Nýtt S.O.S. - 01.10.1958, Blaðsíða 9

Nýtt S. O. S. 9
Ringulreiðin fer vaxandi. Það cr ekki
sök áhafnarinnar. Hver farþegi skips —
sama liverrar þjóðar — hefur númer björg-
unarbáts síns yfir rekkjunni í svefklefa
sínum. Hann veit, hvert honunt ber að
snúa sér, ef skip hans lendir í hafsnauð.
Þessi númer segja til um, í hvaða bát
viðkomandi farþega er ætlað pláss, hvort
sem um kven- eða karlfarþega er að ræða.
Þegar skipað er: „Konur og börn fyrst!“
' þýðir það, að þessir farþegar hafa for-
gangsrétt án tillits til áður ákveðinna
reglna. Kemur því oft fyrir, að þá, er
farþegi kemur að l)át sínum, er hann yf-
irfullur! Hásetarnir láta farþegana fá björg-
unarbeltin sín. Þau eru með öðrum lit
en belti farþeganna.
Maður beygir sig út yfir borðstokkinn:
hann sér, að skipshliðin er sundurtætt.
Stálplöturnar eru skornar sundur á löngu
svæði og reyk leggur út úr skrokknum.
Þessa átján metra löngu rifu hefur hið
htassa ísbrjótsstefni Stockholms rifið á
skij)ið. Hálfur danssalurinn á Andrea Dor-
ia er í rúst. Kolblár sjórinn streymir inn
í skipið. F.inn gangurinn er kominn í kaf.
„Farið frá, þetta verður ekki látið við-
gangast!" kallar þjónn nokkur, sem er
að lijál}>a gamalli konu. Einhver Iiorfir
með forvitnissvip á rústirnar, sem loka
ganginum. „Fólkið þarna inni í svefn-
klefunum drukknar," segir einn farþeg-
anna.
„Eða kremst undir brakinu,“ segir
annar.
Hugur allra farþeganna fellur nú í sama
farveg, að konrast sem fyrst ujrp á þilförin,
h\ að s\’o sem tekur \ ið.
Allt í einu tekur þokulúðurinn að gjalla,
langvarandi og dimmt, eins og deyjandi
dýr. Fólkið, sem fikrar sér með crfiðis-
munum ujrp skáhalla stigana. verður sleg-
ið auknurn ótta.
Það veit ekki, að Stockholm er að
gefa „Cap Ann“ merki með þokulúðr-
inum, en hið síðarnefnda skip nálgast
nú óðum.
Fyrir enda gangsins er kapellan, sem
fyrr er sagt.
Prestur stendur fyrir framan altarið.
„Látum oss biðja! “ hrópar hann hárri
röddu. „Þér eruð ekki glötuð! Guð kallar
yður, og sá, sem hann kallar, er ekki
glataður!“
Þjónn ber meðvitundarlausa stúlku í
fanginu. Honum er erfitt um gang, því
sk ipið leggst meira og meira á stjórn-
borðshlið.
Skemmtigönguþilfarið hallast nú mjög
mikið. Það er dimmt; menn skríða eftir
þilfarinu. — Konur — börn —
Skammt frá Andrea Doria liggur Stock-
liolm, skínandi hvítur og baðaður í ljós-
hafi.
Tveir bátar leggja frá skipinu —.
Kl. 1,10. Cap Ann sendir loftskeyti: „Til
„Ile de France“. Andrea Doria þarf nauð-
synlega að fá björgunarbáta handa þús-
und manns og fimrn hundruð skipverja."
Er Calamai skipstjóri fréttir um þetta
skeyti, lætur hann senda svohljóðandi loft-
skeyti: „Kl. 1,12. Andrea Doria. Þurfum
miklu fleiri björgunarbáta. Getum ekki
notað eigin báta!“
Kl. i,2j. Cap Ánn til Andrea Doria:
„Tveir bátar frá okkur nálgast nú Andrea
Doria!“
Kl. i,ij. Nú kemur loks hin langþráða
tilkynning frá Ile de France: „Til Andrea
Doria! Erum í níu mílna fjarlægð frá yð-
ur. Setjum á flot svo marga björgunar-
báta sem hægt er.“
Nordensen skipstjóri á Stockholm vill
líka taka þátt í björgunarstarfinu, þótt