Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Blaðsíða 7

Nýtt S O S 7
örlögin. Þau t'ara sínu fram, hvað sem
hver segir, og hverju sem menn lofa þeim
upp á æru og trú. Þessar ofsalegu storma-
nætur sýna mönnum í tvo heimana og
einnig það, að hamingjudísin er dutt-
lungafull, henni er aldrei að treysta, Sjó-
mannsstarfið byggist verulega á heppni —
oft og einatt á slembilukku fremur en
dugnaði.
Vakt kentur eftir vakt á Adolf Leon-
hardt.
Og vaktirnar líða ltver af annarri og
hvergi djarfar fyrir von um betra veður.
Siimum hættir að lítast á þetta ferðalag.
Það gæti þó komið fyrir að . . .
En unt það er aldrei sagt aukatekið
orð.
* *
*
Það er aðfangadagskvöld jóla.
Skipverjarnir á Adolf Leonhardt höfðtt
sannarlega hlakkað til jólanna. Þeir höfðu
gert sér góðar vonir um, þegar lagt var
af stað frá Norfolk, að þeir mundu ná
heint fyrir jól. Þeir keyptu því jólatré og
jólatrésskraut í borginni. Sumir voru jafn-
vel búnir að skreyta sín jólatré.
F.n nú stóð jólatréð í matsalnum. En
það varð að festa það vel svo það ylti
ekki um koll í öllum veltingnum á skip-
inu. Þeir festu kertin á greinarnar með
vírspottum. Og nú, á aðfangadagskvöld
brenna þessi kerti og sjómennirnir sitja
kringum jólatréð; þeir sem voru á frívakt
ög aðrir, sem gátu komið því við. Þeir
syngja „Heims um ból, helg eru jól“.
Það er að segja, þeir reyna að syngja.
Það var ekki hið versta, þó raddirnar væru
hrjúfar og grófar. En athygli þeirra bein-
ist að öðru. Þeir halda á klunnalegum
bollunum í hendinni. í þeim er heitt
púns, sem skipstjórinn gefur þeim, en út-
gerðin borgar. Með hinni hendinni halda
þeir á diski fylltum gómsætum jólamat.
En þeir verða að gæta að sér, að missa
ekki þetta góðgæti úr höndum sér Og
við hverja veltu skipsins liggur við, að
jólatréð — þetta ytra tákn um hátíð kær-
leikans, falli um koll.
En þeir syngja þrátt fyrir allt. Og þeir
syngja hárri röddu. Þeir gera það til þess
að yfirgnæfa drunur stormsins, sem berst
inn til þeirra.
Stundum blandast önnur hljóð þessum
dimma dyn og drunum illveðursins. Og
þá finna sjómennirnir, að sæti þeirra
rykkjast til. Þá skellur óvenjulega þung
og mikil alda á skipinu framanverðu
Svo fer einn alt í einu að tala um land-
ið sitt. Hann segir líka frá móður sinni
og föður sínum. Þeir reyna að spyrna
á móti, — láta sem ekkert sé að ske.
Einn stendur á fætur, ypptir öxlunum
og slæmir annarri hendi um loftið, eins
og hann ætli að reka út illa anda.
„Halltu kjafti, segi ég! Segðu okkur
heldur skemmtilega sögu!“ segir hann
liörkulega. En það er falskur tónn í
röddinni. Hún brestur. Harkan er ekki
eiginleg.
En hinn segir enga skemmtisögu.
Hann heldur áfram að tala um ættfólk
sitt, heimili og heimabyggð, frá óvarinni
klettaeynni í Norðursjónum og fyrstu
jólahátíðinni, sem Iiann man.
Púnsið verður kalt. Þeir sitja lengi án
þess að mæla orð. Loks lítur einn á
armbandsúrið sitt. Það er drjúgum liðið
á áttunda tímann. Vaktaskipti.
Félagar þeirra koma af vaktinni illa
til reika, þeir eru blautir, og þeim er kalt:
Gamall sjómaður hlær, þrátt fyrir veðrið,
þrátt fyrir kulda og bleytu. Hann segir
við félaga sínn, sem var honum samferða