Innsýn - 01.08.1987, Blaðsíða 19

ólund.
Nú þegar við vorum lent
og byssukjaftur titraði
við hnakkann á mér og
handsprengju var haldið
við andlit mitt jókst
skelfingin. Þessir menn
voru Sítar, áhangendur
róttækrar greinar úr íslam
sem trúðu því að ef þeir
dæju fyrir trú sína hlytu
þeir að launun heiðurssess
í paradís. Þeir virtust
viti sínu fjær. Ein óvænt
hreyfing á áfyllingars-
væðinu gæti valdið
blóðbaði.
Ég man hvernig mér var
innanbrjósts meðan við
ókum inn. Ég hafði sterkt
hugboð um að við værum öll
feig, og ég hélt fast um
eldsneytisgjöfina. Nú
mætti ég ekki láta óttann
buga mig. Ég varð að
stjórna með festu og
öryggi, og eina leiðin til
þess var að leita á náðir
öesú Krists. Ég hafði
löngu fyrr gefið mig
honum. Ef ég tryði í
sannleika á hann, þá yrði
ég að trúa á hann skil-
yrðislaust. Ef desús vill
að ég lifi, sagði ég við
sjálfan mig, tekur
ræninginn ekki í gikkinn
og sleppir ekki hand-
sprengjunni.
Hönd mín var stöðug á
eldsneytisgjöfinni. Ég
slakaði á, renndi vélinni
inná eldsneytistökusvæðið
og drap á vélunum.
Ekkert var nýtt við þá
trú sem hélt mér uppi
þennan fyrsta dag. Hún var
hluti af mér, alveg eins
og hæfileikinn til að
stjórna flugvél var hluti
af mér, en hún hafði orðið
sterkari með árunum,
sterkari við hverja raun,
hverja sorg. Árið 1955
hafði kornungur sonur
minn, William, farist í
bílslysi sem næstum hafði
gert útaf við mig líka.
Árið 1976 dó fyrri kona
mín, Patricía, úr krabba-
meini. Ég átti trú mína
þetta langa ár sem ég var
einhleypur faðir barnanna
minna fjögurra, Debru, 23
ára, Alans, 19 ára, Díönu,
18 ára og Clohns, 14 ára,
og allan tímann flaug ég
reglulega fyrir TWA og
allan tímann gætti ég þess
að við værum í nánum
tengslum við kirkjuna
okkar í smábænum Richmond,
Missouri. Og þarna, í
þessari sömu kirkju, stóð
Phyllis Hiser sunnudag
einn meðal nokkurra nýrra
safnaðarmeðlima. Það var
eins og Guð snerti öxl
mína og segði: "John, ég
kom hingað með hana handa
þér."
Við gengum í hjónaband
og ólum upp börn úr báðum
fjölskyldum okkar. Þá dó
elsti sonur minn, Alan,
snögglega 27 ára gamall.
Enn treysti ég á Drottin,
og hann brást ekki. í
hvert skipti virtist ég
komast nær honum. Því var
ekki að undra að í
flugráninu í flugi 847
vissi ég að Guð var með
mér og ég með honum.
Eftir að hafa tekið
eldsneyti þennan fyrsta
morgun í Beirut flugum við
þessa 2000 mílna löngu
leið til Alsír og sxðan
aftur til Beirut, hver
skelfingarstundin tók við
af annarri með hryðju-
verkamennina spígsporandi
fram og aftur eftir
vélinni, berjandi á
farþegunxin.
Þegar við lentum öðru
sinni í Beirut fór ég að
vona að hrellingar okkar
yrðu brátt á enda, en svo
átti ekki að verða. Meðan
okkur var haldið fyrir
framan byssukjaftana fór
annar ræninginn með
sjóliða, sem hann var
þegar búinn að misþyrma,
að opnum dyrum flug-
vélarinnar, lét þennan
hughrausta pilt standa í
dyrunum, skaut hann og
fleygði líki hans niðurá
jörðina. Ræningjarnir
vildu sýna heiminum að
þeim væri full alvara.
Við gátum ekkert gert.
Við vorum furðu lostin.
Döpur. Hneyksluð. Það eina
sem ég gat gert var að
halla mér fram á stjórn-
tækin, örmagna, með
höfuðið í höndunum.
Dagarnir á eftir voru
ekki óslitin skelfing.
Nokkur augnablik slaknaði
á spennunni. Ein af
lendingum okkar í Alsír-
-já, ræningjarnir létu
okkur fara þangað aftur-
-vorum við að bíða eftir
að fá eldsneyti. Olíubíll
kom akandi. Phil stakk
höfðinu útum gluggann,
sneri sér síðan aftur að
okkur. "Ég trúi þessu
ekki. Hann heimtar
greiðslukort til að greiða
eldsneytið!"
Þegar við sögðum Uli
Derickson þetta fór hún að
hlæja.
"Ef hann vill greiðslu-
kort, þá skal hann fá
greiðslukort," sagði hún.
Hún rótaði í veski sínu
og tók upp lítið Shell
greiðslukort sem hún
notaði á bensínstöðinni
heima. Það nægði. Þeir
dældu tuttugu þúsund
lítrum og skuldfærðu 5.500
dollara á krítarkortið
hennar.
Snemma á mánudags-
morgun, fjórða daginn,
vorum við aftur komin til
Líbanon og farið var með
farþegana í "örugg hús" í
Beirut. Og þá hófst alveg
nýr þáttur í fangavist
okkar. Við flugmennirnir
þrír, Phil, Kristján og
Innsýn 2.-4. tbl. 1987
19