Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.04.1966, Side 103

22. Sax. oppositifol., vetrarblóm (1530).
23. Sax. tenuis, dvergsteinbrj. (1200).
24. Campanula uniflora, ijallabláklukka (900).
25. Erigeron eriocephalum, jöklakobbi (1350?).
26. Taraxacum pumilum, fjallatúnfífill (1000?)
27. Vaccinium uliginosum, ssp.microph., bláberjalyngsafbr. (850?)
28. Carex maritima, bjúgstör (560).
29. C.nardina, finnungsstör (1100).
30. C.rupestris, móastör (850).
31. Eriophorum scheuchzeri, einhneppa (710).
32. Kobresia myosuroides, þursaskegg (950).
33. Phippsia algicla, snænarvagras (1530).
34. Poa glauca, blásveifgras (1140).
35. Roegneria borealis, bláhveiti (?).
36. Trisetum spicatum, lógresi (1320).
37. Juncus triglumis, blómsef (650).
38. J.biglumis, flagasef (650).
39. Luzula confusa, fjallahæra eSa kollhæra (1350).
40. Hippuris vulgaris, lófótur (?).
Auk þessara 40 tegunda, vaxa á Pearylandi nokkrar tegundir háplantna, sem
eru náskyldir íslenzkum tegundum, og í sumum tilfellum jafnvel aðeins deilitegundir
eða albrigði af þeim. Má þar nefna t.d.: Saxifraga hyperborea, steinbrjótstegund,
náskyld Sax. rivularis, lækjasteinbrjót, og vex sennilega á Islandi; Diyas chamissionis,
rjúpnalaufstegund.eða afbrigði, sem einnig gæti verið til hér; Cerastium regeli, fræ-
hyrnutegund náskyld C. acticum, ef ekki sú sama; Hierochloe alpina, reyrgresis-
tegund, auk nokkurra tegunda af kynjunum Draba, Festuca, Poa og Puccinellia,
sem erfitt er að segja unr, hvort finnast hér, þar sem þessi kyn hafa enn ekki verið
athuguð ofan í kjölinn hérlendis.
Með nokkurri vissu virðist því mega fullyrða, að helmingur háplöntuflórunnar
á Pearylandi vaxi einnig á lslandi.
Ef athuguð eru hæstu mörk þessara plöntutegunda á íslandi, sézt, að langflestar
þeirra fara upp fyrir 1000 m.h., og allar, nema tvær (lófótur og trefjasóley) hafa fund-
izt ofan við 500 m.h. Þessar tvær síðastnefndu plöntur eru vatnaplöntur, og gætu átt
eftir að finnast ofan við 500 m. hæð. Um 8 þessara 40 tegunda hafa neðri mörk á
Eyjafjarðarsvæðinu innan til, ofan við 500 m.h.
Þegar á heildina er litið, virðist tegundasamsetningin á Pearylandi samsvara
nokkuð vel samsetningu tegundanna í um 1000 m.h. á Eyjafjarðarsvæðinu. Meðalhiti
sumarsins á Pearylandi og í 1000 m.h. við Eyjafjörð, er heldur ekki fjarri því að vera
sá sami, en úrkoman í fjöllunum hér, hlýtur hins vegar að vera mörgum sinnum
meiri.
HELZTU HEIMILDIR :
The Vascular Plants o£ Peary Land North Greenland, eftir Kjeld Holmen. (Medd. om
Grönland, Bd. 124, nr. 9, Kh. 1957).
H.Hg.
TÍMARIT U.M ÍSLENZKA GRASAFRÆÐI - FlÚm 101