðu vinnufærir að nýju,
og unnu tíu af þeim jafnlangan vinnudag og
áður. Flestir hófu störf innan fjögurra mánaða
frá útskrift. Tólf sjúklingar voru óvinnufærir
(tafla IX). Fimm sjúklingar hlutu varanlega
heilaskemmd, og voru þeir allir óvinnufærir,
en höfðu fulla fótavist og voru á heimilum
sínum. Greindarpróf voru ekki gerð á þessum
sjúklingum, en allir nema einn gátu fylgst með
fjölmiðlum. Vinnuálag var svipað og áður hjá
tíu sjúklingum, en léttara hjá fjórum.
UMRÆÐA
Árangur af endurlífgunum og horfur sjúklinga
eftir endurlífgun eru breytilegar frá einni
könnun til annarrar. Hér skiptir viðbragð og
flutningstími mestu máli, því að öndunarhjálp
og hjartahnoð verður að hefjast innan fárra
mínútna, ef sjúklingurinn á ekki að hljóta
varanlega heilaskemmd (1, 2, 3, 4). Undirliggj-
andi sjúkdómsástand hefur einnig talsverð
áhrif, bæði á skammtíma- og langtímahorfur
(5, 6, 7, 8, 9, 10, 11).
Dánartíðni er hæst fyrsta árið eftir útskrift,
en fer síðan minnkandi. Kliniskt ástand sjúk-
lings við útskrift virðist ráða mestu um horfur.
Peatfield og samstarfsmenn (12) sýndu fram á 1
rannsókn sinni að dánartíðni sjúklinga í 3. og
4. flokki N.Y.H.A. var mun hærri en þeirra
sjúklinga, sem voru í 1. og 2. flokki. Könnun
okkar sýndi nokkuð hærri dánartíðni hjá þeim
sjúklingum, sem höfðu hjartastækkun á rönt-
Table VII. Time interval from hospitai admission to
cardiac arrest.
< 24 hours.................................. 14
l-5days ..................................... 0
6-10 days ................................... 4
ll-15days ................................... 2
16-20days ................................... 3
21-25 days .................................. 1
26-30 days .................................. 2
31-35 days .................................. 2
42 days ..................................... 1
Table VIII. Functional class of 26patients surviving
cardiac arrest for 2-10 years (N. Y.H.A.).
Functional class I ............................ 10
Functional class II ........................... 14
Functional class III ........................... 1
Functional class IV ............................ 1
Table IX. Time from work.
< 2 months ................................ 1
2-4 months................................. 8
4 months-1 year ........................... 4
> 1 year .................................. 1
Unable to work............................ 12
genmynd. Þessi niðurstaða var þó ekki mark-
tæk.
Það er athyglisvert hve fáir sjúklingar dóu
úr langvinnri hjartabilun. Flestir dóu skyndi-
dauða eða í losti vegna nýs hjartadreps. Þetta
kemur heim við niðurstöður annarra (13, 5, 14,
10).
Aldursdreifingu og kynskiptingu svipar
nokkuð til annarra rannsókna og fylgir aldurs-
dreifingu og kynskiptingu sjúklinga með krans-
æðastíflu, en æðakölkun í kransæðum er
algengasta orsök skyndidauða (15, 16, 17, 12).
Rannsóknir Cannoms og samstarfsmanna
(18) benda til þess að sjúklingar með hjarta-
drep undir hjartaþeli hafi hærri dánartíðni
eftir útskrift en þeir, sem hafa veggþykkt
hjartadrep.
Baum og samstarfsmenn (13) komust að
þeirri niðurstöðu, að horfur þeirra, sem fá
sleglaflökt án hjartadreps séu mun verri en
sjúklinga með veggþykkt hjartadrep.
Okkar könnun sýndi, að staðsetning hjarta-
drepsins hafði ekki áhrif á lífslíkur, en tveir af
þeim þremur sjúklingum, sem höfðu slegla-