Morgunblaðið - 02.08.2012, Blaðsíða 26

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. ÁGÚST 2012
✝ VölundurBjörnsson
fæddist í Reykjavík
20. júlí 1936. Hann
lést á heimili sínu
23. júlí 2012.
Foreldrar hans
voru Helga Bær-
ingsdóttir, f. 27.8.
1908, d. 24.4. 2003,
og Björn Brimar
Sæmundsson, f.
6.11. 1898, d. 24.1.
1979. Maki: Steinunn Svein-
bjarnardóttir, f. 2.9 1938. Börn:
Lind Völundardóttir, Mímir Völ-
undarson, Helga Völund-
ardóttir. Barna-
börn: Perla
Torfadóttir, Ásgeir
Einarsson, Fríða
Torfadóttir, Kári
Timsson, Völundur
Logi Mímisson,
Þorbjörg Erna
Mímisdóttir, Freyja
Eilíf Logadóttir,
Steinunn Lilja
Logadóttir, Sól-
björt Vera Ómars-
dóttir.
Útför Völundar fer fram í
Hallgrímskirkju í dag, 2. ágúst
2012, kl. 15.
Elsku pabbi minn.
Það er ekki heiglum hent að
fylla þessa örk af kveðjuorðum
til þín pabbi minn.
Þú sem fórst á sjóinn til að
eiga fyrir nýjum Silvercross-
barnavagni svo mamma gæti
spókað sig í bænum með ungann
mig.
Þú sem hélst á mér öskrandi
af eyrnaverk um borð í ein-
hverjum dalli á leið til Siglu-
fjarðar meðan mamma lá sjó-
veik í koju.
Þú sem lést þig menntun
mína til manns mikils varða.
Myndlist, tónlist, bókmenntir
og lífsgátan.
Ungur maður með mig á öxl-
unum á 17. júní 1957.
Ég kveikti í síðasta vindlinum
fyrir þig mánudagsmorguninn
23. júlí.
Þú naust á meðan nefinu stóð.
Kveinkaðir þér aldrei í þinni
sjúkdómsgöngu.
Last og skrifaðir fram á síð-
asta dag.
Hetja og hugverkamaður.
Pabbi minn.
Lind Völundardóttir.
Þá, sem Hades róa og „ófa-
heims“ óraleið eygja, seigir í
ljósið feta og fjarlægjast líf og
dauða, ber styrkurinn á réttar
gáttir. Með sönginn í brjóstinu á
undan sér rata þeir í réttar
víddir, þær opnast vítt við ljósið
í söngnum og mjúkt rökkur
ljóðsins, sem auðga mun þær
með komu sinni. Ljósinu þínu og
mýkt, elsku besti pabbi
mammbi minn. Sú leið er hvorki
löng né stutt, hún er ekki heit
eða köld, hún er dregill sálar
þess sem förina fer og sálin þín,
elsku St. Völundur, var úr svo
sterkum silfurþráðum, ofnum
með allsnægtum tímaleysisins,
að veraldarhylki þitt er óhult á
óræðu ferðalagi, á svo marg-
slungnu teppi sem vel heldur
uppi slíku orginal-sköpunar-
verki eins og þú ert. „Taktu
þessu með ró,“ sagðir þú oft við
mig, rólega með djúpri raust,
„taktu þessu með ró, Mósa
mín“. Ég tek þig á orðinu og tek
þessu með ró, elsku Völundur,
og þó söknuðurinn verði mikill
mun ég njóta allra minninga um
þig og brosa til þín úr fjarsk-
anum fallegum. Með ástarspör-
fuglinn á öxlinni kveð ég þig
með trega, en þó sáttafullu ríki-
dæmi alls sem þú skildir eftir
hjá mér og kenndir, með enda-
lausri von um að sjá þig veifa til
mín brosglottandi af þínu einka
paradísarskýi.
„Öllu angri verðum við að
gleyma aðeins þessa einu sum-
arnótt.“
Söngurinn í brjósti mínu
Söngurinn í brjósti þínu
Söngurinn í brjósti allra.
Kveðja
Helga Völundardóttir.
Á sama tíma og ég reyni að
sætta mig við dauðann og óvið-
ráðanleg völd hans yfir tíman-
um og lífinu heldur sú barnslega
hugsun sér blýföstu taki í huga
mér hve mikið ég hefði viljað að
afi minn hefði verið lengur
hérna hjá okkur. Af þrásömum
vana bíð ég eftir því að hann
komi svífandi og raulandi inn
Bergstaðastrætið og kasti á mig
kveðju og spjalli við mig. Ýmis
hljóð í nágrenninu breytast í
róminn á honum og ég sé hann
fyrir mér sýsla sitthvað í bláa
húsinu hérna beint á móti mér.
Stundum hefur ein mann-
eskja örlagarík áhrif á líf manns
og það á við um þig afi. Ef ég
man rétt léðir þú mér doðrant
eftir Dostojevskí þegar ég var
tólf ára og fimm árum síðar var
ég farin í skiptinám til Rúss-
lands. Fram að því fórum við tvö
saman í Rússabíó á sunnudög-
um meðan það var og hét á
Vatnsstíg og ég sakna vindla-
lyktarinnar í portinu bara við að
rifja þetta upp. Ef þú bara vissir
hvað mér fundust þessar reglu-
legu bíóferðir okkar skemmti-
legar. Sama hvaða skrítnu dellu
ég fékk á unglingsárunum þá
gat ég alltaf diskúterað málin
við þig. Þú gerðir heim bók-
mennta og málverka spennandi
fyrir mér á unga aldri og mér
fannst eins og þú hefðir sjálfur
þekkt listamennina, rithöfund-
ana og söguhetjurnar persónu-
lega, svo lifandi varð frásögn þín
af öllu sem mér hefði virst óá-
hugavert við fyrstu sýn á prenti.
Einfaldar staðreyndir urðu
áhugaverðari og dulúðugari
þegar það varst þú sem sagðir
manni frá. Þú skrifaðir manni
líka svo skemmtileg bréf, þó það
væru ekki nema stuttar kveðjur
á vindlapakka, að núna syrgi ég
það sérstaklega að fá ekki fleiri
slík.
Ég hef alltaf ávarpað þig
Draumland í rituðu máli og þú
hafðir nú talað um að þú myndir
ef til vill taka upp Draumlands-
nafnið á gamals aldri. Nú er
ekki seinna vænna. Það sæmir
þér að minnsta kosti vel þar sem
ég sé þig fyrir mér, svífandi um
á skýi með spekingssvip og
vindil. Buxnalaust ský í þetta
skiptið, Meistari Draumland.
(Er það ekki flott?)
Ég sakna rómsins en mynd-
irnar og minningarnar lifa. Þú
varst alveg merkilega skemmti-
legur afi.
Þar grotnar fól á gulli skíru,
þar geymast Rússlands ljóðin dýru,
og þar ég var – á veig óspar,
af votri hlein reis eikin græna
með keðju úr gulli og köttinn væna
sem kenndi mér allar sögurnar.
(Púskin. Þýð. Geir Kristjánsson)
Þín dótturdóttir,
Freyja Eilíf Logadóttir.
Afi minn kvaddi þennan heim
eftir stutt en erfið veikindi
mánudaginn 23. júlí. Hann hafði
haldið upp á 76 ára afmæli sitt í
faðmi fjölskyldunnar 20. júlí.
Undir lokin var hann umkringd-
ur sínum nánustu.
Afi kom í heiminn 20. júlí árið
1936. Hann ólst upp hjá móður
sinni Helgu og systur hennar
Fríðu. Æskuárunum eyddi hann
á Skólavörðuholtinu og voru
þau litrík. Það var hrein unun
að hlusta á hann tala um þennan
tíma því hann hafði einstakan
hæfileika til þess að draga upp
ljóslifandi myndir með frásögn-
um sínum. Svo vel tókst honum
til að þegar ég hlýddi á hann
ferðaðist ég oftar en ekki aftur í
tíma með honum. Jafnvel hljóð,
lykt og áferð komust til skila.
Þegar afi minn var 17 ára
gamall fór hann í heimsókn til
kunningja síns, sú heimsókn var
örlagrík, því kunninginn átti
gullfallega systur sem hét
Steinunn, eða amma Didda, eins
og við köllum hana í dag. Þegar
afa minn bar að garði var Didda
krúnurökuð til þess að forðast
lúsasmit. Afi hafði aldrei séð
neitt jafnfallegt og hana. Þetta
var ást við fyrstu sýn og það
varð ekki aftur snúið. Þau eign-
uðust saman þrjú börn og fylgd-
ust að í gegnum lífið, í gegnum
súrt og sætt, heilsu og van-
heilsu og spannaði samvera
þeirra 60 ár. Afi og amma voru
ungir foreldrar og það sama átti
við um mína foreldra. Ég upp-
lifði því afa minn, Völund, aldrei
sem gamlan mann. Þegar ég var
ung stúlka var hann maður á
besta aldri. Hann var þá sem
alltaf stórglæsilegur. Ég minn-
ist þess að hafa horft á hann og
ömmu saman og hugsað hvað
þau væru nú falleg, hann svona
hávaxinn, myndarlegur og ljós
yfirlitum og hún smávaxin, fín-
gerð og dökk yfirlitum.
Afi minn var listamaður og
hann lifði fyrir listina. Á sínum
yngri árum tilheyrði hann hópi
ungra listamanna sem höfðu
róttækar skoðanir á mönnum
og málefnum. Ég man svo vel
eftir því eitt sinn þegar ég gisti
hjá ömmu og afa að við amma
vöknuðum snemma til þess að
smyrja nesti fyrir afa því að
hann var að fara í Keflavíkur-
gönguna. Seinna fékk ég ásamt
mömmu að fara með afa í göng-
una og þeirri upplifun gleymi ég
seint. Þar þrammaði ég með afa
og söng Ísland úr Nató og her-
inn á brott. Það er skrítið að
hugsa til þess að ég þegar ég
skrifa þessi orð er ég stödd uppi
á gamla varnarliðssvæðinu sem
heitir nú Ásbrú, en þar bý ég.
Herinn er löngu farinn og nú er
hann afi minn farinn líka.
Það er alltaf erfitt að kveðja
ástvin. Sérstaklega þegar til-
finningin er sú að hans tími hafi
ekki verið kominn. Ég hafði
reiknað með því að hafa hann
afa minn hérna hjá okkur miklu
lengur. Fram að þeim tíma sem
okkur varð ljóst hversu veikur
hann var hafði ég ekki einu
sinni hugsað til þess að ég
þyrfti einhvern tímann að
kveðja hann. En nú er komið að
hinstu kveðjustund og ég á eftir
að sakna hans, ég á eftir að
sakna þess hvernig hann sagði
frá, hann hafði ótrúlega frá-
sagnargáfu og mikið innsæi. Ég
á eftir að sakna kaldhæðninnar
og kímnigáfunnar sem var ein-
stök og síðast en ekki síst á ég
eftir að sakna nærveru hans.
Afi minn, Völundur Drauml-
and Björnsson, var einstakur
maður og hann skilur eftir sig
tómarúm.
Perla Torfadóttir.
Minnist þín, afi minn, á með-
an þú svífur í annan heim.
Daginn sem þú kvaddir þenn-
an heim gekk ég niður stigann
heima hjá þér og skoðaði mig
um, þar sem allar mínar bestu
minningar um þig eiga heima.
Ég mundi eftir því þegar ég
stóð á ganginum fyrir framan
spegilinn hjá klósettinu, að tala
við sjálfa mig sem þáttastjórn-
andi og þú varst að elda, raula
og hlæja að mér til skiptis, þeg-
ar þú sagðir mér hlæjandi að ég
yrði ávallt sjálfri mér nóg og
lagðir hönd þína á höfuð mitt,
eiginlega eins og þú værir að
blessa mig með einhverju móti.
Ég heyrði þig raula þegar ég
gekk innar og fann sömu lykt og
forðum, vindla- eða píputóbaks-
lykt til skiptis.
Ég hugsaði með mér þegar
ég var komin í stofuna gömlu
hvernig Bestastræti yrði án þín,
ég veit það ekki enn, því ég virð-
ist enn halda að þú komir fljót-
lega inn um litlu appelsínugulu
dyrnar raulandi sem þú gerðir
svo fallega.
Ég mundi að þegar amma
Helga bjó uppi gaf hún mér
pening til að kaupa mér stílabók
undir ljóðin mín og svo settist
ég niður í sófanum á jarðhæð-
inni og skrifaði, ég heyri þig
raulandi bara ef ég hugsa um
það. Ég geymdi bókina þar fyrir
ofan myndaalbúmin í hillunni
beint fyrir framan sófann því
hvar annars staðar var inn-
blásturinn jafnmikill? Þú sagðir
mig hafa fegurra tungutak en
gengur og gerist hjá jafnöldrum
mínum í einu af mörgum Lond-
on Docks-kortum frá þér, það
hrós geymi ég ævilangt. Þú
sýndir mér bækur Halldórs
Laxness þegar ég hafði áhyggj-
ur af málfars/stafsetningarvill-
um í ljóðum mínum og útskýrðir
fyrir mér að það sem ég vildi
skrifa skipti öllu máli, sem sagt
minn boðskapur, það var ómet-
anlegt.
Þegar þú gekkst um götur
miðborgarinnar var eins og þú
værir að dansa frekar en ganga,
fallegur, langur, mjór og tign-
arlegur.
Þú talaðir svo fallega að allt
varð áhugavert, ljóðrænt og svo
fallega myndrænt.
Þú faðmaðir mann þannig að
innri rafhlöður fylltust hlýju og
vilja til að takast á við nýjar
hindranir og í leiðinni lagðirðu
höndina á höfuð mitt, þar til þú
faðmaðir mig í hinsta sinn á af-
mælisdegi þínum, þremur dög-
um áður en þú fórst inn í annan
heim, á vit ævintýranna þar.
Ég veit að ég mun bíða eftir
þér koma inn um dyrnar í lang-
an tíma og ég vildi svo óska þess
að þú kæmir þar inn aftur, ég
mun sakna þín meir en orð fá
lýst elsku besti afi minn.
Bless á meðan kæri Völundur
afi minn.
„Engu gleymt sem gerir
manneskju að því sem hún er.“
Völundur Björnsson Drauml-
and á Bestastræti (ljóð til afa
skrifað 20. júlí 2002):
Langur og mjór,
svartir skór.
Segir ei meir en segja þarf.
Hugmyndirnar streyma,
á strigana breiða,
myndirnar sem afi einn skilur,
afi er líka smiður.
Út á pall með lítinn bolla,
oftast er það kolla.
Í göngutúr oft hann fer,
afi minn hinn besti er.
Lokaerindi ljóðsins skrifað
23. júlí 2012:
Ég kveð þig með trega, elsku afi
minn.
Takk fyrir mig að umbera,
alltaf sem lítið krakkaskinn.
Kvöldljósið leiðir afi minn,
elsku hetjan okkar.
við kveðjumst hér um sinn
þar til ljósið okkur lokkar.
Dótturdóttir þín,
Steinunn Lilja Logadóttir.
Völundur
Björnsson
 Fleiri minningargreinar
um Völund Björnsson bíða
birtingar og munu birtast á
næstu dögum
✝ Gunnar JóhannKristjánsson
fæddist að Vindási í
Eyrarsveit á Snæ-
fellsnesi 6. ágúst
1930. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 27. júlí
2012.
Foreldrar Gunn-
ars voru Kristján
Hjaltason, f. 27. júlí
1899, d. 4. júlí 1959,
og Guðrún Jónsdóttir, f. 30. nóv-
ember 1898, d. 17. janúar 1986.
Systkini Gunnars eru: Óskírt
sveinbarn, f. 10. ágúst 1926, dáið
sama dag, Valgerður Þórunn, f.
22. október 1927, Erla, f. 11. maí
1932, d. 1. október 2007, Jóhanna,
f. 16. mars 1934, d. 15. maí 2006 og
fóstursystirin Sigrún Kristjáns-
dóttir, f. 6. september 1945.
Gunnar kvæntist 24. apríl 1953
eftirlifandi eiginkonu sinni Birnu
Ólafsdóttur, f. 7. janúar 1932 í
Litladal í Svínavatnshreppi í Aust-
ur-Húnavatnssýslu. Þau hjónin
voru meðal frumbyggja í Kópa-
vogi og bjuggu meira en 50 ár á
Kársnesbraut 139. Börn þeirra
eru Guðrún Halla, f. 1. september
1952 og Gunnar Ólafur, f. 15. júlí
1955.
Eiginmaður Guðrúnar Höllu
var Árni Þorvaldur Jónsson, f. 3.
júlí 1953 og eiga þau þrjú börn:
Hall Örn, f. 27. september 1982,
Erlu Maríu, f. 9. maí 1984 og Ið-
unni Svölu, f. 7. maí 1992. Sam-
býlismaður Guðrúnar Höllu er
Ólafur Héðinsson, f. 9. ágúst 1952.
Sambýliskona Halls Arnar er Est-
er Rós Björnsdóttir, f. 23. júní
1988. Erla María er gift Jónasi
Valtýssyni, f. 29. nóvember 1982
og á hann soninn Gabríel Mána, f.
5. desember 2004. Kærasti Iðunn-
ar Svölu er Sigurður
Arnór Sigurðsson, f.
18. júní 1992. Eig-
inkona Gunnars
Ólafs er Ingibjörg
Elísabet Jak-
obsdóttir, f. 3. des.
1957, þau eiga þrjú
börn: Hörð Hólm, f.
26. febrúar 1982, Sæ-
dísi Hólm, f. 8. febr-
úar 1983 og Sverri
Grétar Hólm, f. 17.
febrúar 1988. Sædís á dótturina
Elísabetu Guðnýju Guðnadóttur, f.
6. apríl 2003. Unnusta Sverris er
Bergþóra Guðmundsdóttir.
Gunnar lærði húsasmíði í Iðn-
skólanum í Reykjavík 1946-50 og
tók þar sveinspróf og öðlaðist
meistararéttindi 1953. Hann sótti
einnig nokkur námskeið FMR og
Yfirfasteignamatsnefndar og lauk
Matsmannaskóla Íslands. Hann
starfaði við húsasmíðar ýmist sem
sveinn eða meistari frá 1953-68.
Hann var formaður fast-
eignamatsnefndar Kópavogs
1968-71 og millimatsmaður fast-
eigna í Kópavogi 1972-76 og jafn-
framt starfsmaður bygging-
arfulltrúans í Kópavogi og
aðstoðarbyggingarfulltrúi 1974-
83. Árið 1983 hóf hann störf hjá
Fasteignamati ríkisins og vann
þar út starfsævina. Jafnframt var
hann úttektarmaður leiguhús-
næðis í Kópavogi frá 1982 og
brunabótamatsmaður þar frá
1987. Gunnar var félagslyndur og
var m.a. í Sjálfstæðisfélagi Kópa-
vogs og Rótarýklúbbi Kópavogs
auk þess sem þau hjónin dönsuðu
mikið og voru í nokkrum dans-
klúbbum árum saman.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju í dag, 2. ágúst
2012, kl. 15.
Aldrei þessu vant var ég ekki
heima þegar kallið kom enda voru
þetta ekki fréttir sem ég átti von á
núna, þó þú hafir vissulega verið
veikur en það er svo stutt síðan ég
sá þig glaðlegan og brosandi. En
svona er lífið, maður veit aldrei hve-
nær maður sér einhvern í síðasta
sinn.
Eftir að símtalið um andlát þitt
kom hafa minningarnar um góðan
bróður hrannast upp og stundirnar
sem við höfum átt saman hafa
íklæðst ævintýraljóma.
Það er mikill aldursmunur á okk-
ur systkinunum og því eru fyrstu
minningarnar mínar um þig þegar
þú varst um tvítugt og kominn með
kærustu. Það var ákveðinn ævin-
týrablómi yfir þér og Binnu, ég man
eins og það hafi gerst í gær þegar
Halla var að fæðast, ég man eftir
glampanum í augunum, spenningn-
um og ég sé ennþá hvernig annar
fóturinn dillaði fram og til baka á
meðan beðið var eftir símtalinu frá
fæðingardeildinni, montið skein svo
eftirminnilega úr andliti þínu.
Þú varst alla tíð mikill klettur í
fjölskyldunni enda eini bróðurinn,
þú varst alltaf boðinn og búinn að
veita þá aðstoð sem þú gast og í því
fólst mikil hjálp sem veitt var fús-
lega öllum sem til þín leituðu og
ekki var beðið um neitt til baka. Ég
á þér mikið að þakka fyrir alla þá
aðstoð sem þú hefur veitt mér og
fyrir það er ég mjög þakklát.
Þú varst svo sannarlega fastur
fyrir og ró þinni var ekki svo auð-
veldlega haggað. Það var sama
hvað á gekk, þú varst alltaf í góðu
skapi.
Ég er mjög þakklát fyrir síðustu
stundina okkar saman þegar við
Gunna vorum að skrifa í gestabók-
ina og sáum hvað Binna var dugleg
að heimsækja þig, þá leist þú á okk-
ur og sagðir: „já, hún Binna mín er
traust.“ Þetta voru svo sannarlega
falleg og sönn orð því hún hefur alla
tíð staðið eins og klettur við hlið
þér.
Ég kveð þig með mikilli virðingu
og þakklæti fyrir allt.
Þín systir,
Sigrún Kristjánsdóttir.
Elsku afi. Það er svo sárt að
missa þig þótt þetta hefði átt sér
langan aðdraganda.
Þú varst alltaf svo ljúfur og góð-
ur, hvergi fann ég skilningsríkari
faðm til að skríða í en hjá þér.
Ég man svo vel eftir því þegar
ég var lítil og fékk að standa á tán-
um þínum á meðan við dönsuðum
Óla Skans á ganginum heima hjá
ykkur ömmu í Kópavogi. Mér
fannst ég svífa og vera heppnasta
afastelpan í öllum heiminum. Þú
sem varst afalegasti afinn af öllum
öfum sem ég hafði hitt, afinn sem
ég hefði sjálf valið ef ég hefði fengið
að ráða.
Ég sakna þín, elsku besti afi
minn.
Þín
Erla María.
Gunnar J.
Kristjánsson