Hermes - 01.04.1963, Qupperneq 23

Þegar upplestrinum var
| lokið, hvæsti yngri fanginn
útá milli tannanna:
— Gefðu mér sígarettu,
helvítis hundurinn þinn.
Herdómarinn og lautinant-
| inn leituðu í miklum flýti í
vösum sínum að vindlingum
og réttu honum, báðir í einu.
Formælingar hins dauða-
dæmda virtust aðeins auka
greiðasemi þeirra. Lautin-
antinn flýtti sér að kveikja
á eldspýtu, og meðal herlög-
reglunnar heyrðust eldspýtna-
stokkar einnig opnaðir. Hver
og einn beið þess í ótta-
kenndri spennu að uppfylla
jafnvel lítilvægustu óskir
hinna dauðadæmdu.
Lautinantinn var á báðum
áttum. Atti hann að lofa
mönnunum að ljúka við
| vindlingana, eða átti hann að
hefjast handa án tafar? Bið-
in var kvalræði. Líklega var J
best að koma sér í þetta eins
fljótt og mögulegt var. Þetta |
var enganveginn fyrsta aftak-
an hans, en í fyrri skiftin
hafði annaðhvort verið um að
| ræða kommúnista eða njósn- J
j ara óvinarins, og þesskonar |
fólk er engum vorkunn að
skjóta. En hann hafði aldrei |
áður þurft að lífláta sína eig-
in hermenn.
Yngri fanginn hjálpaði hon-
um tilað ákveða sig.
— Jæja, slátrararnir ykk-
ar. Reynið þið þá að hafa
ykkur að þessu. Það er farið
að kólna.
Lögreglumennirnir hrukku
við er þeir heyrðu stuttan, J
skerandi hláturinn, sem orð-
unum fylgdi. Hinn fanginn
hélt áfram að skjálfa einsog
lauf í vindi. Hann sagði ekk-
ert og greinilega sá ekkert né J
heyrði heldur.
— Bindin, sagði lautinant-
inn við menn sína.
Þeir hikuðu.
— Ger þú það.
— Nei, ég hreyfi mig ekki.
— Þið þurfið fjandann
ekki að slást um þetta. Ég
kæri mig ekkert um að deyja
með druslu fyrir augunum.
Ég býst við að ég hafi oftar
horft inní byssuhlaup að
J framan en þið að aftan, djöf-
uls böðlarnir ykkar.
— Og þér? Viljið þér hafa
. . . ? spurði lautinantinn og
sneri sér að hinum.
Maðurinn hristi höfuðið.
Þvínæst gekk sá yngri hröð-
um skrefum að baðstofu-
veggnum og stillti sér uppvið
hann. Hinn fylgdi honum eft-
ir. Herlögreglumennirnir skip-
uðu sér í raðir með byssurn-
ar til taks.
Skipunarorðin gullu við.
Byssum var brugðið upp. —
Eldri maðurinn leit til hliðar
og lágt kjökur heyrðist frá
honum. Hinn yngri starði j
beint inní byssuhlaupin, óbif-
anlegur einsog hann væri )
dómarinn en ekki sá dæmdi.
Örskammt var síðan hann var
aðeins venjulegur ungur mað-
ur; það var ekki lengra síð-
an en í gær, að hann hálfveg-
is í vanhugsaðri þvermóðsku
hafði neitað að hlýða lautin-
anti sínum, hrokagikk, sem
hann, einsog öll herdeildin,
hafði andstyggð á. Þennan
morgun, eftir ellefu klukku- j
stundir í myrkri baðstofunn- |
ar í samfélagi við dauðann,
var hann orðinn þroskaður
maður með mikla lífsreynslu.
Skotin kváðu við. Mennirn-
ir við baðstofuvegginn hnigu
niður í snjóinn. Herlögreglu-
liðarnir báru þá á brott; þeir
flýttu sér en fóru þó varlega.
Enn einn nýr hlekkur hafði
tengst keðju atburðanna.
Dagur Þorleifsson þýddi.