Alþýðuhelgin - 13.08.1949, Blaðsíða 11
ALÞÝÐUHELGIN
219
ufr*i-.-.n. -m..:ruvr.r ->-ii .aa.'Tí• ar.natrfc.< - attafsmhtfafM>x-gmHaðim■—ftate
hoinin 1 Usló.
Harmagráfur Matthíasar.
Eftirfarandi skopkvæði er gert á
þeim árum, er þjóðskáldið Matf'ias
Jochumsson var ritstjóri Þjóðólfs,
árin 1875—1880; þó er það eigi eidi'a
en frá 1877, því það ár var síra Arn-
Jjótur kjörinn þingmaður Norð-Mýl-
;Jnga. Liiefní’ kvæðisins er ókunnugt
þeim, sem þetta ritar. Það er lipur-
lega kveðið, enda mun Indriði Ein-
arsson hafa átt þar hlut að máli. Þótt
kvæðið hendi góðlátlegt gys að viss-
um eðlisþætti Matthíasar, er á-
stæðulaust að veigra sér við að birta
það. Matthías þolir það vissulega.
Harma mína svo ég syng,
samróma við Steingrím.
Arnljótur kemst inn á þing
þjá illa kristnum Múlsýsling,
sem vildu hvorki velja mig né
Steingrím.
Þeir sendu Jón til Svíþjóðar,
en sáu ei mig né Steingrím;
honum boðið bankó var,
hann bragðaði ekki á því par.
Hver hefði sagt hið sama um mig og
Steirgrím?
Okkur bannast öll sú fremd,
sem á við mig og Steingrírn.
Oddgeir setur alla í nefnd,
eins og þáð væri drottins hefnd,.
en þykist hvorki þekkja mig né
Steingrím.
Þegar ísland kóng sér kýs,
ég kvíði um mig og Steingrím,
kjósendurnir koma á ís
og kjósa ,,þann, sem úti frýs“,
en vilja fráleitt velja mig né
Steingrím.
Megi eg nokkra meiri sjá
menn, en okkur Steingrím,
í fyrsta „Þjóðólf“ flengi’ eg þá,
svo fólkið raular: ná, ná, ná;
eg flengi þá, en faðma mig og
Steingrím.
Það gengur lítið, guð það veit,
ég græt fyrir mig og Steingrím.
Eg held ég fari upp í sveit
á einhvern vígðan kirkjureit,
að syngja messu um sjálfan mig og
Steingrím.
KRISTÍN STERKA.
Á fyrra hluta 19. aldar lifði kona
sú í Borgarfjarðarsýslu, sem Kristín
hét. Hún var skörungur liinn mesti
og greind vel, enda töldu margir að
’hún væri bæði forspá og skyggn.
Hún var svo römm að afli, að fæstir
'karlmenn höfðu við henni. Gott
þótti Kristínu í staupinu og gætti
hún ekki alltaf hófs, þegar brenni-
vínið var annars vegar. Einhverju
sinni var það í réttum, að hún hafði
sopið óspart á pyttlunni. Lenti hún
þá í handalögmáli við oflátung
nokkurn og hafði betur. Um kvöldið
hittist svo á, að hún fékk gistingu á
sama bæ og norðlenzkur maður, Lúð-
vík að nafni, er var drykkjumaður og
skóldmæltur vel. Voru þau með há-
vaða og ryskingar á bænum, svo að
til vandræða horfði. Var þá tekið það
ráð, að loka þau inni í lierbergi einu,
þá kvað Lúðvík til Kristínar:
Mín er Kristín mesta gull,
mikil jafnt í hönd og sinni.
Við skulum bæði vakna full,
vina mín, í eilífðinni.