Læknablaðið - 15.10.1987, Blaðsíða 38

340
LÆKNABLAÐIÐ
þéttbýlinu, þar sem nóg var fjármagnið, þurfti
heldur betur að færa að íslenzkum staðháttum og
raunveruleika fjármálanna í hinum dreifðu
byggðum. Gest sinn kvaddi Þorsteinn með
þessum orðum við rútuna: »Þú berð Þóroddi
kveðju mína. Ræddu við hann um hópstarf
lækna. Hann hefir velt því mikið fyrir sér.« Það
var greinilegt, að það lágu þræðir á Höfn og á
Breiðumýri.
Síðar komst sögumaður að því, að það var
hæversku Þorsteins Sigurðssonar fyrir að þakka,
að ekki var nefnt einu orði, að Þorsteinn hafði
áður lagt til, að gerð yrði könnun á högum og
aðstöðu lækna og að hann hafði átt stóran hlut i
samþykktum um læknamiðstöðvar á aðalfundum
L.í. Verður sú saga vonandi síðar í letur færð. En
ég fullyrði, að þær hugmyndir yngri lækna, sem
settar voru fram í blaðagreinum 1966, hefðu alls
ekki fengið þann byr, sem raun varð á, ef
Þorsteinn og samherjar hans hefðu ekki verið
búnir að undirbúa málið innan Læknafélags
íslands.
En hvað var það svo á Egilsstöðum, sem kom
svona á óvart, haustið fyrir tuttugu árum? Þvi er
fljótsvarað: Þær úrbætur, sem verið var að ræða
um að koma á í dreifbýlinu, höfðu þegar orðið að
veruleika á Egilsstöðum. Ég leyfi mér að vitna í
skrif Vilmundar Jónssonar:
»Bruni læknisbústaðar og sjúkraskýlis á Brekku í
Fljótsdal í ársbyrjun 1944 varð til þess, að tekin
var til endurskoðunar læknaskipun á
Fljótsdalshéraði. Þótti þegar einsýnt, að miðstöð
læknisþjónustu yrði i Egilsstaðaþorpi, eins og
skjótt skipaðist, fyrst með einum héraðslækni,
sem gert var ráð fyrir, að hefði að jafnaði
aðstoðarlækni sér við hönd, en síðar með tveimur
sjálfstæðum héraðslæknum.»
Það var einmitt þegar Þorsteinn kom hingað
1954, eftir sex ára dvöl á Djúpavogi, að þessi
skipan komst á. Þorsteinn sat síðar rýrara héraðið
alla tíð. Ber það vitni ósérplægni hans.
Austurhéraðið, sem þótti gjöfult, var
eftirsóknarvert og fengust því menn til setu í því,
þó sumir sætu skemur en aðrir. Hér hafði því í
raun komist á náið samstarf lækna, löngu áður en
menn sunnar og vestar fóru að tala um hópstarf
lækna og heilsugæslustöðvar, sem lausn á
bráðum vanda. Það gerði gæfumuninn, að á
réttan stað kom réttur maður á réttum tima og
honum auðnaðist að stuðla að stöðugri
uppbyggingu.
Þorsteini er gefinn sá hæfileiki, að láta öðrum
mönnum eftir að gera það, sem þeir gera best.
Þess vegna meðal annars hefir aldrei orðið hér
nein misklíð og lokaprófið felst í því, að hér hefir
haldið áfram að þróast góð þjónusta, eftir að
Þorsteinn hætti störfum.
Þorsteinn Sigurðsson sýndi að hann er búinn
þeim hæfileika góðs stjórnanda, að festa sjónir á
markmiðinu og fá síðan aðra til þess að vinna
með sér að því markmiði. Þetta mátti verða,
vegna þess að hann er þeim dyggðum búinn, að
aðrir menn treysta honum fyllilega. Við sem
höfum átt samleið með Þorsteini í félagsmálum
læknafélaganna lærðum af honum, að
mikilvægara er að kerfið sé réttlátt, fremur en að
það sé eftir einhverri fastri forskrift, sem síðan
getur reynst vitlaus. Öll hans breytni hefir borið
vott siðferðisvitund hans. Siðferðisviðhorf stéttar
eiga upptök innan stéttarinnar sjálfrar og eru
einkum og sér í lagi mótuð af þeim, sem á
framúrskarandi hátt eru tákn þessara viðhorfa,
þeim sem eru fyrirmynd stéttar sinnar. Slíkur
hefur Þorsteinn Sigurðsson verið. Við erum því
stolt af því að eiga hann að stéttarbróður.