Nýtt S.O.S. - 01.10.1958, Blaðsíða 29

Nýtt S. O. S. 29
en ekkert sást því líkt.
Svo var aftur gengið upp á hákampinn,
— þ. e. sandhrygg, sem myndast við efsta
flæðarmál — þar var skyggnst um, og þá
komum við auga á eitthvað hvítleitt langt
til suðausturs, bera við sjóndeildarhring.
Við nánari athugun sást, að þetta voru
tveir bátar með segl uppi, og þóttumst
við vita, að þeir mundu tillieyra hinu
strandaða skipi. Sumir álitu, að ekki væri
' hægt að gera neitt þessum bátum viðvíkj-
andi. En sjálfsagt var að tilkynna lirepp-
stjóra urn strandið og hvernig ástatt var.
Tveir menn lögðu þegar af stað þeirra
erinda.
Hreppstjórinn, Eyjólfur Eyjólfsson, bjó
að Hnausum. Þangað er alllöng leið og
hlaut að taka talsverðan tíma að ná fundi
lians. Meðalland var þá ekki komið í
símasamband, því síður voru þá til Radio-
tæki eða neitt slíkt. Það hlaut því jafn-
an að taka langan tíma að koma boðum
milli manna og ómögulegt að fá skyndi-
hjálp lengra að, hvað sem við lá.
Fljótlega ákváðu fimm rnenn að fara
austur með sjónum, þangað sem betur
mundi sjást til bátanna. Voru það bræð-
urnir Markús og Júlíus Bjarnasynir, Run-
ólfur Runólfsson, Erasmus Árnason og ég,
er þessar línur rita. Þeir hröðuðu nú ferð
sinni sem mest þeir máttu. Bátarnir virt-
ust lítið færast úr stað, enda var komið
logn eða því sem næst.
Ekkert skip var sjáanlegt neins staðar
og kom okkur saman um, að jrótt tvísýnt
væri, hvernig lending heppnaðist, væri
þó eina lífsvonin fyrir jressa rnenn, sem
á bátunum voru, sú, að hægt væri að
láta jrá sjá og skilja vísbendingu og fá
Jrá til að legja bátunum að landi enda þótt
brirn væri allnrikið. Hitt var óverjandi,
að Iáta bátverja afskiptalausa sigla til hafs
í mjög tvísýnu veðurútliti undir myrka
skammdegisnótt. Það var bersýnilegur lífs-
háski fyrir alla bátverja.
Við vorum nú komnir Jrað langt aust-
ur með sjónum, að bátarnir voru beint
út af okkur og ekki lengra frá landi en
svo, að vel mátti greina mennina innan-
borðs.
Við fundum þarna í rekiviðarhrúgu
spíru nokkra, alllanga, hana reistum við
upp og hengdum jakka af einum okkar
á enda hennar.
Fljótt var auðséð, að bátverjar veittu
jressu athygli, því Jreir færðu sig nær hvor
öðrum og tóku síðan stefnu í áttina til
lands.
Nú var athugað, livort nokkurs staðar
væru „sjávarskipti“ og virtist okkur á ein-
um stað slitna brimgarðurinn fremur en
annarsstaðar. Þar tókurn við okkur stöðu
niður við flæðarmálið og gáfuni merki,
sem ætlazt var til að bátverjar gætu skil-
ið.
Bátarnir voru nú komnir innundir ut
ustu brotsjóina. Þá voru seglin felld og
siglur lagðar niður. Svo munu stýrimenn
hafa talazt við, því bátarnir lágu samsíða
stundarkorn.
Brátt lagði annar báturinn inn í brim-
ið. Honum var róið 6 árum, en 7. mað-
urinn sat undir stýri. Tókst honum að
jiræða milli stærstu boðanna og halda
bátnum í réttu horfi unz hann kenndi
grunns. En í því gekk yfir hann holskefla,
svo að bátur og menn urðu í grænurn
sjó. En við, sem í fjörunni vorum óðum
í sama bili út að bátnurn og náturn tök-
um á mönnunum og fengum bjargað þeim
upp fyrir flæðarmálið.
Næsti sjór færði bátinn nokkuð hærra
upp í fjöruna, en ekki var tími til að
hugsa um hann frekar, né dót jiað, sem