Nýtt S.O.S. - 01.10.1958, Qupperneq 17

Nýtt S. O. S. 17
bátunum, scm koma með farþegana frá
Andrea Doria. \7ið komu hvers báts blasir
ávallt \ið sama sjónin: Þegar báturinn
kemur úr myrkri næturinnar inn í ljós-
haf Ile de France, heyrist grátur og stun-
ur aðkomufólksins. Jafnvel marghertir há-
setar og læknar verða gripnir tilfinning-
um, er að jafnaði sækja lítt að sjófarend-
um. En þeir láta sem ekkert sé og bíta á
jaxlinn.
Börnin eru hífð upp í léreftspokum, en
konur í hengirúmum. Sumum karlmann-
anna þarf að hjálpa. Dr. Monnier, annar
læknir á Ile de France, tekur á móti fólk-
inu á þilfarinu. Tveir þjónar hafa þann
starfa, að leysa björgunarbeltin af fólk-
inu um leið og það kemur á Jrilfarið. Sias-
aðir og sjúkir eru fluttir tafarlaust til
Delafon’s læknis. Þeir, sem eru úrskurð-
aðir heilbrigðir fá teppi, koníakssopa og
er því næst vísað í svefnklefa. Harma-
kvcin kvenna og barna, er leita eiginmanna
eða feðra fá mjög á hina harðgerðustu
sjómenn. En þá fyrst tekur í hnúkana, er
nagandi ótti verður að vissu, og menn
komast að raun um, að þeirra nánustu eru
ekki lengur í tölu lifenda.
Skipverjar á Ile de France reyna að
telja kjark í þá, sem bjargazt Iiafa. Þeir
skírskota til þess, að mörg hundruð farþega
eru þegar komnir um borð í Stockholm
og Cap Ann hefur tekið á móti tvö hundr-
uð manns. M.æður leita að börnum sínum,
börnin leita foreldra sinna. Flestir eru
þjakaðir og illa til reika. Flestar konurn-
ar eru klæddar nýtízku kvöldkjólum, sem
hanga eins og blautir pokar á líkama
þeirra og sumir eru rifnir.
Fólkinu fjölgar jafnt og þétt í sjúkra-
skýlinu. Margir hafa meiðzt, er þeir voru
að yfirgefa skipið, sumir fótbrotnað, er
þeir stukku niður í bátana. Farþegarnir á
Ile de France láta skipbrotsmönnum í té
lúksusíbúðir sínar. Nokkrir skipbrots-
manna eru dregnir upp úr sjónum. Kona
er flutt um borð, og sést ekki lífsmark
með henni. Monnier læknir kemst þó að
raun um, að h'f leynist með konunni.
Lífgunartilraunir báru árangur að nokkr-
um tíma liðnum. Konan ltjarnaði við, en
kvartaði um slænian höfuðverk
Flestir farþegar á Ile de France eru á
fótunr og dvelja á efri þiljum. Yfirmenn-
irnir á skipinu láta sjúkum og slösuðum
í té svefnklefa sína. Börnin ganga þó fyr-
ir og er þernunum falið að annast þau.
*
„Börnin fyrst í bátana!“
Þetta heyrir Maria litla Dooner að hróp-
að er á þilfari Andrea Doria. Hún er að-
eins fjögnrra ára gömul og leitar að móð-
ur sinni í sárustu örvæntingu. Þjónn legg-
ur sundbelti um barnið. Áður en nokkr-
um manni gafst ráðrúm til að hindra það,
hljóp Maria litla fyrir borð jafnskjótt og
hún hafði fengið beltið! Móðir telpunnar
fær nokkra háseta í lið með sér og þau
leita þar sem telpan kastaði sér út. Henni
er þó bjargað á síðustu stundu í björgun-
arbát frá Ile de France.
Nokkur börn, holdvot frá hvirfli til ilja,
finna foreldra sína unr borð í Ile de France.
Tvö börn standa afsíðis og gráta. Þau sjá
mæður sínar ekki aftur í þessu lífi.
í hópi farþeganna er prestur nokkur,
Abbé Chevalies, er biður fyrir börnun-
um og fyrir björgun mæðra þeirra.
Þriggja ára telpa ítölsk kemur ekki upp
nokkru orði vegna ekkisoga. Síðar fann
hún móður sína í New York. Tvö börn
önnur geta hvorki sagt til nafns síns né
þjóðernis.
Björgunarstarfinu er haldið áfram af
kappi og skipbrotsmenn skrásettir um leið