Innsýn - 01.08.1987, Blaðsíða 18

"FLUGRÁN! FLUGRÁN" HRÖPUÐU PEIR. ANNAR
ÞEIRRA TÖK AÐ BERJA BYSSUSKEFTI SÍNU
NIÐUR Á BAK KRISTJÁNS. SVO MIÐAÐI HINN
BYSSU SINNI Á MIG...
Hvað man ég úr þessum 17
daga hörmungum þegar ég
lít til baka á ránið á
TWA-flugvélinni í flugi
nr. 847?
Vissulega man ég eftir
þessum fyrstu skelfilegu
augnablikum þegar við
heyrðum hropin og bar-
smíðina á stjórnklefa-
hurðina. Við höfðum aðeins
verið fimmtán mínútur á
flugi eftir brottförina
frá Aþenu á þessari stuttu
leið til Rómar þann 14.
júní 1985. í vélinni voru
145 farþegar og átta manna
áhöfn. Aðstoðarflugmaður
minn, Phil Maresca, sat
við hliðina á mér, og á
bakvið okkur var flug-
vélstjórinn, Kristján
Zimmermann. Það var
Kristján sem stökk á fætur
og leit gegnum gægjugatið.
"Það er flugrán," sagði
hann. Ræningjarnir voru
með byssur og hand-
sprengjur. Uli Derickson,
yfirflugfreyjan, var að
tala í kallkerfið. Hún
hafði verið barin og bað
okkur að opna dyrnar.
"Opnaðu," sagði ég við
Kristján. Hann renndi sér
í sæti sitt, spennti sig
niður, teygði sig aftur
fyrir sig og opnaði
dyrnar. Tveir svart-
skeggjaðir menn með
æðislegt augnaráð þustu
inn, annar veifandi níu
millimetra sjálfvirkri
skammbyssu, og báðir héldu
þeir á handsprengjum með
útdregna pinna.
"Flugrán! Flugrán!"
æptu þeir. Annar þeirra
tók að berja byssuskefti
sínu niður á bak Krist-
jáns. Svo miðaði hinn
byssu sinni á mig.
"Alsír!" skipaði hann.
Svo undarlegt sem
mörgum kann að finnast það
þá var ég ekki hræddur. Á
þessum fyrstu klukku-
stundum hreyfði ég mig og
brást við líkt og vél-
menni--sennilega viðbrögð
áunnin á þrjátíu ára
flugmannsferli. Vitanlega
hafði ég áhyggjur af
farþegum mínum - hryðju-
verkamennirnir voru á ferð
fram og aftur eftir
vélinni og börðu þá eftir
geðþótta--ég kveið því að
þessir menn væru svo
ofstækisfullir að þeir
gætu á hverri stundu
tortímt okkur öllum, og ég
vildi gera allt sem í mínu
valdi stæði til að draga
úr þeirri skelfilegu hættu
sem yfir okkur vofði.
"Alsír!" æpti ræninginn
aftur að mér.
Við Phil litum hvor á
annan. Alsír er í Norður-
Afríku. Við höfðum aldrei
flogið þangað. Hann rótaði
1 kortuntn, fann eitt með
Alsír, setti út stefnu og
þuldi tölur. Við höfðum
aðeins eldsneyti til hins
stutta flugs til Rómar;
við gætun aldrei náð til
Alsír á birgðum okkar.
Ég hristi höfuðið.
"Ekki eldsneyti," sagði ég
og benti á kortið.
Hann rak byssuhlaupið í
gagnaugað á mér. "3ú,
Alsír. Þú fara!"
"Við getum ekki. . . ."
Eitt vandamálið var að
hvorugur hryðjuverka-
maðurinn skildi ensku. Við
reyndum að útskýra af
hverju Alsír kæmi ekki til
greina, en það var ekki
fyrr en Uli uppgötvaði að
hún gat talað við þá á
þýsku að við komum þeim í
skilning um það. "Kein
Benzin," sagði hún. "Kein
Benzin."
Loksins samþykktu þeir
Beirut í Líbanon til að
taka eldsneyti, og við
stefndum þangað. Þegar við
komum inn til lendingar sá
ég kolaðan skrokk 727
farþegavélarinnar sem
hafði verið sprengd í loft
upp fáeinun dögum áður.
Auðvitað var hið hrellda
starfslið flugturnsins
lítt hrifið af komu okkar.
Þegar við runnum eftir
flugbrautinni þreif annar
ræninginn hljóðnema minn
og öskraði í hann á
arabisku og heimtaði
eldsneyti. Erá flug-
turnimjn fengum við skipun
um að fara á eldsneytis-
tökusvæðið.
Augu hryðjuverka-
mannsins loguðu. Nei! Það
var of þröngt þar; hann
óttaðist fyrirsát. Hann
vildi láta okkur taka
eldsneyti úti á flug-
brautinni. Ómögulegt,
sagði flugumferðar-
stjórinn. Enn fóru fram
ofsafengin orðaskipti á
arabisku. Að síðustu létu
ræningjarnir undan með
18