Monitor - 11.10.2012, Blaðsíða 8

8 MONITOR FIMMTUDAGUR 11. OKTÓBER 2012
M
aður verður að njóta allrar
leiðarinnar að mótinu því
þetta er skemmtilegasti
tími ársins hjá okkur, okkur
fi nnst það öllum. Það er svo
gaman að vera að stefna
að einhverju svona stóru,“
segir Íris Mist Magnúsdóttir,
hin jákvæða fi mleikadrottning úr P1-liði Gerplu. Fim-
leikahópurinn, sem prýddi meðal annars símaskrána
á síðasta ári, heldur út til Danmerkur 16. október til að
keppa á Evrópumótinu í hópfi mleikum. Skemmst er frá
því að segja að hópurinn er ríkjandi Norðurlanda- og
Evrópumeistari í greininni og á hann því titil að verja.
Blaðamaður Monitor settist niður með Írisi Mist og
ræddi við hana um komandi Evrópumót, lykilinn að
velgengni innan hópfi mleika, hætturnar í íþróttinni og
adrenalínfl æði, svo eitthvað sé nefnt.
Þú varst sjö ára þegar þú byrjaðir í fi mleikum. Hefur líf
þitt snúist um fi mleika síðan?
Já, alveg klárlega. Ég hef einu sinni hætt í átta mánuði,
þá hugsaði ég ekkert um fi mleika, en annars held ég
að ég hafi hugsað um fi mleika svona meirihluta hvers
einasta dags síðan ég var sjö ára. Ég fór sem sagt aðeins
á gelgjuna þegar ég var 15 ára og hélt að ég væri að taka
rétta ákvörðun en sneri svo aftur í fi mleikasalinn innan
árs.
Prófaðir þú einhverjar aðrar tómstundagreinar eða
vissir þú strax að fi mleikarnir væru rétta íþróttin fyrir
þig?
Ég prófaði fyrst ballett og djassballett en grenjaði
alltaf heilu tímana. Einn daginn var ég síðan að leika við
vinkonu mína þegar hún þurfti að fara á fi mleikaæfi ngu.
Ég ákvað að fylgja henni á æfi nguna því svo ætlaði amma
mín að sækja mig þangað. Amma mín var hins vegar
eitthvað lengi að koma að sækja mig svo ég ákvað að
bíða á fi mleikaæfi ngunni og það má segja að ég hafi varla
farið út úr fi mleikasalnum síðan. Ég prófaði síðan einu
sinni að æfa fótbolta og frjálsar þegar það var sumarfrí
í fi mleikunum auk þess sem í dag hef ég prófað líklega
allar íþróttagreinar þar sem ég er að læra íþróttafræði í
HR.
Hvernig týpa varst þú í menntaskóla?
Ég hætti í fi mleikunum í 10. bekk og byrjaði síðan aftur
í fi mleikunum á fyrsta ári í FG. Upp frá því var ég að æfa
sjálf og þjálfa fi mleika, ég stundaði félagslífi ð í skólanum
og var alltaf með vinum mínum svo námið var þarna
einhvers staðar í svona 20. sæti á forgangslistanum. Ég
svaf í tímum og lærði voðalega lítið, en ég náði að gera
allt hitt rosa vel (hlær). Þetta hafðist samt allt að lokum,
en ég þurfti að taka mér pásu frá skólanum og skipta um
skóla til að komast í nýtt umhverfi áður en ég kláraði
stúdentinn.
Fyrir mann eins og mig sem hefur aldrei prófað fi m-
leika, þá upplifi ég öll þessi stökk, fl ikk-fl ökk og hvað
þetta allt er kallað sem stórhættulega iðkun. Ert þú
aldrei hrædd við að slasast þegar þú fl eygir þér svona
um loftið?
Þegar ég var yngri þá var ég aldrei hrædd við neitt,
þjálfarinn minn gat í rauninni sagt mér að gera hvað sem
var. Ég spurði alltaf bara: „Get ég það alveg pottþétt?“
og ef þjálfarinn svaraði játandi, þá var ég bara hundrað
prósent á því að ég gæti það og lét vaða. Nú þegar ég
orðin 25 ára - og sérstaklega eftir að ég meiddist illa og
gat ekki æft í átta mánuði, þá kasta ég mér ekkert í hvað
sem er. Ég passa alltaf að ég slasist ekki. Ég er samt í raun
aldrei hrædd því við erum náttúrlega með þjálfara sem
vita nákvæmlega hvað þeir eru að gera. Þeir grípa okkur
alltaf, hjálpa okkur að lenda og svo framvegis þannig að
ég upplifi það þannig að það séu meiri líkur á að ég slasi
mig við að labba út í bíl heldur en í þessum stökkum.
Eins og þú segir þá meiddist þú illa fyrir um ári þegar
þú sleist hásin. Fyrir vikið gast þú ekki tekið þátt á
Norðurlandamótinu sem Gerpla vann. Hvernig upplifðir
þú það allt saman?
Þetta var bara öðruvísi reynsla. Ég meiddist tveimur
vikum fyrir mótið og þetta voru auðvitað þannig meiðsli
að ég vissi strax að ég færi aldrei að vera með á mótinu.
Ef ég hefði til dæmis snúið mig á ökkla, þá hefði maður
kannski haldið í einhverja smá-von eða eitthvað álíka.
Þess vegna var ég strax stressuðust um að ég myndi
einfaldlega ekki fá að fara með út, vegna sýkingarhættu
í fl ugvélinni eða eitthvað. Það að hafa fengið að fara út
var auðvitað ótrúlega skemmtilegt, það er alltaf gaman
að vera með þessum stelpum. Það var líka spennandi að
fá að upplifa svona mót úr þessu sjónarhorni, fá að pæla
í hinum liðunum á mótinu, sem við gerum aldrei sem
keppendur, fá að hjálpa þjálfurunum og svo framvegis.
Ég er alls ekki að segja að mig langi að ganga í gegnum
þetta allt aftur eða eitthvað, en í heildina litið var þetta
bara ótrúlega gaman á öðruvísi hátt.
Nú geri ég samt ráð fyrir að það hafi verið töluvert áfall
að meiðast í miðjum aðdraganda svona móts, sem
gífurlegt púður er lagt í. Hvernig tókst þú á við það?
Þegar við æfum fyrir svona mót, þá förum við á
rúmlega hundrað æfi ngar fyrir mót frá lok júní. Í þessu
tilfelli fórum við á sirka 120 æfi ngar af því að mótið var
mánuði seinna en venjulega. Á því tímabili ákvað ég bara
með sjálfri mér að í ljósi þess að ég ætti kannski ekki
eitthvað ótrúlega mikið eftir af fi mleikaferlinum mínum
að ég ætlaði að hafa ótrúlega gaman af þessu og var þess
vegna bara að kafna úr jákvæðni á öllum æfi ngunum.
Ég lagði sömuleiðis upp úr því að minna stelpurnar á
að njóta æfi nganna, ekki að einblína svona mikið bara
á mótið sjálft, endapunktinn. Maður verður að njóta
allrar leiðarinnar að mótinu því þetta er skemmtilegasti
Texti: Einar Lövdahl einar@monitor.is
Myndir: Styrmir Kári Erwinsson styrmirkari@mbl.is
Fimleikadrottningin Íris Mist Magnúsdóttir er liðsmaður P1-liðs
Gerplu, ríkjandi Evrópu- og Norðurlandameistara í fi mleikum.
Monitor ræddi við Írisi Mist um komandi Evrópumót,
hætturnar í fi mleikunum og Meistaramánuð.
þarf að fl æða
Adrenalínið
Þeir grípa okkur alltaf,
hjálpa okkur að lenda
og svo framvegis þannig að ég
upplifi það þannig að það séu
meiri líkur á að ég slasi mig
við að labba út í bíl heldur en í
þessum stökkum.