Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Blaðsíða 32

j2 Nýtt S O S
Engan niðri í bátnum óraði fyrir því,
sem var að ske. Kannske var verið að
víkja undan tundurspilli? Þá kom skýring-
in úr brúnni:
„Tundurskeytið var hringskot!“
Skelfilegar sekúndur fóru í hönd. Fölir
af ótta stóðu bátsverjar í brú og miðstöð.
Ógn og dauði var á næsta leiti.
„Óvætturinn stefnir á okkur!“ hrópaði
foringi sá, sem var á verði í brúnni.
Tundurskeytið stefndi á þá! Ekkert ann-
að að gera en bíða hinnar ógnþrungnu
örlagastundar.
„Hart-----!“
Ægilegt liögg. Það var eins og kafbát-
urinn væri að brotna í sundur. Feiknamik-
il vatnssúla gaus upp og steyptist svo yfir
Tang.
„Kafbáturinn hæfður að aftanverðu!"
öskraði einhver. „Báturinn þyngdist að
aftan! Báturinn sekkurl"
„Lokið turnhleranum!“ hrópaði kafbáts
foringinn niður í turninn og nú var ekki
lengur hið gamla jafnvægi í röddinni.
„Þið þarna niðri — af stað með ykkur!
Þéttið turnopið!“
En það var of seint. Báturinn sökk svo
skyndilega. Það flæddi þegar yfir turnop-
ið. Kafbátsforinginn og átta menn að auki,
er höfðu staðið í brúnni, skoluðust tit.
„Báturinn minn!“ stundi O’Kane. „Á-
höfnin mín!“
Brúarvaktinni hefði að sjálfsögðu ekki
verið bjargað þó tekizt hefði að loka turn-
hleranum. Hugur foringjans beindist að
því einu að bjarga kafbátnum og 79 manna
áhöfn, sem hafðist við í turninum, mið-
stöðinni og vélarrúmi.
Búmm-búmm-búmm! Aftur sprenging.
í þetta sinn í á að gizka fjórðungsmílu
fjarlægð. Næstsíðasta tundurskeytið hafði
hæft markið. Flutningaskipið sökk. En
— Tang var líka glataður!
O’Kane greip sundtökin eins og ósjálf-
rátt. Félagar hans átta fylgdu dæmi hans.
Þeir voru allir miður sín og ringlaðir.
Örvilnunin ætlaði að ná yfirhöndinni. Það
var aðeins frumstæð sjálfsbjargarhvötin,
sem kom í veg fyrir, að þeir gæfust upp
strax.
„Stefni kafbátsins gnæfir upp úr sjón-
um!“ kallaði einn liðsforingjanna.
Hann hafði rétt að mæla. Hér við Kín-
versku ströndina var grunnsævi. Líklega
var sundurtættur afturhluti kafbátsins á
botni. Þá var ekki með öllu útilokað, að
einhverjir, sem í flakinu voru, kynnu að
bjargast. Það er að segja, ef þeir hafa þá
ekki allir drukknað, er sjórinn flæddi inn.
Kafbátsforinginn nálgaðist Tang með
sterklegum sundtökum. En vonleysið
greip hann á nýjan leik. Tundurskeyta-
hlaupin, sem virtust vera einasta bjargar-
voninfyrir hina innilokuðu menn, voru á
kafi í sjó. Það var bara efsti hluti stefnis-
ins, sem var upp úr sjónum.
Gerir ekkert til, Sir,“ sagði einn félagi
hans í hughreystingartón, „þeir fara út
um björgunarhólfið í framskipinu og það
sýnist vera óskemmt."
,,Sýnist,“ sagði O’Kane hljómlausri
röddu. „Hvað vitum við um það? Tang
hlýtur að vera gerónýtur að aftan. Við
vitum ekki heldur um afleiðingar spreng-
ingarinnar að öðru leyti. Það hefur venju-
lega ekki þurft að binda um skeinu, þegar
skotin okkar hafa hitt í mark.“
Djúp þögn. Nokkrir menn ríghalda sér
við ‘stefni kafbátsins. Enginn þeirra var
með sundbelti. Áttu þeir að freista þess
að synda til lands. Það var sennilega of
langt og straumarnir mundu bera þá af
leið. Mundu Japanarnar bjarga þeim?