Monitor - 24.05.2012, Blaðsíða 12

12 MONITOR FIMMTUDAGUR 24. MAÍ 2012
Hvers vegna ákvaðst þú að leggja fatahönnun
fyrir þig? Ég vissi ekki neitt um fatahönnun en
var búinn að vera í grafískri hönnun í nokkurn
tíma. Mér datt í hug að prófa að búa til peysu
með geimfaramynstri sem ég hafði hannað.
Það var miklu auðveldara en ég hélt og ég hafði
rosalega gaman af því hvað þetta var veglegur
gripur sem ég hafði búið til. Ég hugsaði með mér
að kannski gæti ég bara selt þessar peysur. Ég
hafði heyrt að Kronkron væri kúl búð, svo ég fór
þangað og spurði hvort þau væru nokkuð til í að
selja peysurnar fyrir mig. Þannig varð ég fyrsti
íslenski hönnuðurinn sem Kronkron tók inn.
Reyndar voru peysurnar alveg rosalega dýrar
í framleiðslu. Á endanum voru þær næstum
dýrustu fl íkurnar í búðinni og fólk tók þessu því
af mikilli alvöru strax frá byrjun. Það þótti mér
mjög skemmtilegt.
Það mætti því segja að þú hafi r næstum því
óvart orðið fatahönnuður. Hvað langaði þig að
verða þegar þú varst krakki? Listamaður. Það
var það eina sem ég ætlaði mér að verða. Ég var
alltaf að teikna og var alltaf bestur í því, ég var
eiginlega teiknandi áður en ég byrjaði að tala.
Mamma gat tekið mig með hvert sem var, bara
ef ég hafði blað og liti þá sat ég bara sallarólegur
og teiknaði tímunum saman. Ég var náttúrlega
frekar mikið frík sko.
Hvað ertu að selja fötin þín í mörgum löndum?
Eins og er eru þau til sölu í Þýskalandi, Kína,
Kóreu, Japan, New York, Kanada og Kaupmanna-
höfn. Annars er það mjög misjafnt og fer í raun
bara eftir hvernig hver lína leggst í fólkið sem
kaupir inn fyrir búðirnar.
Ertu með mikið af fólki í vinnu? Hvað gerir það?
Það er svona upp og ofan en yfi rleitt eru það í
kringum tíu manns. Við erum kannski svona
sjö núna. Maður verður að hafa gott fólk þegar
þetta er orðið stærra en þú ræður við sjálfur. Það
þarf að sjá um markaðsmál, pressu, framleiðslu,
bókhald, saumastofuna og svo þarf líka tengiliði
í útlöndum. Stundum er allt svo kreisí að mér
fi nnst mér eins og stúdíóið mitt sé einhver
félagsmiðstöð.
Ísland er lítið og það er erfi tt að lifa á listinni.
Er hægt að vera fatahönnuður í fullu starfi
hérlendis án þess að leita út fyrir landstein-
ana líkt og þú sjálfur? Það fer algjörlega eftir
stærðargráðunni sem þú sækist eftir. Það er fullt
af þekktum merkjum hérna sem hægt er að
vinna fyrir eins og t.d. Nikita. Það er mjög mikill
misskilningur að allir fatahönnuðir eigi sitt eigið
merki. Svo er líka hægt að vera með eitthvað lítið
og krúttlegt, Þar sem þú framleiðir í litlu upplagi
hérna heima eða saumar sjálfur, þá þarftu ekki
að vera að vesenast með að fjármagna þetta
upp á eigin spýtur eins og ég hef mikið þurft að
gera. Fatalínur eins og við sjáum t.d. á Reykjavík
Fashion Festival eru sjúklega dýrar. Ég mæli ekki
með slíku nema þú hafi r einhvern til að sponsa
þig, þetta er gríðarlega umfangsmikill bisness og
stórar upphæðir sem um ræðir.
Það er oft talað um að tískan fari í hringi. Finnst
þér þú vera í sífelldu kapphlaupi við tímann?
Heldur betur. Maður þarf að vera að sýna nýjar
fatalínur hægri vinstri. A.m.k. tvær og helst
fjórar á ári. Því fl eiri fatalínur sem þú getur sett
á markað því betra. Stóru hönnunarhúsin eru
alveg með átta línur á ári. Þú ert varla búin að
sýna þá nýjustu þegar þú þarft að vera byrjaður
á næstu og það þarf allt að vera tilbúið innan
ákveðins ramma. Tempóið er hratt og pressan
mikil. Maður er alltaf í kapphlaupi við tímann
og það er enginn pása. Tískuvikurnar eru líka
allan ársins hring um allan heim. Ef þú ert frægur
bloggari eða tískublaðamaður þá býrðu bara á
hótelherbergjum. Það er eiginlega eins og að vera
á endalausum hljómsveitartúr.
Þú gengur undir gælunafninu Mundi vondi.
Hvaðan kemur það? Ertu svona vondur? Þetta er
versta spurning sem ég fæ. Sko, þetta byrjaði allt
þegar ég var í Listaháskólanum og MySpace var
upp á sitt besta fyrir nokkrum árum. Þar hét ég
Mundi vondi í einhverju gríni og fólki fannst það
fyndið. Svo bara festist það svona rosalega
við mig. Reyndar kom svo einn danskur
fréttamaður með ansi góðan
vinkil á þetta. Hann fann út að
Mundi þýðir heimur á latínu
og túlkaði nafnið mitt sem
sagt sem Vondur heimur. Ég er
alls ekki vondur, enda held ég
að allir sem þekkja mig skynji
kaldhæðnina í þessu nafni sem
fylgir mér.
Nú hefur mamma þín mikið
hjálpað þér með fyrirtækið.
Værir þú þar sem þú ert í dag
án hennar? Nei. Það er ekki
nokkur spurning. Við byrjuðum
fyrirtækið saman og hún á alveg
jafn mikið í þessu og ég. Mig
langaði til að gera þetta og hún
hafði tröllatrú á mér. Hún er
algjörlega mín stoð og stytta og
þetta væri ekkert án hennar.
Þú ert nú ekki beinlínis „Vogue
týpan”. Finnst þér það hafa
hjálpað þér að komast áfram
í þessum bransa að skera þig
úr? Já algjörlega. Það eru aðeins
of fyndnar týpur sem láta lífi ð
snúast um að vera einhverjar
yfi rborðsfullar fasjóndívur. Það
græðir enginn neitt á að taka
sig of alvarlega, það er bara
hallærislegt.
Sýningarnar þínar eru allt
annað en venjulegar tískusýn-
ingar. T.d má nefna snjóvél í
aðalhlutverki, einstaklinga með
downs-heilkenni sem ganga
sýningarpallana, sýningu í
köldum bílastæðakjallara og fl eira. Finnst þér
þú alltaf þurfa að toppa þig? Auðvitað langar
mann alltaf að toppa það sem maður gerði síðast.
Samt er það kannski ekki endilega spurning um
að toppa það, meira kannski að reyna að koma
með eitthvað annað og nýtt sem virkar. Núna
fi nnst mér eins og ég sé alltaf að toppa mig með
því að halda áfram með þetta, ef manni tekst að
koma alltaf með eitthvað nýtt og öðruvísi er það
ákveðinn toppur hverju sinni.
Þú talar um að fyrsta sýningin þín sitji mikið
í þér, hvers vegna er það? Þetta var langstærsti
viðburður sem ég hafði nokkurn tímann tekið
þátt í, hvað þá haldið sjálfur. Sýningin er ennþá í
rosalega miklu uppáhaldi hjá mér. Sú staðreynd
að hún hafi orðið að veruleika og heppnast svona
vel er í raun ótrúlega súrrealískt í mínum huga.
Ég náði að redda Loftkastalanum ókeypis, það
kom sér mjög vel þar sem ég átti náttúrlega ekki
krónu. Þetta var fyrsta sýningin mín og það kom
hátt í 500 manns á hana, ég bjóst aldrei við svona
svakalegri mætingu. Hún heppnaðist framar
öllum vonum og þetta var rosaleg hvatning fyrir
mig til að halda áfram að hanna föt. Þetta var
byrjunin á ferlinum og ég hugsa oft út í þetta
kvöld þegar ég er spurður út í hvers vegna ég er
að þessu. Svo fi nnst mér sú sýning eiginlega það
besta sem ég hef gert, svona konseptlega séð.
Módelin gengu eftir salnum og enduðu öll í hrúgu
hvert ofan á öðru í enda salarins. Ég vorkenni
alltaf grey-stelpunni sem var neðst.
Maður heyrir mjög misjafnar sögur af
heimi tískunnar, er hann eins
slæmur og látið er af? Það eru
vissulega rotin epli í öllum
brönsum og tískubransinn er
kannski að vissu leyti extra-
slæmur. Það eru mörg dæmi um
fólk sem fer illa útúr honum,
bæði fjárhagslega og andlega.
Ég held mig mest í kringum
rétta fólkið sem veit út á hvað
mitt merki gengur þannig að
ég upplifi hann kannski ekkert
mjög slæman. Ég tek ekki þátt
í að vera einhver tík eða þykja
það eitthvað fínt. En það eru
óteljandi atriði sem þarf að
endurskoða og reyna að laga í
þessum bransa. Ég hef alveg
lent í fullt af rosalega steiktum
atvikum sem maður vill ekkert
vera að tala um.
Hvað fi nnst þér um tísku-
heiminn á Íslandi? Er hann
sambærilegur þeim erlendu?
Það eru mjög spennandi hlutir
að gerast í tískuheiminum á
Íslandi og mikið af fl ottum og
frambærilegum upprennandi
hönnuðum. Reykjavík Fashion
Festival núna í ár hefur líka
sannað að það er hægt að
taka þessu mjög alvarlega. Það
var mjög mikið af mikilvægu
fólki innan geirans sem kom á
hátíðina og tók þessu af fyllstu
alvöru. Það er meira en hægt
er að segja um t.d. Rússland
og helling af öðrum löndum.
Maður hefur ferðast út um
víðan völl og og það eru meira spennandi hlutir
að gerast hér á Íslandi heldur en t.d. í Kína og
þessum löndum. Ég er ekki að segja að við séum
á við New York eða París, en við getum alveg
borið okkur saman við fjölda annarra landa og
við skörum jafnvel fram úr einhverjum þeirra.
Það mætti eiginlega segja að á heimsmælikvarða
séum við Íslendingar fremri í tísku heldur en
fótbolta. Við stöndum mjög framarlega í skapandi
iðnaði og við verðum að nýta okkur það.
Nú hefur þú líka gert þrjár einhverskonar
tískustuttmyndir og vinnur að þeirri fjórðu.
Texti: Þórhildur Þorkelsdottir thorhildur@monitor.is
Myndir: Styrmir Kári Erwinsson styrmirkari@mbl.is
2005 Byrjar að vinna
hjá auglýsingastofu.
Hannar í kjölfarið for-
síðuna á símaskránni.
1987
Fæðist 6.
janúar í
Reykjavík.
1993
Hefur grunn-
skólagöngu í
Hlíðaskóla.
2003
Hefur mennta-
skólagöngu
í MH.
2010 Gerir sína
fyrstu stuttmynd
og kynnir í henni
sumarlínu 2010.
2004
Fer í keramik-
nám í Mynd-
listarskóla
Reykjavíkur.
2005
Hannar sína
fyrstu peysu.
2005
Byrjar nám
í Grafískri
hönnun í
Listaháskól-
anum, aðeins
18 ára.
2006
Sendir frá sér
sína fyrstu
fatalínu undir
eigin nafni.
MUNDI
Á 30 SEKÚNDUM
Fyrstu sex: 060187.
Uppáhaldsmatur: Gott sushi
fi nnst mér æðislegt, en það er
ekki svo oft sem maður kemst
í það. Svo eru góðir dumplings
líka fáránlega vanfundnir.
Uppáhalds-
staður í
heiminum: Ég
á mjög marga
uppáhalds-
staði. Ég vil ekki vera að gera
upp á milli þeirra en ætli ég
segi ekki bara sumarbústað-
urinn minn í Grímsnesinu sem
við fjölskyldan eigum. Þar er
yndislegt að vera og ég fer
mjög oft þangað.
Uppáhalds-
fatahönnuður:
Bernhard
Wilhelm. Hann
er líka svo
góður gaur.
Versti ótti: Að týna ferðatölv-
unni minni. Það hefur nefnilega
tveimur ferðatölvum verið
stolið af mér og það má ekki
gerast aftur.
Ég átti ekkert
bakköpp af því
sem fór.
Æskuátrúnað-
argoð: Turtles.
Guðmundur Hallgrímsson, betur þekktur sem Mundi, hefur náð ótrúlegum
árangri sem fatahönnuður þrátt fyrir ungan aldur. Í dag selur hann föt til
fjölda landa, vinnur að sinni þrettándu fatalínu og vekur athygli fyrir frum-
leika hvert sem hann fer. Monitor ræddi við Munda um hvernig hann datt
óvart inn í bransann, um tískudívur, stuttmyndir og listamannalaun.