Helgafell - 01.12.1954, Blaðsíða 32

HELGAFELL
30
undir fossa froSukossa,
i flaumabylji straumahylja,
þar sem kempur í gullslit glamga,
gista botn með skini kristals.
Lemminkdinen kuað par, væni,
köppum virtum, sverði girtum,
hetjum, er þótti illt við etja,
ungum jafnt sem grám í vöngum
álagahaminn œrið raman,
engum þyrmdi vaskur drengur,
utan hirði á hrumum fótum,
með handaskjálfta og sjónargrandi.
Hettuvotur hirðir lotinn
hreyfði máls og orðum reifði:
,,Sonur Lempis, káta kempa,
kveðið gaztu orðseið meður
ungum jafnt sem öldnum drengjum
álagaham, sem fœstum samir,
og þungleg mein. En þvi mér einum
þyrmdum léstu, er gamall styrndi?“
Lemminkdinen kvað, hinn væni:
„Kviðlaus þyrmi ég manni, er styrmir,
hrumur að hann er og gamall,
til einskis fœr og vart má hrærast.
Forðum daga, er hljópstu um haga,
hirðir svikull, af engum virður,
hestum stalstu og heltir beztu,
hryssum rœndir og með vissu
hleyptir í dý og stömpum steyptir,
slyppifengur misstir tryppin".
Hettuvotur hirðir lotinn
hefnda fús að rækja efndir
gekk á brott með geði hrekkja,
gekk úr túni hinn ellilúni,
í flýti hljóp að Heljarfljóti,
hylnum, þar sem straumar bylja.
Lemminkainens káta, væna,
Kaukomielis hlýja i þeli
beið þar, unz hann bæri í veiði
á bakaleið til eigin heiða.
Karl Isfeld íslenzkaði.