Helgafell - 01.12.1954, Blaðsíða 47

KMENNTIR
Ljóð ungra skálda 1944—1954
Magnús Asgeirsson valdi ljóð-
in og annaðist útgáfuna. —
Helgafell 1954.
Það er í seinni tíð orðið' ungum höf-
undum hér á landi afdrifaríkt vanda-
mál, hvemig þeim megi takast að
koma verkum sínum á framfæri. Þó
eru það ekki hvað sízt upprennandi
ljóðskáld, sem orðið hafa olnboga-
börn útgefendanna, enda munu þeir
að fenginni reynslu telja harla tvísýnt
um sölu á kvæðabókum óþekktra eða
lítt kunnra höfunda. Mun og sönnu
næst, að almenningur þekki lítið til
nýjustu Ijóðagerðar íslenzkrar, nema
af heldur óábyggilegri afspurn. Fyrir
því var það ágæt hugmynd að efna
til ofangreindrar sýnisbókar, og ætti
hún að geta veitt áhugamönnum um
ljóðlist kærkomið og auðvelt tækifæri
til yfirlits um það markverðasta, er
gerist með yngstu kynslóðinni í þeirri
grein bókmenntanna. En alls eru í
bókinni saman komin níutíu og sex
Ijóð eftir tuttugu höfunda, og þar á
meðal eitt „undrabarn“! Má af þessu
sjá, að bókin er aliyfirgripsmikil.
Enginn vafi er á því, að það hefur
verið mjög vandasamt verk að velja
efnið í þessa bók, en Magnús Asgeirs-
son hefur eins og vænta mátti leyst
það hlutverk af hendi með öruggri
smekkvísi. Af greinagóðum formála
að kvæðasafninu má ráða, að hann
hafi ekki talið fært „að velja Ijóðin
eftir listrænu gildi þeirra einu sam-
an“, en stefnt að því jöfnum höndum
„að kynna lífsviðhorf skáldanna“.
Þessa tviþætta sjónarmiðs gætir að
sjálfsögðu víða í bókinni og hefur hún
goldið þess og notið. Sitthvað í henni
veit að lágmarki þess, er talizt getur
til ljóðlistar, nýrrar eða hefðbundinn-
ar, en um margt hefur hún orðið
fjölskrúðugri lesning fyrir bragðið.
Umfram allt annað er samt bókin
skilmerkileg heimild um ýmsar virð-
ingarverðar formtilraunir, sem ljóða-
gerð næstu áratuga mun vafalaust
njóta góðs af, þó að sennilega sé full-
snemmt að ræða um „formbyltingu“
í því sambandi.
Það ræður að líkum, að þau tuttugu
skáld, er hlut eiga að bókinni, eru af
margháttaðri gerð og reyndar eiga
, þau fátt sameiginlegt nema alvöruna.
I fljótu bragði mætti ætla, að æskan
hafi farið' ummerkjalaust framhjá
þeim flestum, og ungs manns gleði
og hrifningar gætir naumast í Ijóðum
þeirra. Sennilega verður þetta að telj-
ast ástandi heimsins til skuldar, en
ofurlítill „húmor“ ætti samt að geta
rúmazt enn í tilverunni. I þessari bók
fyrirfinnst hann ekki nema ef vera
skyldi í kveðskap „undrabamsins“.
Ekki getur það orkað tvímælis, að
af þeim höfundum, sem nýir eru af
I