SunnudagsMogginn - 29.07.2012, Blaðsíða 16

Til viðbótar hefur Tómas verið að vinna með listamanni í
Berlín sem heitir Clemens von Wedemeyer og sýndi
mynd á Documenta-hátíðinni í Kassel.
Það er því greinilega mikill þeytingur á Tómasi.
„Ég er með mjög mikið sígaunablóð í mér og vil alltaf
vera reglulega á ferðalagi og ekki lengi á sama stað,“
segir hann.
Leikur á mörgum tungumálum
Tómas býr líka yfir óvenjugóðri tungumálakunnáttu eins
og verkefnin sem hann hefur tekið að sér bera með sér.
Hann ólst upp tvítyngdur en móðir hans er íslensk en
faðir hans franskur. Hann er enn fremur útskrifaður frá
leiklistarskólanum Cours Florent í París. Til viðbótar
dvaldi hann nokkur sumur í Danmörku og síðar um hálfs
árs skeið í Ítalíu. Núna hefur hann verið hvað mest að
leika á þýsku og hefur tekið námskeið og unnið með tal-
þjálfa til að æfa hreiminn.
„Tungumálið mótar okkur mikið. Mér fannst ég finna
mun á mér þegar ég var yngri, að ég væri ólík persóna á
frönsku og íslensku,“ segir hann en áhrifin hafa dvínað
með árunum eftir því sem hann hefur skipt meira milli
tungumála.
Enskan hans er að minnsta kosti orðin það góð að
hann fékk hlutverk í Snowpiercer en persóna hans í
myndinni heitir Egg-head. Það er mismunandi hversu
langur tími líður frá prufum þar til tökur hefjast en í
þessu tilfelli var ekki um langan tíma að ræða. Prufurnar
fóru fram í febrúar en tökur stóðu yfir í vor og fram á
sumar.
Með einka-hjólhýsi á tökustað
„Ég hef aldrei leikið í bíómynd á svona stórum skala og
var með einka-hjólhýsi á tökustað,“ segir hann og út-
skýrir að settið hafi verið stærra en hann sé vanur og
þarna hafi verið saman komnar allar þessar stórstjörnur.
„Þetta var ólíkt því sem ég hafði vanist þar sem allir búa
saman á litlu hóteli og hanga saman. Þarna var mér
skutlað á fimm stjörnu hótel, látinn fá síma og beið
þangað til haft var samband við mig. En um leið og ég
byrjaði að vinna kynntist ég fólkinu. Það var mjög skrýt-
ið að fara með John Hurt í bíó og út að borða. Ég kynntist
honum ágætlega og líka Octaviu Spencer og Tildu Swin-
ton. Þetta eru allt frábærir leikarar og fyrir mig er bara
svo mikil kennsla fólgin í því að fá að vera í kringum
þetta fólk, spjalla og læra af því.“
Hann segir líka hafa verið frábæra reynslu að vinna
með leikstjóranum Joon-ho Bong. „Hann er ótrúlega
skipulagður, klippir um leið og hann er að taka. Takt-
urinn í myndinni er eins og tónlist. Það er áhugavert að
vinna með honum. Leikstjórinn gefur alltaf tóninn fyrir
myndina. Það er svo mikilvægt að leikstjóri sé góður í
því að ná því besta fram úr fólki. Það er yfirleitt með því
að gefa algjört frelsi og sýna traust en samt vita hvað þú
vilt.“
Eftir að Tómas fékk hlutverkið átti hann Skype-fund
með honum. „Ég var mjög spenntur að fara að tala við
þennan fræga leikstjóra þegar það kom í ljós að við höfð-
um hist áður en ég var bara búinn að gleyma því. Við
höfðum hist níu árum fyrr á hátíð í Tórínó vegna Nóa
albínóa,“ segir hann en með þessari mynd Dags Kára
Péturssonar hófst kvikmyndaferillinn.
Hann má samt ekki segja meira um Snowpiercer en
mikil leynd hvílir yfir framleiðslunni og bannað að taka
myndir á setti. „Það eru svo miklir peningar í húfi þarna.
Því stærri sem myndin er, því meiri leynd hvílir yfir
henni.“
Eyðimerkur og snævi þakin jörð
Önnur myndanna sem Tómas lék í í fyrra er komin inn á
nokkrar hátíðir. Hún heitir Errors of the Human Body og
var tekin upp í Dresden, þetta er þýsk framleiðsla en
myndin er á ensku.
„Hún er í anda hryllingsmynda, í Cronenbergískum
anda en þetta er vísindaspennutryllir,“ segir hann en
ákveðinn heimsendahryllingur einkennir mörg hlutverk
sem Tómas hefur farið með að undanförnu.
Myndin í Marokkó var framtíðarmynd þar sem
ástandið á jörðinni er slæmt, Snowpiercer er líka fram-
tíðarmynd þar sem þeir einu sem geta lifað af eru inni í
lest sem ferðast um heiminn. Í fyrri myndinni er sögu-
sviðið eyðimörk en í Snowpiercer er jörðin snævi þakin. Í
nóvember leikur hann síðan í kvikmynd fransks leik-
stjóra í mynd sem tekin verður á ensku í Úkraínu og ber
nafnið Hope. Þar er jörðin orðin að eyðimörk og erfitt að
nálgast hreint vatn. Það er því greinilegt að heimsenda-
spár eru leikstjórum dagsins í dag hugleiknar. „Þetta er
eitthvað sem við þurfum að heyra núna, segir Tómas sem
sjálfur er meðvitaður um neysluvenjur sínar, sneiðir hjá
kjöti, reynir að borða lífrænan mat og leggur sitt af
mörkum til endurvinnslu.
Hann lék í myndinni Mushrooms í fyrra sem tekin var
upp á Indlandi og segir það hafa verið mikið áfall að
„ganga um í einum stórum ruslahaugi í mannhafi, ekki
síst þegar maður er frá Íslandi þar sem það eru svona fáir
á ferkílómetrann og allt svo hreint. Það er ekki í boði að
allir sjö milljarðar jarðarbúa borði kjöt og mér finnst það
líka skylda mín að gera það ekki.“
Til viðbótar er hann að fara að leika í haust í hryllings-
mynd sem heitir Paris I Kill You, ef allt gengur upp varð-
andi fjármögnun. Myndin er í raun röð styttri mynda
sem verður leikstýrt af þekktum leikstjórum í hryllings-
myndageiranum, en formið og nafnið er sótt í brunn
myndarinnar Paris, je’taime.
Einnig hafa margir af þeim karakterum sem Tómas
hefur verið að leika undanfarið verið „vondir kallar“.
„Ég tek þann pól í hæðina þegar þú ert að leika ein-
hvern vondan, að þá er hann auðvitað staðráðinn í því að
hann sé ekki vondur sjálfur. Vondum köllum finnst þeir
ekkert endilega vera vondir. Þeir gera gott fyrir einhvern
ákveðinn málstað sem er síðan kannski ekki góður fyrir
einhvern annan. Þeir sem eru vondir eru oftar en ekki
blindir á það að þeir séu vondir. Maður verður að geta
samsvarað sig karakternum, þykja vænt um hann og vera
tilbúinn að standa fyrir hann. Ef hann er bara vondur
verður útkoman einhliða skopmynd.“
Erum alltaf að leika í lífinu
Löngunin í að verða sviðsleikari blundar ekki í Tómasi,
kvikmyndaleikurinn hefur alltaf haft vinninginn.
„Ég hef aðeins verið í leikhúsi en það á ekki jafn vel við
mig. Mér finnst svo stressandi að vera á sviði. Það er
öðruvísi að vera fyrir framan myndavélina með fólki sem
þú treystir. Mér finnst jafnvel erfitt að vera áhorfandi að
leiksýningu því ég verð stressaður fyrir hönd leikaranna!
Ég er líka hrifnari af kvikmyndaforminu þó leikhús geti
verið stórkostlegt ef það er vel heppnað.“
Hann minnir þó á að í lífinu séum við öll alltaf að leika
eitthvert hlutverk, hvort sem maður sé til dæmis móðir,
nemandi eða kennari. „Partur af því að vera leikari er að
geta aðlagast hratt nýjum aðstæðum og geta smogið eins
og fiskur inn í hlutverkið. Mér fannst það áhugavert þeg-
ar ég hitti John Hurt hvað hann gat komist í mikið návígi
strax, án þess að fara yfir persónuleg mörk. Þetta er
ákveðinn eiginleiki sem leikarar þurfa að hafa. Þú mætir
kannski á tökustað og þarft að leika kærasta einhvers og
láta eins og þið hafið alltaf þekkst. Það eru auðvitað til
leikarar sem eru fúlir og leiðinlegir en ég held að það sé
mikil synd að fara í gegnum þetta starf með þeim hugs-
unarhætti því þá fer maður á mis við allt þetta góða. Mér
fannst spennandi í Snowpiercer að kynnast öllu þessu
stórkostlega fólki. Vonandi kemur flott mynd úr þessu.
En maður er ekki alltaf að hugsa um útkomuna heldur
líka veginn á leiðinni, að hann sé gefandi.“
Er opnari fyrir verkefnum en áður
Hefurðu áhuga á því að vera meira í Hollywood-tengdum
myndum?
„Ég er miklu opnari en áður fyrir því sem getur komið
upp. Ég myndi ekki taka öllu en finnst áhugavert að leika
í stærri verkefnum sem borga auðvitað vel og þá er líka
hægt að koma að öðrum minni og listrænni verkefnum
sem borga minna. Ég hef líka verið að gera myndir sem
borga lítið, upp á von og óvon, maður fær kannski eitt-
hvað fyrir þær seinna ef vel gengur.“
Hann hefði áhuga á því að starfa meira á Íslandi. „Ég
hef því miður ekki verið að vinna mikið á Íslandi að und-
anförnu en ég er opinn fyrir því. Mér finnst alltaf gaman
að koma til Íslands og geri það reglulega. Ég fylgist með
úr fjarska. Það eru miklir möguleikar í gangi hvað varðar
kvikmyndagerð á Íslandi, mikið af hæfileikaríku fólki og
flottir tökustaðir,“ segir hann en síðasta myndin sem
hann gerði á Íslandi var Desember.
„Svo eru ekki það margar bíómyndir gerðar á ári á Ís-
landi þannig að það er miklu meira fyrir mig að gera í
þessum bransa hérna úti. Ég er líka með sérstakt útlit
sem getur unnið með mér en líka á móti. Þá eru mögu-
leikarnir meiri úti í hinum stóra heimi.“
Er kannski hægt að segja að það sé betra að finna sína
sérstöðu og láta hana vinna með sér og láta vera að breyta
sér? „Maður verður að skilja hvað maður getur og hvað
maður getur ekki. Ég veit að það er ólíklegt að ég fái hlut-
verk sem einhver meðaljón en það eru heldur ekki þau
hlutverk sem mig langar til að leika. En ég fæ oft að leika
einhverja skrýtna og öðruvísi karaktera. Maður vill samt
sem leikari fá að þroska og þjálfa sem breiðasta pallettu.“
Eftir að Tómas kláraði leiklistarnámið í París hélt hann
að hann myndi aldrei vilja vera leikari. „Samkeppnin er
svo hörð. Ég fór heim í myndlist en svo gripu örlögin í
taumana og ég fór að leika aftur.“
Langur vegur frá Nóa albínóa
Nói albínói kom út árið 2003. „Þetta er búinn að vera
langur og flókinn vegur síðan þá. Ég var tilnefndur til
evrópsku kvikmyndaverðlaunanna og gekk eftir rauðum
dregli og hugsaði: Núna er þetta komið, og hélt að hlut-
irnir myndu gerast meira af sjálfu sér. En svo gerðist ekk-
ert í langan tíma þarna á eftir. Ég þurfti að vinna aftur frá
núlli í Evrópu. En það hefur auðvitað hjálpað að hafa Nóa,
ég get sýnt hana og sumir hafa líka séð hana. Upp á síð-
kastið hafa líka orðið breytingar hjá mér, með nýja,
þýska umboðsmanninum og líka með breyttum hugs-
unarhætti hjá sjálfum mér varðandi hvaða skilaboð mað-
ur sendir umheiminum og hvað maður fær til baka. Ég
hef verið að vinna í sjálfum mér. Allt umhverfi manns er
spegill manns sjálfs. Ef maður vill breyta um greiðslu – þó
ég geri það ekki! – þýðir ekki að gera það í speglinum. Þú
verður að breyta greiðslunni á sjálfum þér. Eins með um-
hverfið, maður getur ekki breytt því heldur aðeins við-
horfinu til umhverfisins,“ segir þetta næma náttúrubarn
að lokum.
Með bænaveifur í baksýn í fjallgöngu í Nepal. Á slóðum Inkanna í Perú. Tómas hefur ferðast heilmikið á fjarlægar slóðir.
16 29. júlí 2012