Nýtt S.O.S. - 01.10.1958, Qupperneq 25

Nýtt S. O. S. 25
komu slíkra skipa, heldur sjúkrabílar frá
spítölum og Rauða Krossinum.
Nú hringir vélsíminn í síðsta sinn á
þessári stuttu en örlagaríku ferð Ile de
France. Skipið er lagst að hafnarbakk-
anum.
Nú hljómar enn hin gamalkunna skip-
un! „Konur og börn fyrst! Svo þeir, sem
slasaðir eru eða sjúkir.“
Að baki lögregluvarðarins standa þús-
undir fólks. betta er svipuð sjón og sjá
mátti í stríðslokin í Evrópu, er hermenn-
irnir komu heim af vígvöllunum. Konur
og börn lialda á lofti spjöldum, sem á eru
letruð nöfn ættingja, sem leitað er að.
A meðan mannfjöldinn gengur hljóð-
lega af skipsfjöl brunar hvitmálað skip
fram hjá skipakvínni. Fremsti hluti þess
er ekki til annars nýtur en brotajárns.
Skipið er Stockholm, er mun leggjast að
annarri bryggju. Miklu austar, þar sem
lidu flutningaskipin hafa aðsetur, liggur
,,Cap Ann“, litla og óásjálega ávaxtaflutn-
ingaskipið, en skipverjar á því unnu mikið
og óeigingjarnt starf við björgunina og
tóku fleiri farþega um borð en raunveru-
lega var rúm fyrir.
Fyrir ættingjana, sem bíða, er í mesta
máta óþægilegt, að skipin skuli vera látin
dreifa sér á þennan hátt um þetta stóra
hafnarsvæði. Þeir, sem hafa ekki fundið
þá, er þeir leituðu að meðal fólksins, er
kom með Ile de France, þjóta nú í leigu-
bíl að næstu skipakví og hefja þar hróp
og köll á nýjan leik. Grátandi börnum
er lyft upp, vasaklútar blakta —.
í allri ringulreiðinni á hafnarbakkan-
um veita því fáir athygli, er tveir lögreglu-
jrjónar leiða mann milli sín. Andlit manns-
ins er hrukkótt, innfallið. Maðurinn er
klæddur einföldum, dökkbláum skips-
jakka og á höfðu hefur hann svarta húfu.
er einhver hefur gefið honunj. Áreiðan-
lega hefði enginn farþeganna á Andrea
Doria jvekkt jvar aftur skipstjórann, Piero
Calamai, fyrrverandi sjóliðsforingja, sem
hafði farsællega borgið lveitisnekkju sinni
úr mörgunv hættulegum bardaga. Mann-
inn, sem farþegarnir höfðu lvyllt í ótal
skipstjóraveizlum, skipherrann, sem árum
saman stjórnaði „Saturnia," er var nveðal
hinna glæsilegustu ítölsku skipa, og nú
síðast Andrea Doria. Manninn, sem jvvert
á móti siglingareglununv hafði vikið til
vinstri af því Stockholm konv á móti til
hægri og hann sá sér ekki fært að konvast
fram hjá á þann lvátt, er lög og reglur
mæla fyrir unv.
Af skipsfjöl Stockholm gengur líka nvað-
ur, sem er bugaður á sál og líkama, Gumv'
ar Nordensen skipstjóri, einn jveirra
sænsku skipstjórnarmanna, er naut einna
nvests trausts og álits, stjórandi hins giæsi-
lega sænska farþegaskips. Maðurinn, sem
sýndi óbifanlega ró fyrir sjóréttinum, þessi
hugdjarfi Norðurlandabvii með björtu
augun. Hver mundi vilja halda því franv,
að sá nvaður hafi ekki verið starfi sínu
vaxinn? Þegar hann konvst að raun um,
að stýrinvaður hans Ivafði tekið stefnuna
of norðarlega, ætlaði lvaniv tafarlaust að
leiðrétta villuna.
Hann vék til hægri og hugðist nveð því
firra voðanum. En ógæfan var á næsta
leiti og Jvví varð rás atburðanna svo hörnvu-
leg, sem raun varð á.
F.n hver vill kasta fyrsta steininum?
Auga ratsjárinnar sér í næturmyrkri og
þoku þrjátíu kílómetra vegalengd. En-
inennirnir, senv nota Jvessi furðutæki, eru
ekki nema menn.
Nú er allt um seinan. Andrea Doria
liggur á lvafsbotni. Og þá, senv dánir eru,.
vekur enginn til lífsins.