Nýtt S.O.S. - 01.10.1958, Blaðsíða 20

20 Nytt S. O. S.
En þeir ályktuðu, að það hefði reynzt
gagnslaust. Það ltefði að vísu verið unnt
að rétta skipið, en ekki nema um stundar-
sakir. Sennilega hefði skipið þá sokkið
mjög fljótlega. Þegar skip er svo illa farið,
er ekki hægt að bjarga því með því að
jafna hallann."
„Hversu mikið er dýpið hérna?“ spyr
télstjórinn.
„Dýptarmælirinn sýndi sjötíu og sjö
metra.“
Vélstjórinn kinkar kolli og hugsar: ,,Ef
Andrea Doria færi niður beint á aftur-
endann, mundi stefnið gnæfa eins og turn
135 metra upp úr sjó!
Hugsanir skipstjórans beinast í allt aðra
átt. „F.f enn væri nú hægt að dæla sjó í
skipið? í bakborðsgeymana! Ef unnt væri
að láta það sökkva á réttum kili?“ Cala-
mai skipstjóri gerir sér í hugarlund, að þá
rnundi auðveldara að lyfta skipinu, heldur
en ef það leggðist á hliðina og fylltist af
sandi. Hann veit þó, að vart mun hugsan-
legt, að takast megi að bjarga því á þann
hátt. Ekki heldur að draga það til hafnar.
En hann rígheldur sér samt í þá veiku
von. Þótt líkurnar séu ekki ein á móti
hundraði.
„Komið þér með mér!“ mælti hann eft-
ir stundarkorn. „Mig langar að líta niður.“
Það er ekki hættulaust að fara niður í
skipið eins og hliðarhallinn er orðinn.
Kaldur gustur blæs á móti þeim neðan
úr skipinu.
Þeim veitist örðugt að feta sig niður
stigann. í bakborðssíðu vélarýmis vinna
dælurnar enn. Mennirnir sitja í hnipri hjá
þeim og stara á skiptitöflurnar.
Fætur mannanna liggja ofan í vatninu.
Hálfnakinn maður, ataður olíu og kol-
svartur í andliti hamast við dælurnar. Cala
mai skipstjóri þekkir hann ekki. Þetta er
þó annar vélstjóri. Calamai verður þungt
um andardráttinn hérna niðri. Þunnt skil-
rúm skilur milli lífs og dauða. Skilrúmið
getur brostið á næstu sekúndu; þá hvolfir
skipinu á samri stundu og þeir eru allir
dauðans herfang.
Þessi maður, sem hamast við dælurnar,
ataður óhreinindum, er alls ólikur hin-
um þéttholda og virðulega Fortunanto
vélameistara.
„Hvað er að frétta, Fortunanto?" spyr
Calamai skipstjóri.
„Sjórinn hækkar jafnt og þétt.“
„Og dælurnar?"
Það kenndi andþrengsla í rtidd vélstjór-
ans og votts gremju: „Dælurnar ganga
ennþá. En sográsirnar eru stíflaðar."
„Eftir eina klukkustund eða svo koma
tvö dráttarskip til okkar“, mælti skipstjór-
inn.
„Gott. Þá losnum við kannske \ið að
kafa hérna lengur!“ Vélstjórinn þtingar
bros fram á varirnar. „En að draga okkur
til hafnar? Jú, það er fræðilegur mögu-
leiki meðan við höldumst á floti og hlið-
arhallinn fer ekki yfir sextíu og fimm
gráður. En lítið á hnoðnaglana, Comm-
andante! Þeir detta úr eins og tapparnir úr
kampavínsflöskunum hjá farþegunum
okkar í gærkvöldi. Þrýstingurinn veldur
þessu, þegar skipið liggur svona á hlið-
inni. Þegar dráttarskipin taka í okkur,
lendir allur þungi skipsins og dráttar-
þrýstingurinn á stjórnborðs-slðu. Og Doria
liefur nú aldeilis fengið spark í skrokkinn!"
„Eg ætla samt, þrátt fyrir allt, að freista
þess að láta draga okkur til hafnar, þegar
dráttarskipin koma,“ svaraði Calamai. „Eg
tek á mig ábyrgðina."
„Allt í lagi. Eg verð á mínum stað,"
svarar vélstjórinn. „Eitt skal yfir okkur
báða ganga. En . . .“